Frank Jacobs

journalist, schrijver en autojournalist

  • Artikelen
    • Karin Slaughter over Tesla
    • Dodenvlucht Neptune 212 wellicht diefstal
    • Neptune 212: dodenvlucht boven Katwijk
    • Dakota 079: de weggemoffelde vliegramp van Biak
    • Het duistere verleden van BMW-familie Quandt
    • Religieuze moord op zee: het geheim van de KW 171
    • Ferdinand Piëch, de geniale megalomaan van Volkswagen
    • Volkswagen: familievetes en stoeltjewip
    • De verdwenen Porsche van James Dean
    • Terugkeer van een dode baron (2)
    • Terugkeer van een dode baron
    • Portfolio
  • Columns
    • Corona: de aarde haalt opgelucht adem
    • Corona: een lesje in bescheidenheid
    • Corona: de zeven pluspunten
    • 2019 en mijn ingebeelde vriend
    • Zwarte Piet? Zand erover
    • De leugens van Koos Spee
    • Foei Halsema!
    • Een dagje aan het strand
    • De mysterieuze verdwijning van Anja Schaap: wat houdt de politie achter?
    • Wannabe-journalisten
    • Thierry Baudet: omfloerste poep
    • Arbeidsparticipatie: een pakketje schroot met een dun laagje chroom
    • Like me of zwijg
    • Vuurwerk? Rot op!
    • Lisette Vroege slachtoffer orgaanhandel?
    • Waarom Schiphol op zee bezopen is
    • Duitsland huichelland
    • Referendum: onderbuikdenkers aan de macht
    • Social influencers
    • Coen was een held
    • Aangifte doen is voor mietjes
    • 2018, het jaar van het non-nieuws
    • Wanneer wordt Lisette Vroege gevonden?
    • Waarom een dierenleven meer waard is dan een mensenleven
    • Boom!
    • Brexit? We still love you!
    • De opkomst van de tekschrijver, de ondergang van de journalist
    • Autojournalist
    • Dit is er mis met grote organisaties
    • Plastic tasjes
    • De armoedegolf van 2035: Zelfstandigen Zonder Perspectief
    • Verlengstuk
    • Vel d’Hiv: hoe bootvluchtelingen je vakantie bederven
    • Terug in je kist!
  • Fotografie
    • Photography
  • Televisie
    • Documentaires
    • Autoweek TV
    • Fifth Gear Europe
    • Tuf-tuf Club op TV
  • Contact
    • Over Frank
    • Contact
    • English
    • Français
    • Deutsch
  • English
  • Email
  • Facebook
  • Google+
  • Instagram
  • LinkedIn
  • Twitter
  • YouTube
Contact
Als crossmediaal en multimediaal journalist schrijf en fotografeer ik voor onder meer AutoWeek, NU.nl, GTO Magazine, Quest Historie en Lifestyle Almere. Ook schreef ik in het verleden voor het AD en Automotive Management. Daarnaast presenteer ik video's op AutoWeek TV en voorheen het autoprogramma Fifth Gear Europe op Discovery Channel. Ik studeerde automobiel management en Frans en woonde en werkte jarenlang afwisselend in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje. Begin deze eeuw haalde ik het bloed onder de nagels van justitie vandaan met de provocerende website Tuftufclub.com. Mijn journalistieke specialismen zijn naast (auto)mobiliteit geschiedenis, literatuur en muziek.

Copy-paste is diefstal

20 oktober 2020 door Frank Jacobs 2 Reacties

Ik had niet verwacht dat het zo’n twee decennia na de democratisering van internet nog uitleg zou behoeven, maar de praktijk wijst anders uit. Het kopiëren van teksten, beeld en muziek is diefstal. Ik wil die discussie nog wel eens aangaan wanneer ik het zie gebeuren en de onnozele reacties daarop verbijsteren me steeds weer.

Zo ontdekte ik een tijdje terug dat op een Facebookgroep voor geschiedenisliefhebbers ineens allemaal oude artikelen van mijn hand verschenen. Niemand had mij daar toestemming voor gevraagd en zelfs bronvermelding vonden ze nergens voor nodig. Daarom reageerde ik eronder, waarop de dame die mijn historische website had ontdekt en er naar hartenlust op grasduinde, gepikeerd antwoordde. Ik moest niet zo kinderachtig doen en het stond toch al op internet? Na veel uitleg mijnerzijds bood ze schoorvoetend aan mijn naam eronder te zetten. Dat ik de bijbehorende foto’s, die mevrouw ook had gekopieerd, voor een aardig bedrag bij een stockbureau had gekocht, maakte evenmin indruk. Inmiddels is ze gestopt met mijn website leeg te plukken… omdat ze alle artikelen al op Facebook heeft gezet.

