borderline Archieven - Frank Jacobs

Garbage: borderline, a true story (part 1)

15 juli 2013 door Frank Jacobs Reageer

Without the mask, where will you hide?
Can’t find yourself, lost in your lie.
I know the truth now,
I know who you are,
And I don’t love you anymore.

Everybody’s Fool – Evanescence

PROLOGUE

Police sirens are chopping my dream in pieces. I open my eyes, but all I can see is the blue shining of flashing lights sweeping over the ceiling of my bedroom. The red display of my alarm clock tells me it is 4:13 am. No need to tell me though that the drama, fifteen floors lower, is all about her. I simply know it. Instinctively. I’ve always known that one day this would happen. Only the moment and manner were left to guess. Well, like this. Now. Although now; how long has she been lying there before someone found her and called 911? At this hour and this time of the week the street is mostly empty. But then, the impact must have been tremendous. What does it sound like, a human body hitting the pavement after a ten floors fall? Thank God she lives on a lower floor than I. Else she would have passed by my bedroom window, whilst I was sleeping through it. How ironical.
My own cynism makes me shiver. For a moment I fear that she took Gilles with her on her leap to eternity. That would not be his first fall, Rachel has dropped him more often out of her drunk arms. But on those occasions I was there to catch him. And the fall was not as deep.

Another approaching siren, an ambulance this time. A bit late, arent’t we? The victim is bathing in her own blood, like a giant pizza calzone, getting cold already. I guess the police will put up a screen around her body to prevent bypassers from having to see this untastful scenery. The siren gets louder before being switched off under my window. The sound of opening and closing car doors. The static noice and bleeps of radios is reflected by the surface of the canal; a weird acoustic effect. Will they let her lie there for forensic research, or will she be taken in a body bag right away? The cause of death is obvious. But probably the police will consider the possibility she did not jump by herself. They do not know her the way I do. And who will be suspect number one?
Shit.

They will ask around in the building, and everyone will be pointing at me. We never told anyone about the explosive way we broke up. But two years ago, before we even really were a couple, we already were lovers in the grapevine. People without a life make up huge stories about others and we were a popular subject.
Again, Gilles crosses my mind. Did she take him, or is he toddling around in her living room on the tenth floor, heading for the open window that swallowed his mum? Is a two and a half year old capable of climbing out a window? Looking for mummy? Not last time I saw him, but that is a long time ago.
I must get the hell down. I gave back her front door key a long time ago, but the police can force their way in. Would that make me look like a suspect? Bullshit, I already am. Suspect with a capital S. It would surprise me if I can see the next sunrise from my own apartment. If they don’t arrest me right away, they will as soon as they find the many hate-mails in Rachel’s computer she send me after our last crash. Thank God I always answered her in a reasonable tone of voice.
I hear windows being opened. A woman starts screaming. Apparently the screens aren’t set up yet. The streetlights are strong enough to unveil the identity of the deceased; let the gossips commence. Will my neighbours believe that I am capable of killing her? I can hardly believe that, but I have heard more than enough unbelievable stories about Rachel and me in this building.
The screamlady has started wheeping. The first neighbours will be standing outside by now, in their dressing gowns and on slippers, chilling in the early April cold. Perhaps they can tell the police that there must be a child left upstairs. Again my cynism makes me shiver. Only twenty months ago she was lying right here, next to me in my bed, cuddled up, warm, smoothly breathing. Now she is lying on the cold, hard pavement. Freezing, broken, death.
And I?
I feel relief. Bitch. You’re not my problem anymore. Even her child can not make me feel worse, as if I projected all my hate for her on him. Fuck you, kid. The only concern I have is a result of some kind of rational sense of duty.
I hear them, the unavoidable footsteps that I knew would come soon. The elevator doors are sliding, whispering voices and radio noise, closer by this time.
They are at my front door.
The doorbel cuts through the darkness in my appartment. I get out of bed, pick up my dressing gown, put it on and saunter through the corridor to answer the door.

This is the first chapter of a new novel that will soon appear.

