Frank Jacobs

journalist, schrijver en autojournalist

  • Artikelen
    • Lost in Transition: energietransitie, maar dan?
    • Karin Slaughter over Tesla
    • Dodenvlucht Neptune 212 wellicht diefstal
    • Neptune 212: dodenvlucht boven Katwijk
    • Dakota 079: de weggemoffelde vliegramp van Biak
    • Het duistere verleden van BMW-familie Quandt
    • Religieuze moord op zee: het geheim van de KW 171
    • Ferdinand Piëch, de geniale megalomaan van Volkswagen
    • Volkswagen: familievetes en stoeltjewip
    • De verdwenen Porsche van James Dean
    • Terugkeer van een dode baron (2)
    • Terugkeer van een dode baron
    • Portfolio
  • Columns
    • Dieren mogen worden doodgereden, vindt de Provincie Zuid-Holland
    • Waarom kernenergie een heel slecht idee is
    • Armoede? Je hebt geen idee wat dat is
    • #NederlandVleesland
    • Omgekeerde vlaggen en boerenzakdoeken: zo herken je de simpelen van geest
    • Armoede los je zo op
    • Veevervoer? Complimenten aan Schiphol!
    • Eva Vlaardingerbroek, ga dansjes doen op TikTok
    • Paybacktime
    • Franse probleemjongeren welkom in Nederland
    • Windmolenparken op zee
    • Zijn katten invasieve exoten?
    • Zijn wielrenners asociaal?
    • Second Love: daten voor proleten
    • NewSpace: hoogplassen voor miljardairs
    • Corona: de aarde haalt opgelucht adem
    • Corona: een lesje in bescheidenheid
    • Corona: de zeven pluspunten
    • 2019 en mijn ingebeelde vriend
    • Zwarte Piet? Zand erover
    • De leugens van Koos Spee
    • Foei Halsema!
    • Een dagje aan het strand
    • De mysterieuze verdwijning van Anja Schaap: wat houdt de politie achter?
    • Wannabe-journalisten
    • Thierry Baudet: omfloerste poep
    • Arbeidsparticipatie: een pakketje schroot met een dun laagje chroom
    • Like me of zwijg
    • Vuurwerk? Rot op!
    • Lisette Vroege slachtoffer orgaanhandel?
    • Waarom Schiphol op zee bezopen is
    • Duitsland huichelland
    • Referendum: onderbuikdenkers aan de macht
    • Social influencers
    • Coen was een held
    • Aangifte doen is voor mietjes
    • 2018, het jaar van het non-nieuws
    • Wanneer wordt Lisette Vroege gevonden?
    • Waarom een dierenleven meer waard is dan een mensenleven
    • Boom!
    • Brexit? We still love you!
    • De opkomst van de tekschrijver, de ondergang van de journalist
    • Autojournalist
    • Dit is er mis met grote organisaties
    • Plastic tasjes
    • De armoedegolf van 2035: Zelfstandigen Zonder Perspectief
    • Verlengstuk
    • Vel d’Hiv: hoe bootvluchtelingen je vakantie bederven
    • Terug in je kist!
  • Korte verhalen
    • De Laatste Pomp – kort verhaal
    • Ik deel hier de lakens uit – kort verhaal
    • Broedertwist
  • Foto
    • Photography
  • Video
    • Documentaires
    • Autoweek TV
    • Fifth Gear Europe
    • Tuf-tuf Club op TV
  • Contact
    • Over Frank
    • Contact
    • English
    • Français
    • Deutsch
  • Email
  • Facebook
  • Google+
  • Instagram
  • LinkedIn
  • Twitter
  • YouTube
Contact

Zwarte Piet en Facebook

12 augustus 2020 door Frank Jacobs Reageer

Zwarte Piet, wie kent ‘m niet? Nou, Henk Westbroek en Henk Temming, het antwoord op jullie (door mij iets geparafraseerde) vraag is Mark Zuckerberg. Maar dat konden jullie niet weten toen jullie ‘Sinterklaas wie kent hem niet’ schreven, want toen hing Mark nog tussen de benen van de oude Zuckerberg en waren duimpjes nog voor baby’s die hun speentje kwijt waren. Ik maak me overigens sterk dat Zuckerberg nog steeds geen idee heeft van de oude traditie waar Zwarte Piet deel van uitmaakt, maar dat uitgemolken onderwerp wil ik graag mijden. Al is het maar omdat die discussie mij volkomen koud laat.

Wel vind ik het opmerkelijk dat Facebook Zwarte Piet in de ban doet. Het doet denken aan de beruchte Index Librorum Prohibitorum, kortweg Index of – in de volksmond – Zwarte Lijst, met boeken waarvan de Heilige Stoel tot halverwege de vorige eeuw meende te mogen beslissen dat het gewone volk ze niet mocht lezen, totdat de roaring sixties een eind maakte aan die betutteling.

Blijkbaar doen overbevolking en de daaruit voortvloeiende irritatie en intolerantie dát met beschaving. De Index stamt ruwweg uit dezelfde periode waarin we vrouwen met een mening in de plomp gooiden en, indien ze weer boven kwamen, levend roosterden. Nou zie ik heksenverbrandingen nog niet zo gauw terugkeren, maar de houding van sommige culturele verrijkingen jegens moderne vrouwen zou mij, als ik vrouw was, toch verontrusten.



Je kunt je kwaad maken over het feit dat een Amerikaans bedrijf zich, door onze traditie in de ban te doen, met onze cultuur meent te mogen bemoeien. Maar ik vraag me vooral af hoe we het zover hebben laten komen dat een Amerikaans bedrijf zich met onze cultuur kán bemoeien. Net als een drugs- of alcoholverslaving is het er bij ons stilletjes ingeslopen dat we onze maaltijden (gatverdamme!), net niet naakte kinderen (pedofielen smullen!), vakantiebestemmingen (inbrekers danken u!) en vaak zelfs meest intieme geheimen (spuug!) voor iedereen toegankelijk op internet te grabbel gooien. Alles voor de duimpjes; complimenten en felicitaties vissen is veel leuker dan een goed gesprek in real life. Maar wanneer het platform dat dit exhibitionisme volledig gratis faciliteert, onze zelf gepubliceerde privé-informatie gebruikt om er aan te verdienen, staan we verontwaardigd te schreeuwen over ‘privacy’.

Wanneer je Facebook tot je meest elementaire levensbehoeftes rekent, begrijp ik dat je het bannen van Zwarte Piet als een beperking ervaart. In alle andere gevallen: ik leerde mijn kinderen dat het fijne van internet is dat er altijd dat kleine kruisje rechtsboven in je browser is. Daarom sluit ik af zoals ik begon, met een quote uit een Nederpop-klassieker: er zit een knop op je teevee.



Verlengstuk

14 november 2015 door Frank Jacobs Reageer

Terwijl in Meppel de samenleving is verdeeld in voor- en tegenstanders van Zwarte Piet, huilt de rest van de wereld om Parijs. De tijdlijn van Facebook puilt uit van de mensen die de wereld willen laten weten dat ze meeleven met de slachtoffers en op Twitter hashtagt iedereen zijn verdriet. Natuurlijk vind ik het ook verschrikkelijk, maar realiseren al die hashtaggers zich eigenlijk wel dat ze met hun geëtaleerde emoties complimentjes naar IS sturen? Het woestijntuig heeft maar één doel voor ogen en dat is onze angst en verbijstering. Die wij massaal de wereld in sturen via social media; met alle goede bedoelingen, maar met averechts effect.

Erger vind ik de professionele media. Die zouden beter moeten weten en dat doen ze volgens mij ook. Natuurlijk moet je als krant brengen wat er in Parijs is gebeurd, maar dat kun je ook doen zonder beelden van bebloede, gillende mensen. Hoeveel mensen zijn gedood, waar, wanneer, door wie: we willen het weten. Maar een hysterische vrouw die snikkend op camera vertelt hoe haar buurvrouw een kogel door haar hoofd kreeg? Wat voegt dat toe? Een overlevende die stamelt dat hij doodsangsten uitstond? Goh, ik zou verwachten dat hij een beetje reuring in zo’n saai restaurant wel op prijs had gesteld. De Telegraaf beloofde zijn lezers vanmorgen een ‘sfeerverslag’ uit Parijs. Vertel mij, wat voegt dat toe? Nou, dat zal ik je vertellen: de woestijnratten in Al Raqqah zitten met cola en chips van die huilende mensen te genieten. Afgescheurd kinderarmpje, teddybeer nog in de knuistjes gekneld? Smullen! Daar doen de geloofsfanaten het voor.



Vrijheid van pers is een groot goed en daar mogen we wat mij betreft ook niet aan tornen. Maar als pers heb je ook verantwoordelijkheden en die heb je te overwegen wanneer je ‘sfeerverslag’ een podium is voor lieden die angst willen zaaien. Kijkcijfers en losse verkoop knallen door het plafond, mits je terrorisme faciliteert: keuzes, keuzes. Ik geloof niet dat de we de media kunnen en mogen verbieden dit soort sensatieverslaggeving te doen. Ik geloof wél dat we van de media mogen verwachten dat ze zich realiseren dat ze ons geen, maar de terroristen des te meer dienst bewijzen met dit soort berichtgeving. Tenslotte zijn we als media ook in staat gebleken zonder dwang van boven tot consensus te komen over het onherkenbaar maken van verdachten en het berichtgeving over zelfmoorden.

Over Frank Jacobs

Frank Jacobs (1966) is crossmediaal en multimediaal journalist en schrijft, fotografeert en filmt voor onder meer AutoWeek, NU.nl, Quest Historie, GTO Magazine en Lifestyle Almere. Daarnaast presenteert hij autoprogramma’s op AutoWeek TV en voorheen Discovery Channel.

Hij studeerde automobiel management en Frans en woonde en werkte jarenlang afwisselend in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje.

Lees meer over Frank Jacobs.

Zoeken

Copyright 2015 | Frank Jacobs | KvK Almere 62518755