Dat is dan nog een dame op leeftijd wiens leven zich grotendeels in het pre-internettijdperk heeft voltrokken. Schrijnender vind ik die columnisten en andere gastschrijvers die zo verlegen zitten om complimentjes dat ze hun werk, parallel aan hun opdrachtgever, integraal op social media weggeven. Zo zag ik vanmorgen een student en gemeenteraadslid, slimme kerel dus en jong genoeg om mijn zoon te zijn, dus te snappen hoe media werken, zijn artikel, dat bij het landelijk dagblad achter de betaalmuur staat, op de ochtend van verschijnen op Twitter zetten. Toen ik daar een opmerking over maakte, reageerde hij met iets als ‘daar hebben ze eerder ook niet moeilijk over gedaan’.



Dat kan een winkeldief die niet eerder werd betrapt ook zeggen. Iemand anders verdedigde dat gedrag met ‘is toch reclame voor de krant?’. Tja, je kunt een brood stelen en daarna rondbazuinen dat het heerlijk was. Dat is toch reclame voor de bakker?

Ik vergeleek het met een automonteur die in het weekend klanten van zijn baas zwart en voor een veel lager tarief bedient en zo op termijn het bedrijf waarvoor hij werkt, ondermijnt. Het is net als in je broek piesen: het is even lekker warm, maar daarna vies en klam.

Onder een video die ik voor mijn vaste werkgever maakte, zag ik iemand uitleggen hoe je het filmpje kunt bekijken zonder eerst naar die vijftien seconde reclame te kijken. Weet dat ik, samen met een cameraman, twee dagen op reis ben geweest om die video te maken, waarna die cameraman nog een dag aan het monteren was. Zou deze persoon in rij voor de kassa van de supermarkt ook aan mensen uitleggen hoe je de winkel uit kunt komen zonder je boodschappen af te rekenen?

Content copy-pasten, lieve mensen, is diefstal. En adblockers grenzen daar aan. Muzikanten, fotografen, videomakers, journalisten en andere schrijvers verdienen hun brood met wat jij kopieert en elders gratis aanbiedt. Dat is precies hetzelfde als bij de juwelier een horloge in je zak laten glijden.

Zwarte Piet en Facebook

12 augustus 2020 door Frank Jacobs Reageer

Zwarte Piet, wie kent ‘m niet? Nou, Henk Westbroek en Henk Temming, het antwoord op jullie (door mij iets geparafraseerde) vraag is Mark Zuckerberg. Maar dat konden jullie niet weten toen jullie ‘Sinterklaas wie kent hem niet’ schreven, want toen hing Mark nog tussen de benen van de oude Zuckerberg en waren duimpjes nog voor baby’s die hun speentje kwijt waren. Ik maak me overigens sterk dat Zuckerberg nog steeds geen idee heeft van de oude traditie waar Zwarte Piet deel van uitmaakt, maar dat uitgemolken onderwerp wil ik graag mijden. Al is het maar omdat die discussie mij volkomen koud laat.

Wel vind ik het opmerkelijk dat Facebook Zwarte Piet in de ban doet. Het doet denken aan de beruchte Index Librorum Prohibitorum, kortweg Index of – in de volksmond – Zwarte Lijst, met boeken waarvan de Heilige Stoel tot halverwege de vorige eeuw meende te mogen beslissen dat het gewone volk ze niet mocht lezen, totdat de roaring sixties een eind maakte aan die betutteling.

Blijkbaar doen overbevolking en de daaruit voortvloeiende irritatie en intolerantie dát met beschaving. De Index stamt ruwweg uit dezelfde periode waarin we vrouwen met een mening in de plomp gooiden en, indien ze weer boven kwamen, levend roosterden. Nou zie ik heksenverbrandingen nog niet zo gauw terugkeren, maar de houding van sommige culturele verrijkingen jegens moderne vrouwen zou mij, als ik vrouw was, toch verontrusten.



