Frank Jacobs

journalist, schrijver en autojournalist

  • Artikelen
    • Lost in Transition: energietransitie, maar dan?
    • Karin Slaughter over Tesla
    • Dodenvlucht Neptune 212 wellicht diefstal
    • Neptune 212: dodenvlucht boven Katwijk
    • Dakota 079: de weggemoffelde vliegramp van Biak
    • Het duistere verleden van BMW-familie Quandt
    • Religieuze moord op zee: het geheim van de KW 171
    • Ferdinand Piëch, de geniale megalomaan van Volkswagen
    • Volkswagen: familievetes en stoeltjewip
    • De verdwenen Porsche van James Dean
    • Terugkeer van een dode baron (2)
    • Terugkeer van een dode baron
    • Portfolio
  • Columns
    • NewSpace: hoogplassen voor miljardairs
    • Corona: de aarde haalt opgelucht adem
    • Corona: een lesje in bescheidenheid
    • Corona: de zeven pluspunten
    • 2019 en mijn ingebeelde vriend
    • Zwarte Piet? Zand erover
    • De leugens van Koos Spee
    • Foei Halsema!
    • Een dagje aan het strand
    • De mysterieuze verdwijning van Anja Schaap: wat houdt de politie achter?
    • Wannabe-journalisten
    • Thierry Baudet: omfloerste poep
    • Arbeidsparticipatie: een pakketje schroot met een dun laagje chroom
    • Like me of zwijg
    • Vuurwerk? Rot op!
    • Lisette Vroege slachtoffer orgaanhandel?
    • Waarom Schiphol op zee bezopen is
    • Duitsland huichelland
    • Referendum: onderbuikdenkers aan de macht
    • Social influencers
    • Coen was een held
    • Aangifte doen is voor mietjes
    • 2018, het jaar van het non-nieuws
    • Wanneer wordt Lisette Vroege gevonden?
    • Waarom een dierenleven meer waard is dan een mensenleven
    • Boom!
    • Brexit? We still love you!
    • De opkomst van de tekschrijver, de ondergang van de journalist
    • Autojournalist
    • Dit is er mis met grote organisaties
    • Plastic tasjes
    • De armoedegolf van 2035: Zelfstandigen Zonder Perspectief
    • Verlengstuk
    • Vel d’Hiv: hoe bootvluchtelingen je vakantie bederven
    • Terug in je kist!
  • Korte verhalen
    • De Laatste Pomp – kort verhaal
    • Ik deel hier de lakens uit – kort verhaal
    • Broedertwist
  • Foto
    • Photography
  • Video
    • Documentaires
    • Autoweek TV
    • Fifth Gear Europe
    • Tuf-tuf Club op TV
  • Contact
    • Over Frank
    • Contact
    • English
    • Français
    • Deutsch
  • Email
  • Facebook
  • Google+
  • Instagram
  • LinkedIn
  • Twitter
  • YouTube
Contact

Waarom Schiphol op zee bezopen is

13 november 2018 door Frank Jacobs Reageer

Boeing 747 KLM Frank Jacobs

Mijn vader zei wel eens gekscherend dat tachtig procent van de Nederlandse bevolking achterlijk is. Dat klinkt arrogant, maar in een enquête van De Telegraaf over een tweede Schiphol op zee blijkt 82 procent van de respondenten daar wel iets in te zien. Toegegeven, dat zijn Telegraaf-lezers, maar niettemin is deze onderschrijving van mijn vaders boude bewering zorgwekkend.

Een half miljoen vliegbewegingen per jaar: dat is het maximum, ofwel plafond waar Schiphol zich tot 2020 aan te houden heeft. Je zou zeggen dat ze daarmee aardig wat hoofdruimte overhouden, maar afgelopen jaar waren het er al bijna 497 duizend. De rek is er dus zo goed als uit en daarmee komt een oud plan uit de jaren negentig weer bovendrijven: een tweede Schiphol op zee, in de vorm van een kunstmatig opgespoten eiland. Komt dat er niet, dan ‘doen we Nederland op slot’, aldus bestuursvoorzitter Peter Berdowski van Boskalis, niet geheel toevallig een maritiem bedrijf dat staat te trappelen om deze miljardenopdracht binnen te slepen.

