Automobilisten die fietsers voorrang geven waar ze dat niet hebben: het is rete-aardig, maar ook oliedom. En dit is waarom.

Wie heeft voorrang op de rotonde? In de ene gemeente zijn dat de auto’s, in de andere juist weer de fietsers. Er zijn ook plaatsen waar dat per rotonde verschilt. Alsof je in het ene dorp links moet rijden, en een gehucht verder weer rechts. Alsof de verwarring daardoor niet groot genoeg is, besluiten ook steeds meer automobilisten hun eigen regels te hanteren. Op plekken waar ze voorrang hebben, laten ze met een genereus gebaar fietsers voor. Dat staat sympathiek, maar het is dom, gevaarlijk en verwarrend. Want hebben we de voorrangsregels niet juist uitgevaardigd om overzicht te creëren in de chaos van het verkeer?

Fietsers onterecht voorlaten is, hoe vriendelijk ook bedoeld, dom en gevaarlijk. Vanuit de automobilist gezien ben je iemand die onverwacht, zonder reden, midden op de weg stil gaat staan en dan zit een kop-staat-botsing in een klein hoekje. Los daarvan geef je een verkeerd signaal af. Immers: fietsers die voorrang moeten geven, maar dat steeds vaker krijgen, gaan dat op een gegeven moment voor vanzelfsprekend aannemen. Vooral kinderen en jongeren. Zodra ze een automobilist treffen die, geheel terecht, zijn voorrang neemt, geeft dat een hoop bloed op de stoep.

Maar ook vanuit de fietser bezien is het onhandig. Wanneer je als fietser een kruispunt nadert en je ziet een auto datzelfde doen, schat je zijn snelheid in, laat de jouwe afzakken en zo kun je mooi achter hem langs rijden zonder al je energie kwijt te raken. Maar dan blijkt het zo’n fatsoensrakker en sta je allebei stil. Voordat je eruit bent wie voor mag, had je de kruising zonder voorrang allang voorbij kunnen zijn. Ik viel vandaag nog op mijn gezicht door zo’n automobilist, omdat ik door zijn goedbedoelde stoppen onverwacht stil kwam te staan en daardoor mijn schoenen niet op tijd van mijn pedalen los kon klikken.

Lieve mensen, voorrangsregels zijn bedoeld om orde te scheppen in ons veel te drukke verkeer. Dat doel schieten we volledig voorbij wanneer ieder zijn eigen regels maakt en toepast.

Het is niet eens het ietwat krakkemikkige toestel, maar vooral de gezagvoerder die ons gisterenochtend wat achterdochtig maakt op Schiphol-Oost. Hij lijkt zo weggelopen uit een Engelse comedy, als de lokale alcoholist. Een smoezelig pilotenuniform, kromme beentjes en een pafferig, rood hoofd als een selfmade whiskykenner. Enfin, in ons vak vlieg je wat af en dan maak je door de jaren heen wel erger mee. En al heeft de piloot misschien een borreltje op; van een beetje alcohol word je los in de pols, en dat stuurt vast lekker weg over de Alpen. Bovendien is er nog de copiloot, die ons trots vertelt dat dit zijn allereerste werkdag is.
Dubrovnik, here we come!
Ons is een vliegtijd van drieënhalf uur toegezegd, maar helaas moeten we in Oostenrijk even een tussenstop maken om bij te tanken. We zijn zo’n tweeënhalf uur in de lucht wanneer de landing wordt ingezet. En pas aan de grond zien we dat we op het vliegveld van Augsburg zijn. Amper halverwege dus. De piloot geeft toe dat we na het bijtanken nog minstens twee uur moeten vliegen voordat we in Kroatië zijn.
Continue Reading

Meet the Neighbours with Jeremy Clarkson:

Kopspijkers:

RTL Boulevard:

Compilatie: