Frank Jacobs, journalist

Coen was een held

9 februari 2018 door Frank Jacobs 1 Reactie

Met de gemeenteraadsverkiezingen op komst verschijnen de flyerende gekkies weer in het straatbeeld. Hoe gekker, hoe fanatieker en dat brengt een mijnheer van Denk, wiens naam ik niet uit mijn laptop krijg zonder gebruik van ingewikkelde shortcuts, in beeld bij het NOS-Journaal. Hij maakt zich druk over de benaming van de tunnel in de A10 West. Ik denk en vrees dat menig Nederlander niet eens weet wie of wat Coen was, maar de mijnheer van Denk heeft het opgezocht en vindt het veranderen van de naam van de Coentunnel een programmapunt waard.

Jan Pieterszoon Coen leefde in de late zestiende en vroege zeventiende eeuw en is een belangrijk personage uit de Nederlandse geschiedenis. Hij heerste met harde hand over de VOC en wist zo de politieke en economische wereldmacht voor Nederland veilig te stellen. Dat ging – zoals in die tijd heel gebruikelijk – ten koste van talloze mensenlevens. Eigenlijk was Coen de Erdogan van de zestiende eeuw en Nederland daardoor destijds, zoals de Coen van nu dat zou noemen, een bananenrepubliek.

Coen heeft, goedschiks en kwaadschiks, een enorme invloed gehad op onze geschiedenis en daarom, Denk, vinden wij in Nederland dat hij niet vergeten mag worden. Wat Jan Pieterszoon Coen heeft uitgespookt is volgens onze hedendaagse normen hartstikke fout, maar precies daar gaat mijnheer Denk weer de fout in. De kunst van het begrijpen van geschiedenis begint namelijk bij het in staat zijn de hedendaagse bril af te zetten. Het is dom en naïef om dingen die vijfhonderd jaar geleden zijn gebeurd te beoordelen naar onze huidige maatstaven. De WIC ving inboorlingen in Afrika en verkocht ze in Amerika. Dat is door onze ogen gruwelijk, maar in die tijd heel normaal.

Ter vergelijking: mensen die over pak ‘m beet een paar eeuwen leven, zullen ons als wrede primitieven zien. Waar zij alleen nog duurzaam kweekvlees eten, gebruikten wij levende dieren als industriële producten. Wij wendden onze kennis aan om massavernietigingswapens te maken, wij fokten vrolijk verder terwijl de planeet uitpuilde en wij verstookten, de bodem in zicht, onze laatste fossiele brandstoffen alsof er geen morgen was. Daarbij vergeleken is die oude Coen een doetje.

Hopelijk zijn onze achter-achter-achterkleinkinderen, beter dan mijnheer Denk, in staat ons vanuit ons perspectief te aanschouwen. Dan zullen ze concluderen dat wij het allemaal niet zo rottig bedoelden. Geschiedenis kun je uit je hoofd leren, maar hem begrijpen is een heel andere discipline. Jan Pieterszoon Coen is, net als de VOC die hij leidde, een belangrijke schakel uit onze vaderlandse geschiedenis. En daarom moet de Coentunnel gewoon Coentunnel blijven heten. Want wees eerlijk, mijnheer Denk, zonder die tunnel had jij geen idee gehad dat Coen ooit heeft bestaan. En zonder Jan Pieterszoon Coen was Nederland wellicht nooit het welvarende land geworden waar jij en jouw landgenoten zo graag waren komen aanschuiven aan de goedgevulde ruif.

Aangifte doen is voor mietjes

3 februari 2018 door Frank Jacobs 1 Reactie

Ooit werd tegen mij aangifte gedaan. In een column op mijn site Tuftufclub.com vergeleek ik toenmalig verkeersofficier van justitie Koos Spee met een struikrover. Dat ging mijnheer Spee te ver en hij vond dat ik straf verdiende, dus deed hij aangifte van smaad en laster. Op een mooie zondagochtend moest ik mij melden op het politiebureau.

Terwijl ik bij de receptie zat te wachten om te worden verhoord, zag ik hoe een meisje van hooguit achttien, met een baby op de arm, de receptioniste smeekte om aangifte te mogen doen. De dame achter de balie zei dat ze niemand beschikbaar had en dat het meisje de volgende ochtend terug mocht komen. Huilend met lange uithalen vertelde het kindmoedertje dat haar broer haar had gedwongen hem oraal te bevredigen, waar haar baby bij was, en dat ze aangifte wilde doen van aanranding. “Morgen bent u de eerste,” was het onverbiddelijke antwoord.

Het daarop volgende uur zat ik in een verhoorkamertje tegenover twee rechercheurs uit te leggen waarom ik had geschreven dat Koos Spee overeenkomsten vertoont met een struikrover. Terwijl het verkrachte meisje met de lul van haar broer in de mond de volgende ochtend af zat te wachten, namen de politiemannen alle tijd voor mij; ze vonden het zelf ook wel vermakelijk geloof ik. De rechtszaak die volgde heeft al met al vier jaar geduurd, talloze manuren gekost en is – uiteraard -met vrijspraak geëindigd.

Aangifte doen is voor meisjes die door hun broer worden gedwongen tot orale seks. Aangifte doen is voor oude vrouwtjes wier handtas door scooterende bontkraagjes van de arm is gerukt. Aangifte doen is ook voor mannen, maar alleen wanneer die midden in de nacht door tien idioten zonder aanleiding tot moes zijn geschopt.
Mannen die verbaal worden aangevallen slaan verbaal terug, in plaats van het justitieel apparaat te belasten met hun gejank en zo de behandeling van serieuze gevallen vertragen. Alleen jongetjes die niet terug durven te slaan, rennen huilend naar de meester. De allerlafste zelfs als de klappen van een meisje kwamen.

Aangifte doen is niet voor politieke bekvechters. Blaf terug, Baudet. Zeg dat Kajsa Ollongren net een Ikea-kast is; Zweeds maar toch weer niet, er ontbreekt altijd wel een schroefje aan en toch kiezen hele volksstammen er voor. Beter nog, haal je schouders op. Leer incasseren. Maar je doet aangifte en daarom, Thierry Baudet, ben jij een mietje.

Ik zie de dagvaarding wel verschijnen.

Lion Schulman: mijn venster naar het verleden

3 februari 2018 door Frank Jacobs Reageer

In mijn woonkamer hangt een klein schilderijtje. Het is maar 16 bij 21 centimeter, geschilderd op een houten paneel en gevat in een krakkemikkige goudkleurige lijst. Een houten stal, enkele koeien, heide en aan de horizon een dorp. Het werkje kwam in oktober 2009 in mijn bezit. Mijn opa, een amateur-kunstschilder en -liefhebber, was overleden en na de uitvaart nam ieder familielid wat mee uit opa’s aanleunwoning in Eindhoven. Ik koos een paar van zijn schilderijen en het paneeltje met de stal. Ik wist meteen dat het niet opa’s eigen werk was. Daarvoor was het – ik durf dit alleen te schrijven omdat ik er van overtuigd ben dat ze in de hemel geen internet hebben – veel te goed.

Het schilderijtje sierde de daaropvolgende drie jaar de wand boven mijn piano en het fascineerde me met zijn mystiek. Wie had het gemaakt, waar en wanneer? Ik wist alleen dat mijn opa het grootste deel van zijn leven in Bussum had doorgebracht en daar bij tijd en wijle kunsthandelaren af struinde. Pas in 2012 ontcijferde ik de signatuur als ‘Schulman’ en zo kwam ik bij Galerie Wijdemeren in Breukeleveen, waar ze gespecialiseerd zijn in David Schulman. Daar wisten ze me te vertellen dat dit schilderij van Davids vader Lion is en waarschijnlijk in de jaren dertig in Het Gooi is gemaakt.

Welke plaats zien we daar aan de horizon, onwetend liggen zijn van het naderende onheil dat wij nu WO2 noemen? Hilversum? Bussum? Blaricum? We zullen het waarschijnlijk nooit weten, maar zeker is dat de oude man ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw op een mooie zomerdag met zijn ezel op de hei in Het Gooi zat, genietend van de natuur en de warmte, en dit pareltje maakte, niet wetend dat hij enkele jaren later door de Duitsers naar Auschwitz zou worden gedeporteerd. Wat zou ik er voor over hebben om naast hem op te duiken om hem te waarschuwen: pak je spullen en vlucht naar Engeland! Alsof hij mij serieus zou hebben genomen..

Lion Schulman heeft Auschwitz niet overleefd, maar het schilderijtje dat hij op die mooie zomerdag maakte, ging van Bussum via Breda, Eindhoven en Almere naar Katwijk aan Zee en siert daar nu mijn huis. Soms kijk ik er naar en dan realiseer ik me dat ik door de ogen kijk van een uiterst getalenteerd man die op 19 februari 1943 door de nazi’s werd vermoord. Dan hoop ik dat Lion een beetje met me mee kijkt en fluistert: verrek man, ik had naar je moeten luisteren die dag.

Open brief aan Ronald Ockhuysen, hoofdredacteur Het Parool

20 januari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Geachte heer Ockhuysen,

vanmorgen las ik op uw website het artikel “Sjoemelnotaris Voorwinde had geschorste notarissen in dienst“. Ik zal verder niet ingaan op de gebrekkige journalistieke kwaliteit van het stuk (suggestieve aannames, verkeerde quotes), maar wat mij ten zeerste verwondert is dat de vermeende “sjoemelnotaris” met naam en toenaam wordt genoemd, evenals een tweetal eveneens vermeende handlangers van de heer Voorwinde. Als, en ik benadruk als, de verhalen kloppen, heeft notaris Voorwinde geld achterover gedrukt. Dat is niet fraai, maar het is slechts geld en vooralsnog is notaris Voorwinde niet veroordeeld. Hoe dan ook, het staat in geen enkele verhouding tot bijvoorbeeld zeden- en/of levensdelicten.

Zoals bijvoorbeeld de zaak rond de verkrachting van en moord op Anne Faber. Ondanks dat iedereen inmiddels wel weet dat de verdachte Michael Panhuis heet, houdt Het Parool zich keurig aan het gentlemen’s agreement dat we het over Michael P. blijven hebben. Zelfs Volkert van der Graaff wordt tot op de dag van vandaag Volkert van der G. genoemd. Alleen onderbuikmedia als GeenStijl verlagen zich tot het niveau van digitaal middeleeuws volksgericht door volledige namen te noemen, waarmee niet alleen theoretisch mogelijk onschuldige verdachten, maar ook hun in ieder geval onschuldige naasten het verdere leven onmogelijk wordt gemaakt.

Om die reden vraag ik mij af wat een gerespecteerde, professionele titel als Het Parool bezielt om de nog niet veroordeelde notaris Voorwinde en zijn vermeende medewerkers wél met naam en toenaam te noemen. Ongeacht of hij te zijner tijd wordt veroordeeld of onschuldig bevonden door de rechtbank: realiseert u zich dat Voorwinde, een weinig voorkomende naam, kinderen heeft die hier part noch deel aan hebben, maar vanaf komende maandag op school worden aangekeken op hetgeen uw verslaggever suggereert dat hun vader heeft gedaan? Geachte heer Ockhuysen, kunt u mij uitleggen waarom u de eerder al veroordeelde verkrachter en moordenaar Michael Panhuis en zijn naasten in bescherming neemt, maar een man die mogelijk een paar rotcenten heeft gejat, bij voorbaat aan uw digitale equivalent van de middeleeuwse schandpaal nagelt?

Ik ben benieuwd naar uw antwoord.

Met vriendelijke groet,

Frank Jacobs,
journalist

2018, het jaar van het non-nieuws

4 januari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Nepnieuws; het maakte kans op de titel Woord van het Jaar 2017. Onzinberichten, opzettelijk foutief nieuws om stemming te maken. Slim, maar beperkt houdbaar, want het werkt als een medicijn. Uiteindelijk trapt de wereld er niet meer in en is het effect verdwenen. Na vier dagen 2018 lijkt het dat een nieuwe variant van nepnieuws op het punt staat uit te barsten: non-nieuws.

Dagenlang heeft Nederland het over bijna niets anders: een zwakbegaafde rapper. Voor de oudere lezers: ‘rapper’ is in straattaal het woord voor een jongeman zonder werk of diploma’s, maar met strafblad, die zijn hersenen in een zak onder zijn penis meezeult. Als je er beeld bij wilt, moet je een keer naar Opsporing Verzocht kijken. Dat is een soort Toppop voor rappers. Alleen zingen ze niet bij Opsporing Verzocht, maar geloof me, dat is voor iedereen het beste. Etymologisch komt het woord van kinderen die hun muziek te hard hadden staan, waarop de ouders naar boven riepen: zachter die herrie, en rap.

Maar goed, deze rapper noemt zichzelf Boef. Dat klinkt seniel, maar ik las vanmiddag dat hij eigenlijk Sofiane Boussaadia heet en nu snap ik het. Sofiane klinkt als een beeldschone prinses uit Duizend en één Nachten en dat is natuurlijk dodelijk voor je street credibility. Sofiane noemt zichzelf dus Boef, noemt een paar jonge vrouwen ‘kech’ en staat daardoor dagenlang in alle denkbare schijnwerpers. Op zich is dat winst. Immers, heel Nederland kent vanaf nu het Arabische woord voor hoer; een linguïstieke verrijking. Maar tegenover de dames in kwestie is dat niet aardig, dus viel heel twitterend Nederland over Boef heen. De landelijke media volgden en Boef zat met dollartekens in zijn ogen zijn Adsense-account te F5-en.

Toen de aandacht dreigde af te zwakken, bood ons nationale boefje zijn excuses aan en opnieuw rookten de banners op zijn pagina’s. Ik had nog nooit van het joch gehoord, maar zal hem nooit vergeten. Al was het maar omdat Boef vanaf binnenkort, nadat het stof is neergedaald, als graag geziene gast in elk op BN-ers drijvend programma zijn zakken zal vullen. Boef in Expeditie Robinson, Boef bij Umberto Tan aan tafel, Boef zoekt Vrouw, Boef bij RTL Boulevard (leerzaam voor hem, zo’n studio vol homofielen), All You Need is Boef. Overdreven? Dan ben je zeker vergeten dat Ismail Ilgun, dat vissenhoofd dat overal te onpas opduikt, zijn glanscarrière is begonnen door bejaarden van hun fiets te trappen en politiemensen voor kankerwout uit te maken.

We helpen met z’n allen een homofobe crimineel met middeleeuwse denkbeelden naar de top.

Wees eerlijk: waarom zou je het als fatsoenlijk nieuwsmedium brengen? Een rapper die vrouwen voor slet uitmaakt, dat is geen nieuws. Dat is dagelijkse kost. De Volkskrant breekt er zelfs een lans voor: moet kunnen, hoort bij de rap-cultuur.
Dat is non-nieuws. Net als het nieuws dat het AD donderdag bracht. Victoria Koblenko (een actrice die een jaar of twintig geleden een kech speelde in GTST) verliest honderden (van haar ruim 86 duizend) volgers op Twitter, omdat ze in Israël op vakantie is. Wie zouden er aanstoot kunnen nemen aan die reisbestemming? Juist: heren die dames, die tot de vroege uurtjes de jaarwisseling vieren, voor kech uitmaken.

De ellende is dat types als Boef en Ismail voor een nieuwe generatie, of in elk geval de onderlaag daarvan, een lichtend voorbeeld zijn. Als we willen dat die het straks normaal vinden om vrouwen voor sletten uit te maken, moeten we vooral doorgaan met dit soort non-nieuws zo breed uit te meten. Boef zegt ‘shokran’ (dat zeg je in het Arabisch wanneer een kech zich op een bevredigende manier van haar taken heeft gekweten).

Hé, psst! Nu terug naar het echte nieuws.

Waarom een dierenleven meer waard is dan een mensenleven

24 augustus 2017 door Frank Jacobs 2 Reacties

Toen ik op de lagere school zat, leerde ik dat er vijf miljard mensen waren. Drie miljard daarvan leefden in armoede, omdat de planeet niet in staat was om meer dan twee miljard monden afdoende te voeden. Inmiddels zijn er 7,6 miljard mensen op diezelfde planeet; een toename van 52 procent in een half mensenleven. And counting. Tegen het einde van deze eeuw zullen er ruim elf miljard mensen zijn, hebben de VN berekend, en die groei komt vooral uit Afrika, een van de gebieden die juist zo’n moeite hebben die monden te voeden. Je hoeft geen wetenschapper te zijn om te begrijpen dat dit een dramatische ontwikkeling is.