Afval – roman over borderline (synopsis)

30 juni 2013 door Frank Jacobs Reageer

Mark Kerkhofs zoekt na zijn scheiding afleiding in een onstuimige relatie met een op het eerste oog onweerstaanbare buurvrouw en alleenstaande moeder. De eerste tijd is het leven met haar één groot feest, maar net als Mark echte gevoelens voor Rachel krijgt, begint ze weg te zakken in buitensporig drankgebruik. Mark wil haar van de alcohol af helpen, maar mist alle signalen die op iets nog veel ernstigers wijzen. In zijn strijd Rachel droog te leggen, voor haarzelf en vooral voor haar baby, merkt Mark niet dat hij steeds verder verstrikt raakt in een web van borderline, een zware persoonlijkheidsstoornis. Leugens, bedrog, diefstal, ziekelijke obsessies, drugs, perverse seks en louche types sluipen ongemerkt zijn leven binnen. Als hij zich eindelijk realiseert dat hij in een gekkenhuis is beland en dat de baby in levensgevaar verkeert, is Mark er te ver in meegezogen om zijn handen er zomaar vanaf te trekken. Even lijkt hem dat toch te lukken, maar dan blijkt dat een borderliner zich niet zomaar aan de kant laat zetten..
Afval is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De auteur heeft het aan de hand van vele gesprekken met de betrokkenen, maar ook met andere slachtoffers en deskundigen, verwerkt tot een hard ironische, gitzwarte roman. Het ene moment een tragische komedie, dan weer een komische tragedie, die op een indringende wijze vertelt hoe een moeder zichzelf en haar pasgeboren kind de vernieling in werkt.

‘Waarom heb jij maar één soort douchegel in de badkamer staan?’, beet Rachel me toe, terwijl ze in mijn badjas, met een schuin hoofd haar haren afdrogend, mijn woonkamer binnen kwam lopen. ‘Mijn ex had altijd een hele rij flesjes staan. Een echte vent heeft allerlei verschillende geurtjes in de douche.’
Een echte vent wast zijn lijf met ossengalzeep. Behalve zijn lul, die laat hij schoonzuigen door zijn buurvrouw. Het lag op mijn lippen, maar waarom had ik nooit de kloten om dit soort dingen gewoon te zeggen?

Afval (proloog)

30 juni 2013 door Frank Jacobs Reageer

Politiesirenes snijden plakken van mijn droom. Mijn ogen schieten open, maar al wat ik zie is het blauwe schijnsel van de zwaailichten dat over het plafond van mijn slaapkamer veegt. Ik kijk naar links; de rood oplichtende cijfers van mijn wekker vertellen me dat het 4:13 in de ochtend is. Maar wat niemand mij hoeft te vertellen is dat het drama, vijftien verdiepingen onder mij, om haar draait. Dat weet ik instinctief. Dat dit een keer zou gebeuren, heb ik al die tijd eigenlijk wel geweten. Alleen naar het moment en de manier waarop had ik hoeven gissen. Zo dus. Nu dus. Alhoewel, hoe lang zal ze daar beneden hebben gelegen voordat iemand haar vond en 112 belde? Rond dit tijdstip midden in de week is er zelden iemand op straat hier. Aan de andere kant, het moet een aardige klap hebben gegeven. Hoe klinkt dat eigenlijk, een mensenlichaam dat van negen hoog op de grond dreunt? Het is maar goed dat ze lager woont dan ik. Anders was ze mijn slaapkamerraam voorbij gevlogen, en had ik daar dwars doorheen geslapen. Ironisch.
Plotseling schrik ik van mijn eigen cynisme. Een fractie van een seconde vrees ik dat ze Gilles mee heeft genomen in haar sprong naar de dood. Het zou niet zijn eerste val zijn geweest, Rachel heeft hem wel vaker uit haar dronken klauwen laten kletteren, maar toen was ik er bij om hem op te vangen. En was de val een metertje of dertig minder diep.
Opnieuw een naderende sirene, ditmaal van een ambulance. Lekker, zo’n kloddertje mosterd na de maaltijd; de patiënte ligt als een reusachtige pizza calzone langzaam koud te worden in een steeds groter wordende plas van haar eigen bloed. De politie zal wel een wit scherm om haar heen zetten, om de eerste honduitlaters te behoeden voor dit onverkwikkelijke tafereeltje. De ambulancesirene zwelt aan en verstomt vlak onder mij. Het geluid van open en dicht slaande autoportieren. Het statische gekraak en harde bliepjes van de mobilofoons weerkaatst op het wateroppervlak van de Olstgracht, wat een merkwaardige akoestisch effect geeft. Zullen ze haar nog een tijdje laten liggen voor forensisch onderzoek, of gaat ze meteen mee in een lijkzak? De doodsoorzaak lijkt me nogal duidelijk. Aan de andere kant zal de politie vast aan de mogelijkheid denken dat ze niet uit zichzelf is gesprongen. Zij kennen haar tenslotte niet zoals ik dat doe. En wie is dan verdachte nummer een?
Godverdomme.
Ze gaan navraag doen in de flat, en alle vingers zullen naar mij wijzen. Niet dat we, of ik in elk geval, ooit enige ruchtbaarheid hebben gegeven aan onze knetterende breuk van toen. Maar twee jaar geleden, lang voordat daar überhaupt sprake van was, deden wij het in het geruchtencircuit al lang en breed met elkaar. Mensen die zelf te weinig meemaken, verzinnen hele soaps rond anderen. Wij waren toen een voor de hand liggend onderwerp.
Opnieuw schiet Gilles door mijn hoofd. Heeft ze hem meegenomen, of dribbelt hij nu door haar woonkamer op de negende verdieping richting het openstaande raam waar zijn moeder door is verdwenen? Is een kind van tweeënhalf in staat door dat raam naar buiten te klimmen? Op zoek naar mama? Toen ik hem voor het laatst zag beslist niet, maar dat is al weer lang geleden. Ik moet als de sodemieter naar beneden. Haar sleutel heb ik allang niet meer, maar de politie kan haar voordeur forceren. Maak ik mezelf dan verdacht? Flauwekul, dat ben ik toch al. Verdacht met een hoofdletter V. Het zal me verbazen als ik de zon deze ochtend vanuit mijn eigen huis op zie komen. Als ze me niet meteen op komen halen, doen ze dat zodra ze op Rachels computer de talloze haatmails aantreffen die ze mij na onze laatste ruzie stuurde. Godzijdank heb ik me nooit tot haar niveau verlaagd en heb ik haar eerst in redelijke bewoordingen, en later helemaal niet meer geantwoord.

Hier en daar hoor ik ramen open schuiven. Ergens, enkele verdiepingen onder mij, gilt een vrouw. Blijkbaar heeft de politie het aanzicht van bovenaf nog niet afgeschermd. De natriumverlichting op het plein beneden is krachtig genoeg om Rachels identiteit prijs te geven, dus de verhalen kunnen beginnen. Zijn mijn buren in staat om te geloven dat ik haar de diepte in geholpen heb? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, maar ik heb vorig jaar wel meer ranzige verzinsels over Rachel en mij gehoord.
De gilmevrouw van beneden is begonnen te huilen. De eerste buren zullen nu wel buiten staan, in ochtendjas en op vluchtig aan geschoten schoenen, kleumend in de vroege aprilkou. Die kunnen de politie ook wel vertellen dat er nog ergens een klein kind moet zijn. Ik verbaas me over mijn eigen kilheid. Nog maar twintig maanden geleden lag ze hier naast me. Warm, zacht en opgerold, rustig ademend. Nu ligt ze vijftien verdiepingen lager op de hardhouten steiger. Koud, verbrijzeld en stuk.
En ik?
Ik voel een vreemd soort opluchting. Kutwijf. You’re not my problem anymore. Zelfs voor haar kind kan ik op dat moment weinig empathie opbrengen, alsof ik onbewust haar gif op hem heb geprojecteerd. Kutkind. De enige bezorgdheid die ik voel is een rationele, een soort burgerlijk plichtsbesef.
Dan hoor ik ze, de onvermijdelijke voetstappen op de gang. De liftdeuren schuiven dicht, gedempte stemmen, opnieuw statisch gekraak, nu dichterbij.
Ze komen naar mijn voordeur.
De bel klinkt oorverdovend door de nachtelijke duisternis van mijn appartement. Ik sta op, pak mijn badjas van de stoel, sla hem om en strompel naar de overloop om de deur open te doen.

Dit is de proloog van Afval, een roman over het gekkenhuis dat borderline heet.

Afval – de vloek van borderline (fragment uit hoofdstuk 20)

30 juni 2013 door Frank Jacobs Reageer

Rachels moeder bewoonde een minuscuul flatje aan de zuidkant van Hoorn. Het was vlakbij de oever van het IJsselmeer, maar de natuur was zo gemeen geweest een rij hoge bomen neer te zetten die er voor zorgde dat ze het water net niet kon zien. Ter compensatie keek Marije uit op een Total-tankstation en had ze een dochter gekregen die alles verprutste wat er in het leven te verknallen viel. Rachel ging regelmatig prat op de gefortuneerde joodse dynastie waar ze van afstamde, maar die rijke komaf wist Marije goed te verbergen. Haar studentikoze flatje was schaars gemeubileerd met oude rommel en Marije keek altijd uit haar ogen alsof ze verwachtte morgen dood te gaan. Alles wat ze zei sprak ze net iets te langzaam uit, alsof ze twijfelde of het wel verstandig was.
Toch mocht ik haar. Ze was van nature goed, geloof ik, maar leek de hoop te hebben opgegeven dat het ooit nog wat zou gaan worden met de wereld om haar heen. En als haar oudste dochter in die wereld een belangrijke rol speelde, kon ik Marije niet eens meer ongelijk geven.
Gelukkig had ze Paul, een gepensioneerde boekhouder met wie ze een soort latrelatie had. Paul genoot van het leven, meestal in zijn eigen, vooroorlogse huis in Alkmaar, maar een paar dagen per week kwam hij wat van zijn levensvreugde in Hoorn delen. Hij begroette ons vanuit het jaren zestig-keukentje, waar hij zich tussen het gasfornuis en de koelkast in had gepropt en in een pan spaghettisaus stond te roeren. Marije zat somber kijkend op de gehavende bank Gilles te flessen. Rachel trok haar jas uit, nam de mijne van me over en legde ze op Marije’s bed in de bezemkast die als slaapkamer diende.
‘Hebben jullie al gegeten?,’ bulderde Paul vanuit het poppenhuiskeukentje. Ik keek Rachel vragend aan. Ze had inmiddels een fles rode wijn ontdekt en stond met de kurkentrekker te prutsen.
‘Nee, eigenlijk niet,’ riep Rachel terug.
‘Ik kan wel wat extra saus maken hoor, geen moeite. Het gehakt zit er nog niet in, dus ik kan een deel vegetarisch houden.’
Rachel wierp me een vragende blik toe. Ik knikte terug: prima.
‘Ja graag, dank je.’ Rachel had inmiddels de wijnfles open en schonk zichzelf een flinke bel in.
Vanuit de keuken: ‘Leuk!’
Paul vond werkelijk alles leuk, dat vond ik zo leuk aan die man.
Ik had naast Marije plaats genomen op de bank en probeerde mij te concentreren op het NOS-journaal dat net was begonnen. Amateurfilmpjes van de facebook-veldslag in Haren flikkerden op de oude portable beeldbuistelevisie, die de helft van de eettafel innam. Ik putte er een vaag genoegen uit te zien dat ik niet de enige was die in een gekkenhuis verzeild kon raken. Marije keek apathisch mee en schudde met haar hoofd. Ze vroeg haar dochter of ze Gilles even over kon nemen, maar Rachel was net bezig haar tweede bel wijn in te schenken. Ik strekte mijn arm uit en Marije gaf haar kleinzoon aan mij door.
Toen op het scherm Philippe Gilbert op de Cauberg op zijn wereldkampioenschap wielrennen afstevende, kwam Paul met zijn pan spaghetti de kamer in en schonk Rachel het laatste restje rode wijn in haar glas.
‘Hebben jullie nog een fles?’, vroeg ze aan niemand in het bijzonder.
Marije keek haar dochter somber aan, met een onmiskenbaar vleugje verwijt: ‘Nee, Rachel.’ Ze benadrukte het woord nee. ‘Die fles hadden Paul en ik voor onszelf voor vanavond gekocht.’
Rachel keek beteuterd terug en verlegde haar aandacht toen naar haar zoon in mijn armen. ‘Gilles is moe. Ik denk dat het beter is dat we naar huis gaan, dan kan hij in zijn eigen bedje slapen.’ Ze zat op haar knieën tegenover mij en daardoor ontging het haar dat Paul mij met een wat-maak-je-me-nou?-blik aankeek.
‘Maar het eten is net klaar!’ De altijd optimistische Paul kon zijn irritatie niet meer verhullen. Blijkbaar vond hij toch niet alles leuk.
‘Ik heb thuis nog wel wat in de diepvries liggen,’ antwoordde Rachel, alsof dat op dit moment Pauls zorg was.
Marije zuchtte, maar mengde zich er niet in. Ze kende haar dochter waarschijnlijk lang genoeg om te weten waar Rachels haast werkelijk vandaan kwam.

Als ik op dat gebied nog twijfels had gehad, dan waren die in de auto al snel weggenomen. We reden op de A7 richting Amsterdam en ik hield me min of meer aan de maximum snelheid, maar Rachel leek haar eeuwige angst voor autorijden ineens overwonnen te hebben. Ze boog zich vanaf de achterbank voorover tussen de voorstoelen door en wierp een blik op de snelheidsmeter.
‘Wat rij je langzaam. Dat kan toch wel wat sneller?’
Ik keek verbaasd achterom. ‘Wat jij wilt, Rach.’ Ik schakelde terug, trapte het gas in en voerde de snelheid op tot zo’n honderdzestig.
‘Is dat alles?’ Ondanks alles verbaasde ze me.

Dankzij mijn zware rechtervoet kon Rachel nog voor het half tien was een nieuwe fles witte wijn uit mijn koelkast aanbreken, terwijl ik de slapende Gilles van de Maxicosi overhevelde naar het campingbedje in mijn slaapkamer.
Het moet op zijn hoogst een kwartier hebben geduurd om Gilles te verschonen, in zijn pyjama te hijsen en weer in slaap te sussen. Maar toen ik mijn keuken in kwam, stond Rachel wat onvast tegen de reling van het grote raam te leunen. Het bodempje vloeistof in het glas dat ze in haar linkerhand hield, wiebelde op en neer. Met haar rechter hand prutste ze met iets wat ik aanvankelijk niet thuis kon brengen. Voor het eerst sinds juli zag ik weer die lodderige, afwezige blik in haar ogen en daarmee verdween mijn laatste beetje hoop dat dit een korte, eenmalige terugval was. De waardeloze Rachel die ik ruim twee maanden eerder de deur uit had geschopt, was in al haar mistroostige glorie terug. Ik probeerde de juiste woorden te vinden, maar kon er niet op komen.
Toen zag ik wat ze in haar rechterhand had. Rachel had mijn iPhone te pakken gekregen en zat er doorheen te scrollen.
‘Wat doe je?’
Rachel keek naar me op, leek even tijd nodig te hebben om tot zich door te laten dringen wie ik was en wat ik had gevraagd, en ging toen verder waar ze mee bezig was. ‘Ik kijk gewoon even wat je met je blondies bespreekt.’
‘Geef mijn telefoon hier!’
Rachel liet zich niet van de wijs brengen. ‘Niks ervan.’
Ik zette een stap in haar richting en stak mijn hand uit. ‘Hier!’
‘Heb je geheimen voor me?’ Ze lachte, mysterieus maar minzaam.
Op dat moment schoot ik op haar af, pakte Rachel bij haar pols en rukte mijn telefoon uit haar hand. Ze verzette zich en haar wijnglas kletterde op de grond. Als een wonder bleef het heel. Ik keek op het scherm en zag dat ze door mijn whatsapp-contacten had staan scrollen. Daardoor zag ik haar hand niet aankomen.

Dit is een fragment uit de roman Afval, over de vernietigende werking van borderline op een jonge moeder en haar pasgeboren kind.

