Ik kom uit een redelijk welgesteld nest. Mijn vader zorgde altijd goed voor zichzelf, en, eerlijk is eerlijk, ook voor ons. Mijn ouderlijk huis was altijd een kast van een villa, later zelfs met een binnenzwembad. Maar mijn vader had een vreemd soort zuinigheid. Zo kocht hij, zodra hij het zich kon permitteren, redelijk dikke auto’s, maar die reed hij vervolgens wel helemaal op, zonder enige vorm van onderhoud. Allemaal onzin, vond hij.
We gingen vaak op vakantie, maar altijd met een bordkartonnen Adria-caravan op uitgedroogde slicks, volgestouwd met Aldi-proviand. En de Eiffeltoren was volgens mijn vader veel indrukwekkender vanaf de grond gezien. Lees: beklimmen kost geld. Een irritante tic die uit die zuinigheid voortvloeide, was dat mijn vader bij elk stoplicht de motor uitschakelde, om de contactsleutel pas weer om te draaien wanneer het licht op groen sprong. Zodra mijn broer en ik een beetje verstand van auto’s meenden te krijgen, leidde dat al gauw tot steeds terugkerende hilariteit vanaf de achterbank. Flauwekul, hoonden de snotjochies die we waren. Die paar druppels die het bespaart, ben je dik en dubbel weer kwijt om die motor weer aan de praat te krijgen. En wij hadden er verstand van, want wij verzamelden autofolders. Niet dat het indruk maakte; mijn vader is altijd van het type geweest dat dingen op zijn manier doet, al zingen Onze Lieve Heer, Beatrix en Julius Caesar in driestemmig koor dat hij het mis heeft. En die eigenschap is erfelijk, zodat mijn broer en ik totdat we het huis uit gingen zijn blijven zeiken over pa’s afwijking bij het stoplicht.



Maar dat is allemaal lang geleden. Mijn broer rijdt tegenwoordig in zo’n hybride stofzuiger en ikzelf heb van dat foldertjes verzamelen min of meer mijn beroep gemaakt. En pa? Hij heeft een vijftien jaar oude BMW 5-serie in de garage staan die – op de APK bij KwikFit na – nog nooit een werkplaats vanbinnen heeft gezien. En af en toe zit pa naast me in een testauto. En als we dan bij een stoplicht komen en het stop/startsysteem doet netjes zijn werk, dan probeer ik zijn blik te vermijden door strak voor me uit te kijken. Maar ik voel dan dat hij even naar me kijkt, glimlachend. Hij zegt niets, ik zwijg. Soms zijn woorden overbodig.

(deze column verscheen eerder op AutoWeek.nl)

Mister, you’re threspassing!’

Als een slecht afgestelde kettingzaak snijdt de stem met dat typische southern accent door de bossen. Ik schrik, want ik dacht dat er behalve mij en collega Tim, met wie ik samen een kennismakingsrit met een nieuwe BMW aan het maken ben, in de verre omgeving geen mens is, daar op de grens van North en South Carolina. Amerikaanser kun je het niet treffen, realiseerde ik me even tevoren toen ik achterop een verkeersbord een sticker met “Fuck Bin Laden” aantrof.

Een roestige oude Plymouth is achter onze fonkelnieuwe BMW komen staan, een nog veel ouder vrouwtje hangt uit het raam. Half verwacht ik een revolver in haar hand, maar dat valt mee; blijkbaar kijk ik te veel roadmovies.
We hebben net twee stokoude, afgedankte Mack-trucks ontdekt, verlaten in de berm van de interstate. Intrigerend in al hun gehavendheid, en we zijn dan ook even gestopt om er wat foto’s van te maken. Maar dat bleef niet onopgemerkt bij ma’m. Ik loop naar de Plymouth en zak bij het open raam door mijn knieën. Twee grote jonge kerels maken het oude vrouwtje niet bang; onmiskenbare Yank-moed. Vijandig snauwt ze me toe dat die trucks van haar man zijn en dat we er van af moeten blijven. Ik leg haar uit dat we journalisten uit Europa zijn en alleen wat foto’s willen maken, omdat we die oude trucks zo mooi vinden.

