Geen categorie Archieven

Fietsers onterecht voorrang geven is gevaarlijk

24 juni 2020 door Frank Jacobs Reageer

Automobilisten die fietsers voorrang geven waar ze dat niet hebben: het is rete-aardig, maar ook oliedom. En dit is waarom.

Wie heeft voorrang op de rotonde? In de ene gemeente zijn dat de auto’s, in de andere juist weer de fietsers. Er zijn ook plaatsen waar dat per rotonde verschilt. Alsof je in het ene dorp links moet rijden, en een gehucht verder weer rechts. Alsof de verwarring daardoor niet groot genoeg is, besluiten ook steeds meer automobilisten hun eigen regels te hanteren. Op plekken waar ze voorrang hebben, laten ze met een genereus gebaar fietsers voor. Dat staat sympathiek, maar het is dom, gevaarlijk en verwarrend. Want hebben we de voorrangsregels niet juist uitgevaardigd om overzicht te creëren in de chaos van het verkeer?

Fietsers onterecht voorlaten is, hoe vriendelijk ook bedoeld, dom en gevaarlijk. Vanuit de automobilist gezien ben je iemand die onverwacht, zonder reden, midden op de weg stil gaat staan en dan zit een kop-staat-botsing in een klein hoekje. Los daarvan geef je een verkeerd signaal af. Immers: fietsers die voorrang moeten geven, maar dat steeds vaker krijgen, gaan dat op een gegeven moment voor vanzelfsprekend aannemen. Vooral kinderen en jongeren. Zodra ze een automobilist treffen die, geheel terecht, zijn voorrang neemt, geeft dat een hoop bloed op de stoep.

Maar ook vanuit de fietser bezien is het onhandig. Wanneer je als fietser een kruispunt nadert en je ziet een auto datzelfde doen, schat je zijn snelheid in, laat de jouwe afzakken en zo kun je mooi achter hem langs rijden zonder al je energie kwijt te raken. Maar dan blijkt het zo’n fatsoensrakker en sta je allebei stil. Voordat je eruit bent wie voor mag, had je de kruising zonder voorrang allang voorbij kunnen zijn. Ik viel vandaag nog op mijn gezicht door zo’n automobilist, omdat ik door zijn goedbedoelde stoppen onverwacht stil kwam te staan en daardoor mijn schoenen niet op tijd van mijn pedalen los kon klikken.

Lieve mensen, voorrangsregels zijn bedoeld om orde te scheppen in ons veel te drukke verkeer. Dat doel schieten we volledig voorbij wanneer ieder zijn eigen regels maakt en toepast.

Hitlers Zoon

16 augustus 2018 door Frank Jacobs Reageer

30 april 1945. Berlijn ligt volledig in puin en is omsingeld door Russische troepen, hongerig naar overwinning, wraak en Duits bloed. Een jonge vrouw die haar man voor haar ogen gefusilleerd zag worden, meemaakte dat haar buurman zich ophing en daarna werd verkracht door Russische soldaten, wordt door twee hoge Duitse militairen van straat geplukt. Ondertussen, in een bunker diep onder de rijkskanselarij, realiseren Adolf Hitler en zijn gevolg zich dat hun situatie uitzichtloos is. Hitler wil koste wat kost voorkomen dat hij in handen van de Russen valt en pleegt samen met Eva Braun zelfmoord.

23 januari 1965. Op het Nederlandse vliegkamp Valkenburg kapen twee jonge vliegtuigmonteurs een viermotorig toestel. Hoewel ze geen enkele vliegervaring hebben, weten ze de Lockheed Neptune toch de lucht in te krijgen. Maar niet voor lang; enkele minuten nadat ze zijn opgestegen, storten ze in de Noordzee. Niemand begrijpt wat de mannen dreef tot deze daad, waarvan ze moeten hebben geweten dat ze hem onmogelijk konden overleven. De marineleiding gooit het op een dronkenmanstunt, getuigen die zeggen te weten dat de jongens nuchter waren, krijgen een spreekverbod. Waarom ze dan wel moedwillig hun dood tegemoet vlogen, blijft een mysterie dat in de jaren die volgen in vergetelheid raakt.

