Het is niet eens het ietwat krakkemikkige toestel, maar vooral de gezagvoerder die ons gisterenochtend wat achterdochtig maakt op Schiphol-Oost. Hij lijkt zo weggelopen uit een Engelse comedy, als de lokale alcoholist. Een smoezelig pilotenuniform, kromme beentjes en een pafferig, rood hoofd als een selfmade whiskykenner. Enfin, in ons vak vlieg je wat af en dan maak je door de jaren heen wel erger mee. En al heeft de piloot misschien een borreltje op; van een beetje alcohol word je los in de pols, en dat stuurt vast lekker weg over de Alpen. Bovendien is er nog de copiloot, die ons trots vertelt dat dit zijn allereerste werkdag is.
Dubrovnik, here we come!
Ons is een vliegtijd van drieënhalf uur toegezegd, maar helaas moeten we in Oostenrijk even een tussenstop maken om bij te tanken. We zijn zo’n tweeënhalf uur in de lucht wanneer de landing wordt ingezet. En pas aan de grond zien we dat we op het vliegveld van Augsburg zijn. Amper halverwege dus. De piloot geeft toe dat we na het bijtanken nog minstens twee uur moeten vliegen voordat we in Kroatië zijn.
Een half uur laten gaan we weer aan boord voor de tweede etappe van de reis. Een kwartier lang staan we op het platform, met stationair draaiende motoren, als plotseling de linker propellor stilvalt. in de cockpit zitten onze helden zwetend over hun instrumenten gebogen, waar een rood lampje driftig knippert. Even later komt de stilgevallen motor weer pruttelend tot leven, maar niet voor lang. En weer staan we met maar één draaiende motor. De voortvarende bemanning besluit het toestel te ontruimen, zodat we in de terminal kunnen beslissen wat te doen. Eén van de twee systemen die de cabinedruk reguleren lijkt stuk te zijn, vertelt de gezagvoerder. En de handleiding om dat te repareren is zoek. Nou kunnen we op één systeem verder vliegen, maar slechts tot een hoogte van drie kilometer. En da’s te laag om de Alpen over te komen. Maar hij overweegt het toch te proberen.
Op dat moment komen bij ons de eerste associaties aan de Andes-ramp uit 1972 (verfilmd als Alive) boven, toen een toestel door een combinatie van te weinig hoogte en slecht zich tegen een besneeuwde bergwand plofte en de overlevenden twee maanden lang slechts konden overleven op het vlees van de overledenen. Ik kijk wat om me heen naar de collega’s, maar het water begint me nou niet direct in de mond te lopen.
De gezagvoerder denkt uiteindelijk het probleem wel provisorisch te kunnen verhelpen, maar onze reisleider bedankt. We nemen afscheid van onze vliegende vrienden en met taxi’s rijden we naar München, waar we op een lijnvlucht terug naar Amsterdam stappen.
Pas ‘s avonds thuis bedenk ik me hoeveel geluk we hebben gehad dat het probleem zich voordeed tijdens onze tankstop en niet een half uur later, boven de Alpen. Dat had zomaar Alive 2 kunnen worden. En zo google ik een beetje terug naar 1972, naar die rampdag 13 oktober.
Oeps, wat was het gisteren?
Geef een reactie