Je kunt je kwaad maken over het feit dat een Amerikaans bedrijf zich, door onze traditie in de ban te doen, met onze cultuur meent te mogen bemoeien. Maar ik vraag me vooral af hoe we het zover hebben laten komen dat een Amerikaans bedrijf zich met onze cultuur kán bemoeien. Net als een drugs- of alcoholverslaving is het er bij ons stilletjes ingeslopen dat we onze maaltijden (gatverdamme!), net niet naakte kinderen (pedofielen smullen!), vakantiebestemmingen (inbrekers danken u!) en vaak zelfs meest intieme geheimen (spuug!) voor iedereen toegankelijk op internet te grabbel gooien. Alles voor de duimpjes; complimenten en felicitaties vissen is veel leuker dan een goed gesprek in real life. Maar wanneer het platform dat dit exhibitionisme volledig gratis faciliteert, onze zelf gepubliceerde privé-informatie gebruikt om er aan te verdienen, staan we verontwaardigd te schreeuwen over ‘privacy’.

Wanneer je Facebook tot je meest elementaire levensbehoeftes rekent, begrijp ik dat je het bannen van Zwarte Piet als een beperking ervaart. In alle andere gevallen: ik leerde mijn kinderen dat het fijne van internet is dat er altijd dat kleine kruisje rechtsboven in je browser is. Daarom sluit ik af zoals ik begon, met een quote uit een Nederpop-klassieker: er zit een knop op je teevee.



Fietsers onterecht voorrang geven is gevaarlijk

24 juni 2020 door Frank Jacobs Reageer

Automobilisten die fietsers voorrang geven waar ze dat niet hebben: het is rete-aardig, maar ook oliedom. En dit is waarom.

Wie heeft voorrang op de rotonde? In de ene gemeente zijn dat de auto’s, in de andere juist weer de fietsers. Er zijn ook plaatsen waar dat per rotonde verschilt. Alsof je in het ene dorp links moet rijden, en een gehucht verder weer rechts. Alsof de verwarring daardoor niet groot genoeg is, besluiten ook steeds meer automobilisten hun eigen regels te hanteren. Op plekken waar ze voorrang hebben, laten ze met een genereus gebaar fietsers voor. Dat staat sympathiek, maar het is dom, gevaarlijk en verwarrend. Want hebben we de voorrangsregels niet juist uitgevaardigd om overzicht te creëren in de chaos van het verkeer?

Fietsers onterecht voorlaten is, hoe vriendelijk ook bedoeld, dom en gevaarlijk. Vanuit de automobilist gezien ben je iemand die onverwacht, zonder reden, midden op de weg stil gaat staan en dan zit een kop-staat-botsing in een klein hoekje. Los daarvan geef je een verkeerd signaal af. Immers: fietsers die voorrang moeten geven, maar dat steeds vaker krijgen, gaan dat op een gegeven moment voor vanzelfsprekend aannemen. Vooral kinderen en jongeren. Zodra ze een automobilist treffen die, geheel terecht, zijn voorrang neemt, geeft dat een hoop bloed op de stoep.

Maar ook vanuit de fietser bezien is het onhandig. Wanneer je als fietser een kruispunt nadert en je ziet een auto datzelfde doen, schat je zijn snelheid in, laat de jouwe afzakken en zo kun je mooi achter hem langs rijden zonder al je energie kwijt te raken. Maar dan blijkt het zo’n fatsoensrakker en sta je allebei stil. Voordat je eruit bent wie voor mag, had je de kruising zonder voorrang allang voorbij kunnen zijn. Ik viel vandaag nog op mijn gezicht door zo’n automobilist, omdat ik door zijn goedbedoelde stoppen onverwacht stil kwam te staan en daardoor mijn schoenen niet op tijd van mijn pedalen los kon klikken.

Lieve mensen, voorrangsregels zijn bedoeld om orde te scheppen in ons veel te drukke verkeer. Dat doel schieten we volledig voorbij wanneer ieder zijn eigen regels maakt en toepast.

Karin Slaughter over Tesla

24 april 2020 door Frank Jacobs Reageer

Karin Slaughter (foto: Alison Rosa)

Wie moderne literatuur leest, komt regelmatig Tesla’s tegen; het merk lijkt schrijvers aan te spreken. Ik vroeg een tweetal thrillerauteurs, de Amerikaanse Karin Slaughter en de Nederlandse Ilse Ruijters, waarom ze hun hoofdpersonen uitgerekend in Tesla’s hijsen.

Wie een beetje regelmatig een boek leest en thuis is in de hedendaagse literatuur, kan er bijna niet omheen dat Tesla onder schrijvers een veel gekozen merk is voor hun personages. De Nederlandse auteur Ilse Ruijters bombardeert Tesla tot antonomasie (een merknaam die tot soortnaam verwordt, zoals Jeep voor terreinwagen of Luxaflex voor zonwering) voor ‘auto’. In haar nieuwste roman ‘Meisje van me’ is hoofdpersoon Tom Tesla-rijder. Hij stapt niet in zijn auto, maar in de Tesla. Zijn vrouw rijdt de Tesla voor en hun tas verdwijnt in de kofferbak van de Tesla. In de Nederlandse dramaserie Vlucht HS13 wordt een van de personages goedkeurend begroet met ‘het gaat jou voor de wind hè?’ wanneer hij in een Model S komt voorrijden en ook de Amerikaanse bestsellerauteur Karin Slaughter gebruikt in haar thriller ‘Pretty Girls’ (in ons land uitgegeven onder de titel ‘Mooie Meisjes’) een Tesla als middel om te schilderen hoe succesvol haar personage Paul Scott is. Ergens halverwege het boek, wanneer Pauls vrouw en haar zus met de auto op pad gaan, gaat het zelfs bladzijden lang over die Tesla, wat er zo anders aan is, hoe je hem start (het leest bijna als een gebruiksaanwijzing) en uiteindelijk hoe lekker hij rijdt.

Ilse Ruijters
Ilse Ruijters (foto: Mona Alikhah)

Wat is dat toch met Tesla’s en – vaak vrouwelijke – auteurs? “Een boom van een vent die in een Tesla rijdt is meteen een ander type dan iemand in een Aygo”, legt Ilse Ruijters uit. “Je ziet meteen iemand voor je. Ik heb ook eens een mislukte crimineel gehad, in mijn roman ‘De Onderkant van Sneeuw’, met een grote tribal op zijn achterruit. Die reed in een Nissan Sunny, met van die sportkuipjes erin.” Volgens Ruijters zegt een auto enorm veel over wie je bent: “‘Je auto is je huis op wielen. Daarin zing je ongegeneerd heel hard met de radio mee, zit je stiekem te snacken en voer je telefoongesprekken die niemand iets aangaan. Als ik een karakter goed wil neerzetten, is zijn auto dus heel belangrijk. Antagonist Tom is een zeer succesvolle mental coach, een soort goeroe. Zijn boodschap is dat succes en geluk maakbaar zijn. Hij leidt een snel leven, heeft een veel jongere vrouw en is de hele dag bezig met spiritualiteit. De witte Tesla waarin hij rijdt staat hiervoor symbool. Die auto is snel, sexy en opzichtig, maar tegelijkertijd schoon, milieubewust en stijlvol. Een Audi zou te poenerig zijn geweest, een BMW te conservatief en een Jaguar te excentriek.”
De Amerikaanse thrillerauteur Karin Slaughter (30 miljoen verkochte boeken) vertelt als dochter van een autodealer bovengemiddeld in auto’s te zijn geïnteresseerd: “Het grappige aan auto’s is dat ze in verschillende landen verschillende betekenis hebben. Bijvoorbeeld: hier in de VS rijden hufters Mercedes en coole mensen BMW. In Engeland is dat precies omgekeerd. In de periode dat ik Pretty Girls schreef, waren Tesla’s ontzettend cool, maar alleen bereikbaar voor de rijken. Toen raakte Elon Musk de weg kwijt en verloor Tesla zijn glans. Vervolgens kwam de productie echt op gang, werd de Model 3 een succes, hield Musk op zich als een mafkees te gedragen en was Tesla weer cool. In Pretty Girls gebruikte ik de Tesla als een verlengstuk van Pauls persoonlijkheid. Wees eerlijk: 150 duizend dollar neertellen voor een auto om het klimaat te ‘redden’ is het privilege van rijke mensen.”

Maar was het toch niet een staaltje product placement, die Tesla in Pretty Girls? “Absoluut niet. Maar mocht Elon Musk er een paar voor mijn deur afleveren, zal ik ze niet retour sturen. De auto’s waar ik mijn karakters in laat rijden, zeggen iets over hun persoonlijkheid en/of gemoedstoestand. In mijn Will Trent-reeks rijdt Sara BMW, Will een Porsche 911 en Faith een Mini. Elk van die auto’s zegt wat over zijn berijder: Sara is betrouwbaar en gedistingeerd, Will stuurs en lenig genoeg om er in te klimmen en Faith grappig en praktisch ingesteld. In Pretty Girls rijdt Paul Tesla omdat het een status symbool is en omdat hij een control freak is. Is je zijn garage opgevallen? Geen spatje olie mag op die smetteloze vloer vallen. Voor zo iemand is een Tesla wel zo praktisch.”

Dus concreet: wat zegt een Tesla over iemands persoonlijkheid? “Dat ligt aan de persoon, maar ook aan het land. In Nederland bijvoorbeeld maken al die fiscale voordelen een Tesla tot een slimme keuze. Hier in de Verenigde Staten kennen we dat niet. Al helemaal niet nu Trump vastberaden lijkt de planeet op te branden. Mijn romans spelen zich af in de VS in een bepaalde tijd, dus moet ik vanuit dat perspectief schrijven, maar tegelijkertijd zorgen dat mijn boodschap ook overkomt op lezers in andere landen. Als ik, inwoonster van het zuiden van de VS, een Tesla zou rijden, zou dat betekenen dat ik van mooie dingen houd en mij bekommer om het milieu en duurzaamheid. Maar Paul geeft geen donder om het milieu. Hem gaat het er alleen om dat andere mensen zijn spullen bewonderen. Bovendien lijkt hij in een Tesla belangrijk én deugdzaam. Je kunt er op vele manieren naar kijken. Ik bedoel: kom op zeg, als je echt met het milieu bent begaan, kun je een Prius rijden. Of naar je werk fietsen.”



Hoe kijk jij naar Tesla? “Op het gebied van EV’s en accutechniek zijn ze innovatiever en beter dan wie dan ook op dit moment. En juist die accu is het belangrijkste aspect voor een goede integratie in het energiesysteem, waarmee het veel invloed heeft op het afremmen of zelfs omkeren van de klimaatverandering. Dat gezegd hebbende: ik geloof dat we het er over eens kunnen zijn dat cultvorming rond Elon Musks persoon een heel slecht idee is. Lee Iacocca blowde toch ook niet in podcasts? Hoewel hij vast de nodige whisky achterover zal hebben geslagen. Maar feit is dat Tesla onlosmakelijk met Musk verbonden is, zoals Ford onlosmakelijk met Henry Ford was verbonden. Toch was Henry Ford een verschrikkelijk mens: antisemiet, racist, seksist, paranoïde, opdringerig en financier van rassenonderzoek dat de nazi’s hielp bij hun zogenaamde wetenschappelijke onderzoek tijdens de holocaust. Slechts enkele van die punten werden gedurende zijn leven als controversieel beschouwd. Er was internet noch CNN en de wereld verafgoodde de geniale captains of industry die onze economie door een revolutie loodsten, en vergaven ze hun talloze zonden ten faveure van de vooruitgang. Tegenwoordig weten we dat zulke mannen net zo vol waren met shit als van zichzelf. Helaas, ze zullen alleen maar verbeteren als wij dat van ze verlangen. Terzijde, een vrouw die dezelfde stommiteiten als Musk had uitgehaald, was lang en breed op een zijspoor gezet, hoe geniaal ze ook was geweest.”

Ook in de dankbetuiging van Pretty Girls komt Tesla uitgebreid ter sprake.. “Ik ben dol op alle auto’s, dus heb geen bepaalde merkvoorkeur. Toch maakt Tesla een serieuze kans op mijn voorkeur over alle andere merken, vooral als er een paar exemplaren mijn richting uit komen.”

Je volgende boek, Verzwegen, ligt op 9 juni in de winkel. Komen we daar ook weer een Tesla in tegen? “Niet in dit boek, maar ik sluit niets uit voor de toekomst. De vraag is wel of Tesla er dan nog is. De beste vernieuwers zijn niet per se winnaars. Cadillac trok aan het kortste einde toen Ford het merk verliet en de lopende band uitvond. In de vroege twintigste eeuw was Oldsmobile Daimlers grootste concurrent. Ooit een van de oudste merken, werd Oldsmobile in 2004 na meer dan 35 miljoen gebouwde auto’s gesloten. Als je nu een Olds rijdt, betekent dat heel wat anders dan bijvoorbeeld in de jaren 20, 60 of 90. Daarom moet je als schrijver goed oppassen met de merken waar je over schrijft. In Pretty Girls betaalt Paul een hoop geld voor die auto omdat het een statussymbool is. Dat soort kerels zul je altijd houden; tijdloos in hun hufterigheid.”