Maar het is nog erger dan het lijkt, want niet alleen het aantal mensen stijgt, ook de consumptie per hoofd van de bevolking schiet omhoog. Hoewel we allemaal weten dat we de in vele miljoenen jaren opgebouwde fossiele brandstofvoorraad in nog geen twee eeuwen nagenoeg weg hebben gefakkeld, verbruiken we meer dan ooit. De bodem is in zicht, maar we gaan per vliegtuig naar de zon en de sneeuw en brengen de kinderen, onze persoonlijke bijdrage aan die desastreuze elf miljard, met de auto driehonderd meter naar school. En ook de mensen die ooit met het minimum genoegen namen, hebben tegenwoordig full HD flatscreens en auto’s. De ‘wanhopige’ oversteek van Libië naar Europa wordt met de nieuwste iPhone’s op Facebook en YouTube live gestreamd.

De bodem komt steeds sneller in zicht en wij gaan steeds harder consumeren. Dat klinkt bezopen en dat is het ook, maar ondertussen doen we het wel. Sprinkhanen vreten in een mum van tijd een heel gebied kaal; het verschil is dat sprinkhanen organismen zijn die doen waarvoor ze zijn geprogrammeerd, niet gehinderd door enig besef. Wij daarentegen weten precies wat we aanrichten, voor onszelf, voor andere levensvormen en voor ons nageslacht. Ondanks die kennis gaan we er gewoon mee door en dat maakt ons dommer dan die sprinkhanen.

Dat de wereld eigenlijk niet meer dan twee miljard mensenmonden kan voeden weten we en desondanks fokken we vrolijk door naar die elf miljard. Maar natuurlijk werken we aan oplossingen: we manipuleren genetisch en we kappen regenwouden. Dat kost helaas vele andere diersoorten hun habitat, maar hé, dan zouden we wel meer voedsel kunnen verbouwen. Zouden, want liever planten we er suikerriet, om bio-ethanol van te maken waarmee we E95-benzine kunnen versnijden tot E10. Kunnen we met een nog schoner geweten onze bijdrage aan die elf miljard driehonderd meter naar school rijden en op wintersport gaan. We vreten onze gretige lijven vol aan kilo- en euroknallers waarvoor varkens met tienduizenden tegelijk in brandgevaarlijke stallen worden mishandeld, onder omstandigheden die niet onderdoen voor die in de vernietigingskampen van de nazi’s. Maar ach, dat is anders; het zijn maar dieren.

Precies daar gaan we de fout in. We vinden een mensenleven meer waard dan een dierenleven. Op zich is dat begrijpelijk; elke soort vindt zichzelf belangrijker dan de rest. Dat is het natuurlijke overlevingsinstinct. Het verschil is dat wij op de stoel van god zijn gaan zitten. Wij denken te kunnen bepalen welke soorten mogen blijven, en welke soorten uitgeroeid mogen worden. Wij schieten ganzen, buffalo’s, edelherten en konijnen af omdat er ‘te veel’ van zijn. ‘Te veel’: als dat een argument is, dan heb je met 7,6 miljard mensen een ultieme licence to kill. Een door ons allen zo misprezen Duits heerschap met spuuglok uit midden vorige eeuw zou een moord hebben gedaan voor zo’n Genehmigung. Als je al op de troon van god gaat zitten, moet je wel zo groot zijn dat je boven je eigen belang kunt staan, zoals de scheidsrechter van een wedstrijd zich boven de belangen van zijn club moet kunnen stellen. Zolang wij een mensenleven belangrijker vinden dan een dierenleven, zijn wij dus niet geschikt om deze wereld te domineren.

Als een hoog intelligente, buitenaardse levensvorm de aarde zou bezoeken en pakweg een week rond zou kijken, en daarna de vraag voorgeschoteld zou krijgen: welke levensvorm zou deze planeet kunnen missen als kiespijn? Wat denk je dat dan het antwoord zou zijn?

Precies. Daarom is een dierenleven meer waard dan een mensenleven.