Dat is het juiste antwoord, want meteen slaat haar stemming om. Mensen die haar trucks oké vinden, vindt zij ook oké, legt ze uit en ze stelt zich voor als Jerri. Ze begint meteen een heel verhaal over de verzameling van haar man die, geloof het of niet, Tom heet: 65 oude trucks, die over meer dan een mijl verspreid staan. Omdat ze er thuis de ruimte niet voor hebben. Naast hun huis staat er maar een, vertelt Jerri, en daar moeten we echt even naar komen kijken, dat is een heel bijzondere.

‘I don’t know if you guys believe in these kind of things,’ vervolgt ze haar verhaal. De aubergine-zwarte Mack die thuis staat, is van Don, een overleden vriend van haar man geweest. Jarenlang stond de mastodont mos te vergaren, tot op een ochtend het bestuurdersportier open stond. Onmogelijk, aldus Jerri, want hij was toch echt op slot en de sleutel lag binnen. Haar man geloofde dat Don nog één ritje in zijn Mack wilde maken en pakte de sleutel.

Jerri’s scherpe stem is nu bijna tot fluisterniveau afgezakt. ‘The dam’n thing just started immediately.’ Na jaren stilstand.



De rest van de dag toerde haar man door North Carolina, vertelt Jerri. ’s Avonds parkeerde hij de Mack weer naast zijn huis, deed hem op slot en de duistere kolos is nimmer meer van zijn plek geweest.

Je begrijpt dat we meteen het dal in rijden om de spooktruck te bekijken. Links en rechts zien we oude schoolbussen, Peterbilts, GMC’s en nog veel meer machines van weleer; het lijkt wel een scène uit “Trucks”, die film van Stephen King.

En inderdaad, de Mack van Don is de mooiste van allemaal. Scheef maar statig staat hij naast het huisje van Tom en Jerri. Nee, ik geloof niet in spoken, maar kan niet anders dan toegeven dat hij er uit ziet of hij elk moment weer kan aanslaan. Om Tim en mij met BMW en al te vermorzelen.

(deze column verscheen eerder op AutoWeek.nl)

In dagen dat alle autosportliefhebbers avond aan avond aan de buis gekluisterd zitten voor de Dakar, moet ik als muziekliefhebber met een wat obscure smaak aan heel andere dingen denken. Want komende zondag is het precies 21 jaar geleden dat de roemruchte rally een zwarte dag beleefde. Tegen acht uur in de avond, bij de grens tussen Mali en Burkina-Faso, raakt een helikopter verzeild in een zandstorm. Het toestel stort neer en alle vijf inzittenden komen om het leven. Aan boord waren, naast de twee bemanningsleden en een verslaggeefster van Le Journal du Dimanche, Paris-Dakar oprichter Thierry Sabine en diens vriend Daniel Balavoine, in die dagen een gevierd zanger, die zelf tweemaal de rally reed. De toen 33-jarige Balavoine was niet zomaar een deelnemer of belangstellende. Jarenlang maakte de zanger zich hard voor het Afrikaanse continent, waar zijn vaderland Frankrijk in de decennia daarvoor nogal wat roofbouw had gepleegd. Zijn enthousiasme voor de rally kwam dan ook mede voort uit zijn hoop dat Afrika er beter van zou worden.



Toen ik in 1988 naar Frankrijk verhuisde, was Balavoine net twee jaar dood en waarschijnlijk werd hij daardoor in die tijd letterlijk gehyped. Hoe het ook zij, ik werd gegrepen door zijn muziek en nog steeds, alweer tien jaar terug in Nederland, bezit en koester ik zijn volledige oeuvre. En wanneer ik de beelden van de rally op mijn tv voorbij zie komen, kan ik de neiging niet onderdrukken weer wat van Balavoine op te zetten. Iets wat ik anderen ook van harte kan aanbevelen, want zijn muziek ademt de liefde voor Afrika. En mocht je het te pakken krijgen, luister dan vooral naar het kippenvel-opwekkende ‘un enfant assis attend la pluie’. Het is het allerlaatste dat hij ooit schreef en verdomd, het gaat over de onomkeerbaarheid van het lot. Dat Freddy Mercury halfdood nog even ‘the show must go on’ eruit perste, oké. Maar Balavoine was 33, kerngezond, vader van een 18 maanden oud kind en een tweede op komst en had met geen mogelijkheid kunnen weten dat hij die fatale avond tijdens de rally Parijs-Dakar dodelijk zou verongelukken.

(deze column verscheen eerder op AutoWeek.nl)