Dit artikel verscheen eerder in AutoWeek 14/2020. 



Corona: de aarde haalt opgelucht adem

18 maart 2020 door Frank Jacobs 1 Reactie

seagulls meeuwen strand zeemeeuwen seagullWat vorige week nog een scène uit een post-apocalyptische film zou zijn genoemd, is sinds begin deze week de harde werkelijkheid. Corona houdt Nederland, de wereld en ons tot dusverre onwrikbare zelfvertrouwen in zijn greep. Maar tussen de zwarte donderwolken door schijnt een prachtig zonnetje.

Terwijl ik deze woorden tik, kijk ik uit over mijn anders zo bedrijvige, nu uitgestorven vissersdorp. Geen vis te bekennen; het enige geluid is het geruis van de branding verderop. Behalve een wapperend nachthemd (in die post-apocalyptische film zou het een allegorisch doodshemd zijn) aan de waslijn van de buren en een in zijn verendek pikkende meeuw (in de film een kraai) op mijn dakterras beweegt er helemaal niets. Die meeuw zit tevergeefs te wachten op zijn dagelijkse feestlunch: over de rand gevallen stukjes kibbeling van de viswinkel tegenover, die nu gesloten is.

De supermarkten zijn nog niet gesloten, maar de keuze is een stuk beperkter. Ons boodschappenlijstje is een verlanglijstje geworden en nou ik het toch over boodschappen heb: als ik zo eens op Twitter rondkijk, krijg ik de indruk dat er inmiddels meer mensen naar de supermarkt gaan om foto’s van lege schappen te maken dan om er eten te kopen. Die worden op hun pinken bediend, waarmee maar weer eens wordt aangetoond dat de meeste problemen zichzelf oplossen.

Voorlopig kun je in elke willekeurige supermarkt in Nederland je buikje meer dan rond eten. Mits je genoegen neemt met keuze uit vijf in plaats van vijftig smaken chips. Zolang de hongerwinter, waarin mensen blootsvoets van Amsterdam naar Groningen liepen om achter het net te vissen voor die laatste paar verrotte aardappelen, nog maar een mensenleven geleden is, moeten we maar genoegen nemen met mayonaise van het huismerk in plaats van Calvé, al begrijp ik best dat de kinderen moord en brand schreeuwen bij zoveel ontberingen.

Toen premier Rutte maandagavond de natie toesprak met een gezicht alsof hij de Derde Wereldoorlog aankondigde, kreeg ik voor het eerst een ongemakkelijk gevoel bij wat ik tot dan toe als een staaltje massahysterie en een storm in een glas water afdeed. Toegegeven, ik deel de zorgen om werkgelegenheid en de economie, maar bekijk het van de andere kant. Met het weg- en luchtverkeer grotendeels lamgelegd krijgt ons klimaat een oppepper die het sinds het begin van de Industriële Revolutie niet meer heeft gekend. Dat na een lange. sombere winter uitgerekend nu de lente zijn eerste zonnestralen laat zien, mag dan toeval zijn, het is wel mooi toeval. Moeder natuur hapt naar adem als een drenkeling die nooit meer boven water dacht te komen.



Dat onze nationale trots KLM nu in zwaar weer komt, is natuurlijk een ramp voor de mensen die er werken. Maar als de luchtvaart dat beetje tegenwind echt niet aankan, na decennialang zoveel belastingvoordeel te hebben genoten dat een op en neertje Barcelona amper duurder was dan een taxi naar Amsterdam, dan verdienen ze het misschien wel om een keer stevig op de bek te gaan. Het bespaart ons in elk geval die bezopen discussies over de uitbreiding van Schiphol. De belangen van economie en ecologie staan haaks op elkaar en wij vinden economie vele malen belangrijker. Maar weet dat de economie niet zonder een gezonde planeet kan, maar dat de planeet uitstekend gedijt zonder onze economie.

