Columns Archieven - Pagina 3 van 6

Sieneke, Boer Olke en De Luizenmoeder

10 februari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Sieneke is bevallen, kopten de twee grootste kranten afgelopen week. Is dat nieuws? Jazeker, want Sieneke maakte in 2010 ons land onsterfelijk belachelijk door onder begeleiding van een draaiorgel ‘Sjalalie-Sjalala’ voor de ogen van heel homofiel Europa een Eurovisie nederlaag binnen te slepen. Sommigen zullen zich die avond nog herinneren doordat Nederland van bittere schaamte massaal die ovale, witte NL-stickers van de auto peuterde.

Daarna bleef het stil rond Sieneke en dat is misschien maar goed ook. Artiesten als Sieneke zouden een staatstoelage moeten krijgen en dat mag wat mij betreft een flinke zijn, op voorwaarde dat ze nooit meer een noot zingen. Wat er van Sieneke geworden is? Wellicht dat ze op de katholieke basisschool van een of ander Limburgs aanleundorp de lokale luizenmoeder is. Dat zou slim zijn, want je kunt wel al die kinderkopjes stuk voor stuk met de luizenkam uitvlooien, maar als Sieneke voor de klas gaat staan en zegt “Hey kinjers, zal ich ein liedje zinguh?”, dan kiezen de luizen massaal het hazenpad; ook een luis heeft gevoel.

Naast het blijde nieuws van Sieneke’s bevalling waren er ook tranen te plempen. De vriendin van boer Olke is overleden. Je weet wel, van Boer Zoekt Vrouw. Dat programma voor agrariërs die nog steeds bij moeder thuis de handkar berijden en door het grootste schaap (goed gecast, dat dan weer wel) van de Nederlandse televisie alsnog aan de vrouw worden geholpen. Boer Olke moet dus toch weer op zoek. Laten we met z’n allen vurig hopen dat Ivon Jaspers daar niet weer een televisieprogramma omheen gaat maken.

We hebben aan De Luizenmoeder wel genoeg geestelijke armoede om de droefheid van onze dagelijkse sleur in stijl mee af te sluiten.

Coen was een held

9 februari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Met de gemeenteraadsverkiezingen op komst verschijnen de flyerende gekkies weer in het straatbeeld. Hoe gekker, hoe fanatieker en dat brengt een mijnheer van Denk, wiens naam ik niet uit mijn laptop krijg zonder gebruik van ingewikkelde shortcuts, in beeld bij het NOS-Journaal. Hij maakt zich druk over de benaming van de tunnel in de A10 West. Ik denk en vrees dat menig Nederlander niet eens weet wie of wat Coen was, maar de mijnheer van Denk heeft het opgezocht en vindt het veranderen van de naam van de Coentunnel een programmapunt waard.

Jan Pieterszoon Coen leefde in de late zestiende en vroege zeventiende eeuw en is een belangrijk personage uit de Nederlandse geschiedenis. Hij heerste met harde hand over de VOC en wist zo de politieke en economische wereldmacht voor Nederland veilig te stellen. Dat ging – zoals in die tijd heel gebruikelijk – ten koste van talloze mensenlevens. Eigenlijk was Coen de Erdogan van de zestiende eeuw en Nederland daardoor destijds, zoals de Coen van nu dat zou noemen, een bananenrepubliek.

Coen heeft, goedschiks en kwaadschiks, een enorme invloed gehad op onze geschiedenis en daarom, Denk, vinden wij in Nederland dat hij niet vergeten mag worden. Wat Jan Pieterszoon Coen heeft uitgespookt is volgens onze hedendaagse normen hartstikke fout, maar precies daar gaat mijnheer Denk weer de fout in. De kunst van het begrijpen van geschiedenis begint namelijk bij het in staat zijn de hedendaagse bril af te zetten. Het is dom en naïef om dingen die vijfhonderd jaar geleden zijn gebeurd te beoordelen naar onze huidige maatstaven. De WIC ving inboorlingen in Afrika en verkocht ze in Amerika. Dat is door onze ogen gruwelijk, maar in die tijd heel normaal.

Ter vergelijking: mensen die over pak ‘m beet een paar eeuwen leven, zullen ons als wrede primitieven zien. Waar zij alleen nog duurzaam kweekvlees eten, gebruikten wij levende dieren als industriële producten. Wij wendden onze kennis aan om massavernietigingswapens te maken, wij fokten vrolijk verder terwijl de planeet uitpuilde en wij verstookten, de bodem in zicht, onze laatste fossiele brandstoffen alsof er geen morgen was. Daarbij vergeleken is die oude Coen een doetje.

Hopelijk zijn onze achter-achter-achterkleinkinderen, beter dan mijnheer Denk, in staat ons vanuit ons perspectief te aanschouwen. Dan zullen ze concluderen dat wij het allemaal niet zo rottig bedoelden. Geschiedenis kun je uit je hoofd leren, maar hem begrijpen is een heel andere discipline. Jan Pieterszoon Coen is, net als de VOC die hij leidde, een belangrijke schakel uit onze vaderlandse geschiedenis. En daarom moet de Coentunnel gewoon Coentunnel blijven heten. Want wees eerlijk, mijnheer Denk, zonder die tunnel had jij geen idee gehad dat Coen ooit heeft bestaan. En zonder Jan Pieterszoon Coen was Nederland wellicht nooit het welvarende land geworden waar jij en jouw landgenoten zo graag waren komen aanschuiven aan de goedgevulde ruif.

Aangifte doen is voor mietjes

3 februari 2018 door Frank Jacobs 1 Reactie

Ooit werd tegen mij aangifte gedaan. In een column op mijn site Tuftufclub.com vergeleek ik toenmalig verkeersofficier van justitie Koos Spee met een struikrover. Dat ging mijnheer Spee te ver en hij vond dat ik straf verdiende, dus deed hij aangifte van smaad en laster. Op een mooie zondagochtend moest ik mij melden op het politiebureau.

Terwijl ik bij de receptie zat te wachten om te worden verhoord, zag ik hoe een meisje van hooguit achttien, met een baby op de arm, de receptioniste smeekte om aangifte te mogen doen. De dame achter de balie zei dat ze niemand beschikbaar had en dat het meisje de volgende ochtend terug mocht komen. Huilend met lange uithalen vertelde het kindmoedertje dat haar broer haar had gedwongen hem oraal te bevredigen, waar haar baby bij was, en dat ze aangifte wilde doen van aanranding. “Morgen bent u de eerste,” was het onverbiddelijke antwoord.

Het daarop volgende uur zat ik in een verhoorkamertje tegenover twee rechercheurs uit te leggen waarom ik had geschreven dat Koos Spee overeenkomsten vertoont met een struikrover. Terwijl het verkrachte meisje met de lul van haar broer in de mond de volgende ochtend af zat te wachten, namen de politiemannen alle tijd voor mij; ze vonden het zelf ook wel vermakelijk geloof ik. De rechtszaak die volgde heeft al met al vier jaar geduurd, talloze manuren gekost en is – uiteraard -met vrijspraak geëindigd.

Aangifte doen is voor meisjes die door hun broer worden gedwongen tot orale seks. Aangifte doen is voor oude vrouwtjes wier handtas door scooterende bontkraagjes van de arm is gerukt. Aangifte doen is ook voor mannen, maar alleen wanneer die midden in de nacht door tien idioten zonder aanleiding tot moes zijn geschopt.
Mannen die verbaal worden aangevallen slaan verbaal terug, in plaats van het justitieel apparaat te belasten met hun gejank en zo de behandeling van serieuze gevallen vertragen. Alleen jongetjes die niet terug durven te slaan, rennen huilend naar de meester. De allerlafste zelfs als de klappen van een meisje kwamen.

Aangifte doen is niet voor politieke bekvechters. Blaf terug, Baudet. Zeg dat Kajsa Ollongren net een Ikea-kast is; Zweeds maar toch weer niet, er ontbreekt altijd wel een schroefje aan en toch kiezen hele volksstammen er voor. Beter nog, haal je schouders op. Leer incasseren. Maar je doet aangifte en daarom, Thierry Baudet, ben jij een mietje.

Ik zie de dagvaarding wel verschijnen.

Lion Schulman: mijn venster naar het verleden

3 februari 2018 door Frank Jacobs Reageer

In mijn woonkamer hangt een klein schilderijtje. Het is maar 16 bij 21 centimeter, geschilderd op een houten paneel en gevat in een krakkemikkige goudkleurige lijst. Een houten stal, enkele koeien, heide en aan de horizon een dorp. Het werkje kwam in oktober 2009 in mijn bezit. Mijn opa, een amateur-kunstschilder en -liefhebber, was overleden en na de uitvaart nam ieder familielid wat mee uit opa’s aanleunwoning in Eindhoven. Ik koos een paar van zijn schilderijen en het paneeltje met de stal. Ik wist meteen dat het niet opa’s eigen werk was. Daarvoor was het – ik durf dit alleen te schrijven omdat ik er van overtuigd ben dat ze in de hemel geen internet hebben – veel te goed.