Afval – de vloek van borderline (fragment uit hoofdstuk 15)

30 juni 2013 door Frank Jacobs Reageer

Ondanks haar benevelde brein ontgingen de diepe bassen van de overkant van het Weerwater haar niet. Het Freefestival draaide warm en Rachel had er zin in. Ik had eerder in de week kaarten proberen te krijgen, maar het was volledig uitverkocht. Rachel had daar toen teleurgesteld in berust, maar wanneer ze in een staat was zoals nu, stond berusten niet op haar repertoire.
‘We moeten nog even oppas zien te regelen voordat we naar het festival gaan,’ lodderde ze.
‘Het is uitverkocht, Rach.’
‘Flauwekul. Het is gratis. Hoe kan iets dat gratis is uitverkocht zijn?’
‘De kaarten zijn gratis. Maar ze werken alleen met kaarten, dat heeft met veiligheidsvoorschriften te maken. Er mogen niet meer dan zoveel mensen binnen van de brandweer.’
‘Wat maken wij tweeën dan nog uit op zo’n menigte. En jij kent toch belangrijke mensen in de stad?’ Was ze in haar strijd tegen de drank maar zo volhardend.
‘Vol is vol, Rachel.’
Ze keek me aan alsof ze net een slok azijn had binnengekregen, in plaats van wijn. ‘Gatver, je klinkt net als die griezel Wilders.’
‘Fortuyn heeft dat gezegd, Rach.’ Een zurige poeplucht begon bezit te nemen van de kamer, dus ik plukte Gilles van de vloer en liep met hem naar zijn kamertje om hem te verschonen. Hij had er flink werk van gemaakt en ik was wel even bezig. In de woonkamer hoorde ik Rachel praten, maar verstaan kon ik haar niet. Toen ik terugkwam, stond ze beteuterd naar haar telefoon te kijken.
‘Harald en Mirjam kunnen niet. En die meiden van de elfde ook niet.’
Ik wilde haar net vragen wat ze bedoelde, maar voordat ik dat kon doen, drong het antwoord tot me door. ‘Rachel, ga nou niemand meer bellen. Je klinkt wat vreemd. En het is zo zinloos, we komen toch niet binnen. Dat heb ik je net toch al uitgelegd?’
‘Oh nee?’ Haar ingehouden frustratie begon plaats te maken voor onverhulde woede tegen mij, voelde ik. ‘Ben jij nou een vent?’ Ze verhief haar stem. ‘Een echte man zorgt dat zijn vrouw krijgt wat ze wilt. Jij bent een opgever!’ Ze snoof demonstratief, maar verslikte zich en kreeg een hoestbui. ‘Ik regel het zelf wel.’
Ze stapte in haar teenslippers, stampte de overloop op en knalde met veel geweld de voordeur achter zich dicht. Gilles schrok en zette het op een schreeuwen. Ik pakte hem op uit de box en probeerde hem te sussen, terwijl ik me afvroeg wat Rachel dacht te kunnen gaan regelen.
Het antwoord kwam een kwartier later, in de vorm van Rachel zelf, die weer een beetje leek te zijn afgekoeld. ‘Ik ben even bij Jules geweest.’
Jules, uitgesproken als “Sjuul”, was een ras-Amsterdammer die met vrouw en zoon in onze flat woonde en aan de overkant van de straat een snackbar exploiteerde. ‘Die zit tenslotte in de horeca.’
Ondanks de gespannen situatie kon ik een lach amper onderdrukken. Mijn cynisme had ik niet meer onder controle, maar ze was toch te ver heen om dat te proeven, vermoedde ik. ‘Dat is waar ook, hij zit in de horeca, dan moet Jules wel kunnen regelen dat we binnenkomen.’
Rachel keek me aan alsof ik een halve zool was. ‘Nee. Maar zijn zoon gaat er wel heen, dus misschien weet die het.’ Ze schopte driftig de slippers van haar voeten, waarbij ze op een haar na haar evenwicht verloor. ‘Maar hij was er niet.’
Ze slofte naar het kookeiland en sloeg de rest van haar glas wijn achterover. ‘Als hij iets weet, komt hij even langs.’ Kijk, aan het eind van elke tunnel is licht. ‘En anders kijk ik iemand van de bewaking wel lief aan.’ Ze fakete haar beroemde glimlach, maar miste de gebruikelijke uitstraling. Ik moest vanbinnen lachen. Geen enkele beveiligingsmedewerker die zijn werk serieus neemt, zou iemand in haar huidige staat binnenlaten, al had ze honderd VIP-kaarten, een aanbeveling van Maxima en een doorgeladen Kalashnikov onder haar arm.
Het weer was ten opzichte van de dag ervoor volledig omgeslagen. De lucht was onheilspellend donker en het regende al zeker een uur. Ineens schoot mij de ideale oplossing voor deze verrekte rotsituatie te binnen. Alleen al omdat Rachel hard toe was aan een verfrissende regenbui op haar driftige, dronken kop.
‘Ik heb een idee.’
Rachel stond te prutsen met haar vrijwel lege aansteker, maar hield daar meteen mee op om mij aandachtig aan te kijken. ‘Nou?’
‘We gaan er met z’n drieën naartoe. Te voet, ik kan wel wat frisse lucht gebruiken. En jij ook.’ Een vuile blik was mijn deel. ‘Jij probeert jezelf binnen te lullen, en als dat je werkelijk lukt, wat je zelf gelooft, blijf jij lekker feest vieren en wandel ik met Gilles terug. Dan heb je meteen oppas. Je mag thuiskomen zo laat als je wilt.’
Rachel gooide de aansteker en sigaret op het aanrecht en zette haar handen in haar zij, met die voor haar zo kenmerkende, scheve en wankele houding, en keek me door tot spleetjes geknepen ogen een moment aan, alsof ze mijn oprechtheid taxeerde. ‘Deal.’