Als straks corona onder de duim is en ons gewone leven weer begint, hebben we wellicht geleerd dat thuiswerken en videoconferencen helemaal zo gek nog niet zijn, dat we ook met vijf smaken chips af kunnen en dat zelfs wc-papier schaars kan zijn. En kosten vliegtickets naar zinloze weekendjes weg weer wat ze eigenlijk zouden moeten kosten. Zo ja, dan zal deze tijdelijke verademing voor het klimaat ook op termijn effect sorteren. Wellicht niet voldoende om de planeet te redden, maar wel genoeg om de noodzaak van een epidemie die écht zoden aan de dijk zet, wat verder voor ons uit te schuiven.

Lees ook mijn eerdere columns over corona:
Corona: Een Lesje Bescheidenheid
Corona: De Zeven Pluspunten



Corona: een lesje in bescheidenheid

15 maart 2020 door Frank Jacobs Reageer

corona covid 19 lege schappenWiet en toiletpapier: aan de vooravond van de apocalyps leren wij Nederlanders onze prioriteiten kennen. Corona wordt door velen nog steeds gebagatelliseerd als een opgeblazen griepepidemie en ook ik neig naar een flinke dosis scepsis, maar feit is dat ik in de halve eeuw dat ik rondloop op deze planeet, de maatschappij niet zo ontregeld heb gezien. Zelfs de aanslagen van 9/11 wisten dit niet te bereiken.

Het mag dan even lastig zijn om aan je dagelijkse zakje wiet te komen en de half lege schappen bij je lokale supermarkt zijn misschien ook geen fraai gezicht, maar op termijn zal blijken dat Covid-19 niet alleen zijn leuke kanten heeft, maar ons een heel leerzaam lesje leert. In de winter van ’40-’45 liepen mensen blootsvoets naar Groningen voor een paar aardappelen die bij aankomst net op bleken, wij jammeren als kleine kinderen omdat het schap met zakken chips leeg is.



Corona is, net als de zwarte pest, aids of elke willekeurige welvaartsziekte een poging van de natuur om onze ongebreidelde voortplanting aan banden te leggen. We zijn met te veel, vreten te veel, maken alles op en planten ons willens en wetens vrolijk verder voort. Zelfs mensen waarbij de natuur het voor elkaar kreeg kinderen baren onmogelijk te maken, krijgen van de wetenschap hulp waarmee ze hun ‘kinderwens’ genaamde voortplantingsdrift, ten koste van de planeet en de miljoenen levensvormen die daar een plekje verdienen, toch kunnen bevredigen.

Sinds we bang zijn voor griep zijn de files opgelost en worden vluchten massaal geannuleerd. Heb je enig idee wat dat betekent voor het milieu? De stikstofcrisis smelt als sneeuw voor de zon en ineens moeten we genoegen nemen met keuze uit maar vijf in plaats van vijfentwintig smaken chips. Zo lang corona de wereld in zijn angstgreep houdt, haalt het klimaat opgelucht adem.

Maar ook wanneer corona is verdreven, zou wel eens kunnen blijken dat het virus een blijvend effect op het welzijn van onze planeet heeft. Misschien dat we hebben geleerd dat het leven ook zonder weekendjes zuipen op de Ramblas prima te hakken is. Dat een kantoorbaantje ook vanuit thuis prima in te vullen is. Dat het leven ook met een paar velletjes wc-papier minder gewoon doorgaat.

Dan heeft corona misschien niet het bedoelde decimerende effect gehad, maar is dat handjevol terminale bejaarden dat een paar weken eerder de pijp uit ging dan ze zonder corona zouden hebben gedaan, dat verlies toch dik en dubbel waard geweest. Misschien dat we deze crisis net wat beter uit gaan dan we hem in zijn gegaan.

Lees ook mijn andere columns over corona:
Corona: De Zeven Pluspunten
Corona: De Aarde Haalt Opgelucht Adem



  • 1
  • 2
  • 3
  • …
  • 14
  • Volgende pagina »

Over Frank Jacobs

Frank Jacobs (1966) is crossmediaal en multimediaal journalist en schrijft, fotografeert en filmt voor onder meer AutoWeek, NU.nl, Quest Historie, GTO Magazine en Lifestyle Almere. Daarnaast presenteert hij autoprogramma’s op AutoWeek TV en voorheen Discovery Channel.

Hij studeerde automobiel management en Frans en woonde en werkte jarenlang afwisselend in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje.

Lees meer over Frank Jacobs.

Zoeken

Copyright 2015 | Frank Jacobs | KvK Almere 62518755