Voor 39 euro naar de Ramblas

‘Nederland op slot’? Dat klinkt nogal melodramatisch, daarom zal ik even uitleggen waar Berdowski precies op doelt. Berdowski waarschuwt dat we straks niet meer voor 39 euro kunnen doorzakken op de Ramblas. Berdowski vreest dat voor 79 euro kerstshoppen in Londen in de toekomst verleden tijd is. Berdowski wil zeggen dat een weekje Malediven binnenkort weer kost wat het, de milieuschade die dat pleziertje met zich meebrengt in acht genomen, zou moeten kosten. En ja, Berdowski schermt met meer werkgelegenheid bij de firma Boskalis voor heel Nederland.



Mijnheer Berdowski, u moet weten dat je ook in Leiden heerlijk kunt doorzakken. Dat kerstshoppen in Amsterdam reuze gezellig is. Dat het Nederlandse strand hartstikke mooi is (mits er geen vliegveld voor wordt aangelegd). En dat die verleidelijke bestemmingen zich allemaal op retegroene fietsafstand bevinden. Meer in eigen land consumeren is trouwens uitstekend voor die werkgelegenheid waar u zo begaan mee zegt te zijn. Misschien moeten een paar kunstmatigeilandopspuiters van Boskalis omgeschoold worden tot ober of winkelbediende, maar ook dat is weer goed voor de werkgelegenheid. Ziet u dat zelf niet zitten? Geen nood aan de man: u mag met uw Boskalis onze stranden een stukje opspuiten, zodat er meer mensen op kunnen. Oók weer goed voor de werkgelegenheid.

Opgespoten eiland

Ruim tachtig procent van de bevolking  Telegraaflezers wil kont aan kont op verre stranden blijven kunnen liggen en is daartoe bereid onze eigen kust te laten verminken door Schiphol en Boskalis. Zo niet, gaat Nederland op slot.
Op slot?
Op slot, beste Peter Berdowski, dat zitten we rond de volgende eeuwwisseling met z’n elf miljarden, wanneer de laatste stukken regenwoud gekapt zijn om plaats te maken voor suikerrietplantages ten behoeve van bio-ethanol, waarmee we de laatste druppels olie hebben versneden om het ‘duurzaam’ te mogen noemen.

Misschien kunnen we van dat lelijke, opgespoten eiland voor de kust dan een tropisch zwemparadijs maken.

Hitlers Zoon

16 augustus 2018 door Frank Jacobs Reageer

30 april 1945. Berlijn ligt volledig in puin en is omsingeld door Russische troepen, hongerig naar overwinning, wraak en Duits bloed. Een jonge vrouw die haar man voor haar ogen gefusilleerd zag worden, meemaakte dat haar buurman zich ophing en daarna werd verkracht door Russische soldaten, wordt door twee hoge Duitse militairen van straat geplukt. Ondertussen, in een bunker diep onder de rijkskanselarij, realiseren Adolf Hitler en zijn gevolg zich dat hun situatie uitzichtloos is. Hitler wil koste wat kost voorkomen dat hij in handen van de Russen valt en pleegt samen met Eva Braun zelfmoord.

23 januari 1965. Op het Nederlandse vliegkamp Valkenburg kapen twee jonge vliegtuigmonteurs een viermotorig toestel. Hoewel ze geen enkele vliegervaring hebben, weten ze de Lockheed Neptune toch de lucht in te krijgen. Maar niet voor lang; enkele minuten nadat ze zijn opgestegen, storten ze in de Noordzee. Niemand begrijpt wat de mannen dreef tot deze daad, waarvan ze moeten hebben geweten dat ze hem onmogelijk konden overleven. De marineleiding gooit het op een dronkenmanstunt, getuigen die zeggen te weten dat de jongens nuchter waren, krijgen een spreekverbod. Waarom ze dan wel moedwillig hun dood tegemoet vlogen, blijft een mysterie dat in de jaren die volgen in vergetelheid raakt.

2018. Een in zichzelf gekeerde man betrekt een villa aan zee. Hij brengt zijn dagen door met lange wandelingen door de duinen en over het strand, terwijl de dorpelingen zich afvragen hoe hij dat dure huis heeft kunnen betalen en waar hij van leeft. Tijdens een van zijn tochten ontmoet de man een vrouw uit het dorp. Ze raken bevriend en op een dag toont de vrouw hem een foto die haar vader haar vlak voor zijn dood gaf. Het oude zwart-witportret van een moeder met haar kind lijkt onschuldig, maar dan ontdekt de man beetje bij beetje de verbijsterende feiten achter die ogenschijnlijk eenvoudige plaat.

Drie verschillende gebeurtenissen in drie verschillende tijden blijken nauw met elkaar te zijn verweven. Een man die tegen een gruwelijke prijs heeft geleerd dat zelfs feiten soms niet te vertrouwen zijn, stuit op feiten die te angstaanjagend zijn om ze wel te vertrouwen. Wanneer hij besluit ze toch na te jagen, komt hij erachter dat er een macht is die niet is gediend van zijn nieuwsgierigheid.

Hitlers Zoon is een historische fact-fiction-thriller die zich afspeelt tegen de achtergrond van de nadagen van de tweede wereldoorlog. De vrijheid is herwonnen en de nazi’s lijken verslagen, maar zijn ze dat wel echt?



Wit Stipje

12 augustus 2018 door Frank Jacobs Reageer

Wanneer je goed kijkt naar de selfie die Jeffrey de Vries gisterenavond op Instagram zette, dan zie je misschien het witte stipje achter hem. Jeffrey is op vakantie op Ibiza en vindt het heel belangrijk dat iedereen dat ziet. Het witte stipje is een ster die daar al vijf miljard jaar staat en dat waarschijnlijk nog eens vijf miljard jaar doet, maar er geen enkel belang aan hecht dat iemand daar notie aan neemt.



Duitsland huichelland

17 mei 2018 door Frank Jacobs 1 Reactie

raser autobahnAls voormalig pleitbezorger voor de vrije rechtervoet realiseer ik me dat ik een flink pak boter op mijn hoofd heb, maar omdat ik geloof dat je beter laat dan nooit tot inzicht kunt komen, kan ik het niet nalaten vraagtekens te zetten bij het Duitse verkeersbeleid. Een kleine zestig steden zijn inmiddels taboe voor oudere benzine- en dieselauto’s en dat aantal zal de komende jaren snel stijgen. Hoe vervelend ook voor de bezitters van oudere auto’s, het doel is edel. Maar onverdedigbaar is dat je op grote delen van de snelwegen die deze steden met elkaar verbinden, nog steeds plankgas mag rijden.

Je moet weten dat een auto plankgas, ongeacht of hij nou Euro 5, 6, 7 8 of 9 in het kwadraat is, een veelvoud CO2 en andere vuiligheid uitstoot dan bij snelheden die in de rest van de wereld de limiet zijn. Dan heb ik het nog niet eens over het veiligheidsaspect. Wanneer een groot deel van het verkeer tegen de 200 km/h of zelfs daarboven rijdt en een ander deel pak ‘m beet 130, en zwaarbeladen vrachtverkeer op diezelfde lap asfalt soms bijna stapvoets heuvel op zwoegt, dan heb je te maken met absurd grote snelheidsverschillen. Dat maakt de kans op ongelukken veel groter. Ongelukken waarbij door de hoge snelheidsverschillen de impact en dus schade veel hoger zijn. Waar je bij een klap met 130 km/h wellicht nog wegkomt met een paar gebroken benen en een hersenschudding, word je bij 200+ met een pincet uit de resten van je auto gepeuterd en kun je alleen nog door DNA-analyse worden geïdentificeerd.



Maar goed, dat heet collateral damage. De verklaring voor deze hypocrisie is eenvoudig. De Duitse auto-industrie moet het voor een groot deel hebben van snelle wagens. Voertuigen die hun bestaansrecht grotendeels zouden verliezen wanneer Duitsland zijn limieten zou synchroniseren met de rest van de wereld. Hoe sterk de anti-raser-beweging in Duitsland ook is, de politieke autolobby is vele malen sterker.

Geld gaat boven mensenlevens en milieu, dat is altijd zo geweest en zal wel altijd zo blijven. Daarom zal je voorlopig ook nog wel plankgas over de Duitse autobahn kunnen blijven jakkeren. Prima, maar kap tot die tijd dan ook met dat geneuzel tegen oudere auto’s in de binnensteden. Meer hypocriet wordt het niet. Maar wacht even; die onbruikbare ‘oude’ auto’s moeten wél worden vervangen. En wie verdient daar aan?

Juist.



Referendum: onderbuikdenkers aan de macht

16 maart 2018 door Frank Jacobs Reageer

Op 21 maart kiezen we niet alleen nieuwe gemeenteraden, we kunnen meteen onze stem uitbrengen in een nieuw, raadgevend referendum: twee vliegen in één klap. Onze mening over de nieuwe wet op inlichtingen- en veiligheidsdiensten, kortweg Wiv 2017, wordt gevraagd. Toen de vorige Wiv (2002) werd geschreven, waren internet en smartphones nog een stuk minder ingeburgerd. Toen was de wereld nog een stuk onschuldiger. Charlie Hebdo was nog gewoon een tijdschrift, Bataclan een popzaaltje en de Promenade des Anglais een straat waar golddiggers hun hengeltjes uitwierpen.