Na het middagslaapje van Gilles en het ochtendroes-uitslapen van Rachel vertrok de karavaan ellende richting het festivalterrein, een wandeling van een kilometer of twee langs de westoever van het meer. Het weer was nog net zo somber als die ochtend, maar Rachel was haar boosheid volledig vergeten. Elke paar meter hield ze stil en begon ze me, midden op straat, vol op de mond te tongzoenen, als een puber achter het fietsenhok. Hoewel onze verhouding inmiddels geen geheim meer was, vond ik het toch een beetje gênant om vrijwel onder het raam van onze halve flat zo over straat te gaan. Maar Rachels libido borrelde weer als een IJslandse geiser.
We waren op zo’n driekwart van het traject toen dezelfde onverlaat als de dag ervoor in de machinekamer van Rachel de stabilisatoren uitschakelde. Ze liep een paar meter voor me uit, en van het ene op het andere moment begon ze te slingeren. Ik versnelde mijn tempo en liep op haar in, de kinderwagen voor me uit duwend, en pakte haar bij haar arm.
‘Rachel, je waggelt weer.’
Ze keek me vragend aan, haar gezicht zag eruit of het van was was en net even te lang in de warme zon had gestaan. Dat kwam niet alleen doordat het nat was. ‘Ik ben een beetje aangeschoten, denk ik.’
‘Een beetje ja. We lopen terug naar huis. Hou je goed aan mijn arm vast en probeer stabiel te blijven. De hele flat ziet ons zo meteen lopen en het zou doodzonde zijn als het stempel alcoholist opgedrukt krijgt, uitgerekend de laatste dag dat je nog drinkt.’
‘Morgen drinken we helemaal niks meer. Rotwijn.’ Ze klemde zich aan mijn bovenarm vast en druipend van de regen sjokten we terug naar huis, waar ze net als de dag ervoor op mijn bed plofte en als een blok in slaap viel. En net als de dag ervoor sliep ze een paar uur lang haar roes uit, terwijl ik Gilles onder mijn hoede had.
De avond brachten we in haar appartement door en daar dronk Rachel haar zwanendronk.

Dit is een fragment uit Afval, een zwart-komische roman over de vernietigende gevolgen van de persoonlijkheidsstoornis borderline.

Garbage: borderline, a true story (part 1)

Afval – roman over borderline (synopsis)

Afval (proloog)

Afval – de vloek van borderline (fragment uit hoofdstuk 20)

Afval – de vloek van borderline (fragment uit hoofdstuk 15)

Over Frank Jacobs

Zoeken