2018. Een in zichzelf gekeerde man betrekt een villa aan zee. Hij brengt zijn dagen door met lange wandelingen door de duinen en over het strand, terwijl de dorpelingen zich afvragen hoe hij dat dure huis heeft kunnen betalen en waar hij van leeft. Tijdens een van zijn tochten ontmoet de man een vrouw uit het dorp. Ze raken bevriend en op een dag toont de vrouw hem een foto die haar vader haar vlak voor zijn dood gaf. Het oude zwart-witportret van een moeder met haar kind lijkt onschuldig, maar dan ontdekt de man beetje bij beetje de verbijsterende feiten achter die ogenschijnlijk eenvoudige plaat.

Drie verschillende gebeurtenissen in drie verschillende tijden blijken nauw met elkaar te zijn verweven. Een man die tegen een gruwelijke prijs heeft geleerd dat zelfs feiten soms niet te vertrouwen zijn, stuit op feiten die te angstaanjagend zijn om ze wel te vertrouwen. Wanneer hij besluit ze toch na te jagen, komt hij erachter dat er een macht is die niet is gediend van zijn nieuwsgierigheid.

Hitlers Zoon is een historische fact-fiction-thriller die zich afspeelt tegen de achtergrond van de nadagen van de tweede wereldoorlog. De vrijheid is herwonnen en de nazi’s lijken verslagen, maar zijn ze dat wel echt?

Alive 2

5 februari 2015 door Frank Jacobs Reageer

Het is niet eens het ietwat krakkemikkige toestel, maar vooral de gezagvoerder die ons gisterenochtend wat achterdochtig maakt op Schiphol-Oost. Hij lijkt zo weggelopen uit een Engelse comedy, als de lokale alcoholist. Een smoezelig pilotenuniform, kromme beentjes en een pafferig, rood hoofd als een selfmade whiskykenner. Enfin, in ons vak vlieg je wat af en dan maak je door de jaren heen wel erger mee. En al heeft de piloot misschien een borreltje op; van een beetje alcohol word je los in de pols, en dat stuurt vast lekker weg over de Alpen. Bovendien is er nog de copiloot, die ons trots vertelt dat dit zijn allereerste werkdag is.
Dubrovnik, here we come!
Ons is een vliegtijd van drieënhalf uur toegezegd, maar helaas moeten we in Oostenrijk even een tussenstop maken om bij te tanken. We zijn zo’n tweeënhalf uur in de lucht wanneer de landing wordt ingezet. En pas aan de grond zien we dat we op het vliegveld van Augsburg zijn. Amper halverwege dus. De piloot geeft toe dat we na het bijtanken nog minstens twee uur moeten vliegen voordat we in Kroatië zijn.
Continue Reading

Tuf-tuf Club

1 februari 2015 door Frank Jacobs Reageer

Meet the Neighbours with Jeremy Clarkson:

Kopspijkers:

RTL Boulevard:

Compilatie:

Frank Jacobs (1966) is a dutch journalist, writing for several magazines and newspapers and presenting motoring shows on AutoWeek TV and Discovery Channel. He has a degree in automotive management and french language and culture and he lived for many years in France, Germany, Spain and the UK. He speaks, reads and writes fluent dutch, english, german and french. Frank had been working as a music producer, entertainer, gardening hardware importer, truck sales man, management advisor and researcher. He impressed Jeremy Clarkson with his website Tuftufclub.com and recently wrote his first novel about a woman suffering from borderline personality disorder. He now is working on his second novel, a historical thriller that is due to be realeased next year.[gravityform id=”3″ title=”true” description=”true”]

https://www.frankjacobs.nl/161/

Garbage: borderline, a true story (part 1)

15 juli 2013 door Frank Jacobs Reageer

Without the mask, where will you hide?
Can’t find yourself, lost in your lie.
I know the truth now,
I know who you are,
And I don’t love you anymore.