De tijden zijn veranderd. Boze Berbers hebben de nieuwste iPhones en in Raqqa is zelfs de riolering vergruisd, maar staat de glasvezel roodgloeiend van de snode plannen voor de volgende massaslachting die richting de westerse huiskamers van sympathisanten worden gestuurd. Tot voor kort konden de veiligheidsdiensten daar amper bij, maar dankzij de Wiv 2017 hebben de bestrijders van het kwaad meer mogelijkheden om plannen voor aanslagen en andere vormen van zware criminaliteit in de kiem te smoren.

Dat betekent dat de AIVD en MIVD al speurend ook wel eens per ongeluk onze mail zouden kunnen zien. Berichten met ‘heb jij de Luizenmoeder nog gekeken?’, ‘kom jij zaterdag ook op mijn feestje?’ en ‘wat is die buurvrouw van jou toch een lekker wijf’. Een handvol studenten is daar tegen. Ze weten van toeten nog blazen, hebben hun hele korte leven alleen genomen, nooit iets bijgedragen en het meest traumatiserende dat ze ooit hebben meegemaakt is dat het bier voor middernacht op was.

Deze onnozelen zijn van mening dat we de veiligheidsdiensten in hun bevoegdheden moeten inperken. We nemen een waakhond en steken hem vervolgens de ogen uit en trekken zijn tanden; dat idee. Waarom? Privacy. Omdat we niet willen dat een onbekende AIVD’er kan meelezen wat ons kind voor cijfers heeft gescoord, verhogen we het risico op bloedige aanslagen. Dat is namelijk waar je voor kiest als je tegen de Wiv 2017 stemt. Ik vind het sowieso raar, dat spastische gedoe over privacy. We hebben de grootste bek als de politie camera’s plaatst op een plek waar regelmatig ellende gebeurt, want o wee als een beveiliger zou zien dat je een groene sliert uit je neus trekt na het uitgaan. Liever laten we kopschoppers ongemoeid en aanranders ongepakt.



Maar terwijl we privacy hoog in het vaandel hebben, zetten we elke scheet die we laten op Facebook, Instagram, Snapchat en Twitter. ‘Dag luitjes, we zijn er even drie weken helemaal lekker uit! Mallorca here we come! #lovemylife‘

#kommijnhuismaarleeghalen zal je bedoelen. En #neemjetijd; je hebt drie weken. En wat er allemaal te halen valt, kan je om mijn Facebook-account zien. Maak aan de hand daarvan van tevoren even een checklist, dan weet je zeker dat je niets van waarde mist. #Veelplezierermee. En als je na je vakantie een leeggeroofd huis aantreft, kan je lekker afgeven op de politie. Ze wísten toch dat er een georganiseerde bende in de buurt actief was?

Nee, dat wisten ze niet. Dat hádden ze kunnen weten, want die bende communiceert via mail en smartphones. Maar ja..

Gelukkig is het referendum slechts raadgevend. We kiezen elke vier jaar 150 mensen om namens ons te beslissen over belangrijke zaken. Dat zijn (meestal) mensen met een zekere staat van dienst, kennis van zaken en alle tijd om zorgvuldige afwegingen te maken. Dat laatste doen ze met z’n allen en daar hebben ze een dagtaak aan. Een referendum is alsof je voor elk griepje naar de huisarts rent, maar een openhartoperatie laat uitvoeren door je handige buurman met een kist gereedschap. Een land vol onderbuikdenkers die met een blik bier in de ene en een sigaret in de andere hand op hun nek voor de tv liggen te schelden, moet bepalen hoe we in de toekomst terrorisme en georganiseerde misdaad bestrijden?

Vraag maar aan de Engelsen wat voor gevolgen dat kan hebben.

Social influencers

12 maart 2018 door Frank Jacobs Reageer

social influencers frank jacobsDe deur van de hospitality lounge gaat open. Een stuk of tien meisjes stromen de ruimte in. De meesten hebben een Picasso-pet of een belachelijke (maar ongetwijfeld modieuze) hoed boven hun duckface, sommigen dragen bont en allemaal kijken ze uit hun ogen of ze nodig moeten poepen. Het kan ook zijn dat ze zichzelf erg belangrijk vinden. De dame naast mij stoot me aan en knikt naar het circusachtige gezelschap. “Daar loopt een vermogen aan handtasjes de kamer binnen,” grinnikt ze.