Everybody’s Fool – Evanescence

PROLOGUE

Police sirens are chopping my dream in pieces. I open my eyes, but all I can see is the blue shining of flashing lights sweeping over the ceiling of my bedroom. The red display of my alarm clock tells me it is 4:13 am. No need to tell me though that the drama, fifteen floors lower, is all about her. I simply know it. Instinctively. I’ve always known that one day this would happen. Only the moment and manner were left to guess. Well, like this. Now. Although now; how long has she been lying there before someone found her and called 911? At this hour and this time of the week the street is mostly empty. But then, the impact must have been tremendous. What does it sound like, a human body hitting the pavement after a ten floors fall? Thank God she lives on a lower floor than I. Else she would have passed by my bedroom window, whilst I was sleeping through it. How ironical.
My own cynism makes me shiver. For a moment I fear that she took Gilles with her on her leap to eternity. That would not be his first fall, Rachel has dropped him more often out of her drunk arms. But on those occasions I was there to catch him. And the fall was not as deep.

Another approaching siren, an ambulance this time. A bit late, arent’t we? The victim is bathing in her own blood, like a giant pizza calzone, getting cold already. I guess the police will put up a screen around her body to prevent bypassers from having to see this untastful scenery. The siren gets louder before being switched off under my window. The sound of opening and closing car doors. The static noice and bleeps of radios is reflected by the surface of the canal; a weird acoustic effect. Will they let her lie there for forensic research, or will she be taken in a body bag right away? The cause of death is obvious. But probably the police will consider the possibility she did not jump by herself. They do not know her the way I do. And who will be suspect number one?
Shit.

They will ask around in the building, and everyone will be pointing at me. We never told anyone about the explosive way we broke up. But two years ago, before we even really were a couple, we already were lovers in the grapevine. People without a life make up huge stories about others and we were a popular subject.
Again, Gilles crosses my mind. Did she take him, or is he toddling around in her living room on the tenth floor, heading for the open window that swallowed his mum? Is a two and a half year old capable of climbing out a window? Looking for mummy? Not last time I saw him, but that is a long time ago.
I must get the hell down. I gave back her front door key a long time ago, but the police can force their way in. Would that make me look like a suspect? Bullshit, I already am. Suspect with a capital S. It would surprise me if I can see the next sunrise from my own apartment. If they don’t arrest me right away, they will as soon as they find the many hate-mails in Rachel’s computer she send me after our last crash. Thank God I always answered her in a reasonable tone of voice.
I hear windows being opened. A woman starts screaming. Apparently the screens aren’t set up yet. The streetlights are strong enough to unveil the identity of the deceased; let the gossips commence. Will my neighbours believe that I am capable of killing her? I can hardly believe that, but I have heard more than enough unbelievable stories about Rachel and me in this building.
The screamlady has started wheeping. The first neighbours will be standing outside by now, in their dressing gowns and on slippers, chilling in the early April cold. Perhaps they can tell the police that there must be a child left upstairs. Again my cynism makes me shiver. Only twenty months ago she was lying right here, next to me in my bed, cuddled up, warm, smoothly breathing. Now she is lying on the cold, hard pavement. Freezing, broken, death.
And I?
I feel relief. Bitch. You’re not my problem anymore. Even her child can not make me feel worse, as if I projected all my hate for her on him. Fuck you, kid. The only concern I have is a result of some kind of rational sense of duty.
I hear them, the unavoidable footsteps that I knew would come soon. The elevator doors are sliding, whispering voices and radio noise, closer by this time.
They are at my front door.
The doorbel cuts through the darkness in my appartment. I get out of bed, pick up my dressing gown, put it on and saunter through the corridor to answer the door.

This is the first chapter of a new novel that will soon appear.