We zijn bij de persintroductie van een nieuwe auto en dit zijn de social influencers. Terwijl wij, de ouderwetse vakpers, worden betaald door onze lezers om een onafhankelijk, weloverwogen en vakkundig oordeel over die nieuwe auto te vellen, laten deze clowns zich door de fabrikant betalen om bij dit evenement aanwezig te zijn. Toegegeven, die afhankelijkheid weten ze goed te verbergen: terwijl hun gast-(en brood-)heer trots de kwaliteiten van zijn nieuwe auto uitlegt, hebben de social infuencers alleen maar aandacht voor hun (ongetwijfeld ge-productplacede) smartphones. Aan fatsoen hangt blijkbaar een ander prijskaartje.



Ik loop al bijna een kwart eeuw mee in de autowereld en daarom valt het me op dat een branche, die tot voor kort zo progressief was als heksenverbranders, ineens volkomen doorslaat naar de andere kant. Onlangs was ik op reis voor een nieuw model van een automerk dat vooral door senioren wordt gekocht. Er was een meisje mee met een Instagram-account, maar zonder rijbewijs. Haar vriendje mocht ze meenemen, omdat hij een YouTube-account had. Uiteindelijk plaatste het meisje tien foto’s op haar Instagram-pagina, waarvan negen van het hotel en de stad en één met de auto in kwestie, hashtag het merk. Jammer voor het merk dat ze het merk verkeerd had gespeld. Daar heb je dan twee vliegtickets, een hotelkamer en een boel catering aan uitgegeven.

Social influencers. Het is nogal sneu dat er blijkbaar zo veel jongeren zijn die behoefte hebben aan dit soort types om ze te vertellen wat ze leuk en mooi dienen te vinden: een hele generatie mensen die niet in staat lijkt te zijn zelf een mening te vormen. Elke generatie heeft zijn zwakke vogeltjes, maar als je de volgersaantallen van die boos kijkende Instagrammeisjes mag geloven, is deze generatie bijna volledig zwakbegaafd.

Ik begrijp dat je, wanneer je lipgloss of maandverband verkoopt, alle belang hebt bij social influencers. Hun doelgroep is net voor het eerst ongesteld geworden en wil graag als een Oost-Europese callgirl op Tinder staan. Maar ze zijn nog vele jaren verwijderd van hun eerste autootje. Dat lijken de automerken zich niet te realiseren. Dat je ‘volgers’ heel eenvoudig kunt kopen, lijkt in de autoburelen evenmin te zijn doorgedrongen. Een niet nader te noemen importeur van een mainstream-merk heeft van zijn fabriek de opdracht gekregen tachtig procent van het pr-budget te besteden aan meisjes met gekke hoedjes. Van een niet nader te noemen premium-merk weet ik dat ze overwegen een professioneel autoblad geen testwagens meer mee te geven omdat het te kritisch zou zijn. Liever laten ze vloggertjes en social influencers in hun merk rijden. Die hebben geen benul, maar zeggen precies wat ze in de mond gelegd krijgen, mits dat op een bedje van euro’s is.

Uiteindelijk is het allemaal marktwerking. Het publiek wil niet langer betalen voor content, maar de makers van die content hebben nog steeds een hypotheek en boodschappen te betalen. Dus gaan producenten betalen voor die content en moet het publiek genoegen nemen met recensies van mensen die tegen betaling zeggen wat de producenten willen dat ze zeggen.

You pay peanuts, you get monkeys. Of moeilijk kijkende meisjes met gekke hoedjes. Ik hoop dat hun expertise je straks behulpzaam zal zijn wanneer je moet kiezen aan welk model je die veertig mille besteedt.



  • « Vorige pagina
  • 1
  • …
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • …
  • 15
  • Volgende pagina »

Over Frank Jacobs

Frank Jacobs (1966) is crossmediaal en multimediaal journalist en schrijft, fotografeert en filmt voor onder meer AutoWeek, NU.nl, Quest Historie, GTO Magazine en Lifestyle Almere. Daarnaast presenteert hij autoprogramma’s op AutoWeek TV en voorheen Discovery Channel.

Hij studeerde automobiel management en Frans en woonde en werkte jarenlang afwisselend in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje.

Lees meer over Frank Jacobs.

Zoeken

Copyright 2015 | Frank Jacobs | KvK Almere 62518755