Het schilderijtje sierde de daaropvolgende drie jaar de wand boven mijn piano en het fascineerde me met zijn mystiek. Wie had het gemaakt, waar en wanneer? Ik wist alleen dat mijn opa het grootste deel van zijn leven in Bussum had doorgebracht en daar bij tijd en wijle kunsthandelaren af struinde. Pas in 2012 ontcijferde ik de signatuur als ‘Schulman’ en zo kwam ik bij Galerie Wijdemeren in Breukeleveen, waar ze gespecialiseerd zijn in David Schulman. Daar wisten ze me te vertellen dat dit schilderij van Davids vader Lion is en waarschijnlijk in de jaren dertig in Het Gooi is gemaakt.

Welke plaats zien we daar aan de horizon, onwetend liggen zijn van het naderende onheil dat wij nu WO2 noemen? Hilversum? Bussum? Blaricum? We zullen het waarschijnlijk nooit weten, maar zeker is dat de oude man ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw op een mooie zomerdag met zijn ezel op de hei in Het Gooi zat, genietend van de natuur en de warmte, en dit pareltje maakte, niet wetend dat hij enkele jaren later door de Duitsers naar Auschwitz zou worden gedeporteerd. Wat zou ik er voor over hebben om naast hem op te duiken om hem te waarschuwen: pak je spullen en vlucht naar Engeland! Alsof hij mij serieus zou hebben genomen..

Lion Schulman heeft Auschwitz niet overleefd, maar het schilderijtje dat hij op die mooie zomerdag maakte, ging van Bussum via Breda, Eindhoven en Almere naar Katwijk aan Zee en siert daar nu mijn huis. Soms kijk ik er naar en dan realiseer ik me dat ik door de ogen kijk van een uiterst getalenteerd man die op 19 februari 1943 door de nazi’s werd vermoord. Dan hoop ik dat Lion een beetje met me mee kijkt en fluistert: verrek man, ik had naar je moeten luisteren die dag.

Open brief aan Ronald Ockhuysen, hoofdredacteur Het Parool

20 januari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Geachte heer Ockhuysen,

vanmorgen las ik op uw website het artikel “Sjoemelnotaris Voorwinde had geschorste notarissen in dienst“. Ik zal verder niet ingaan op de gebrekkige journalistieke kwaliteit van het stuk (suggestieve aannames, verkeerde quotes), maar wat mij ten zeerste verwondert is dat de vermeende “sjoemelnotaris” met naam en toenaam wordt genoemd, evenals een tweetal eveneens vermeende handlangers van de heer Voorwinde. Als, en ik benadruk als, de verhalen kloppen, heeft notaris Voorwinde geld achterover gedrukt. Dat is niet fraai, maar het is slechts geld en vooralsnog is notaris Voorwinde niet veroordeeld. Hoe dan ook, het staat in geen enkele verhouding tot bijvoorbeeld zeden- en/of levensdelicten.

Zoals bijvoorbeeld de zaak rond de verkrachting van en moord op Anne Faber. Ondanks dat iedereen inmiddels wel weet dat de verdachte Michael Panhuis heet, houdt Het Parool zich keurig aan het gentlemen’s agreement dat we het over Michael P. blijven hebben. Zelfs Volkert van der Graaff wordt tot op de dag van vandaag Volkert van der G. genoemd. Alleen onderbuikmedia als GeenStijl verlagen zich tot het niveau van digitaal middeleeuws volksgericht door volledige namen te noemen, waarmee niet alleen theoretisch mogelijk onschuldige verdachten, maar ook hun in ieder geval onschuldige naasten het verdere leven onmogelijk wordt gemaakt.

Om die reden vraag ik mij af wat een gerespecteerde, professionele titel als Het Parool bezielt om de nog niet veroordeelde notaris Voorwinde en zijn vermeende medewerkers wél met naam en toenaam te noemen. Ongeacht of hij te zijner tijd wordt veroordeeld of onschuldig bevonden door de rechtbank: realiseert u zich dat Voorwinde, een weinig voorkomende naam, kinderen heeft die hier part noch deel aan hebben, maar vanaf komende maandag op school worden aangekeken op hetgeen uw verslaggever suggereert dat hun vader heeft gedaan? Geachte heer Ockhuysen, kunt u mij uitleggen waarom u de eerder al veroordeelde verkrachter en moordenaar Michael Panhuis en zijn naasten in bescherming neemt, maar een man die mogelijk een paar rotcenten heeft gejat, bij voorbaat aan uw digitale equivalent van de middeleeuwse schandpaal nagelt?

Ik ben benieuwd naar uw antwoord.

Met vriendelijke groet,

Frank Jacobs,
journalist

2018, het jaar van het non-nieuws

4 januari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Nepnieuws; het maakte kans op de titel Woord van het Jaar 2017. Onzinberichten, opzettelijk foutief nieuws om stemming te maken. Slim, maar beperkt houdbaar, want het werkt als een medicijn. Uiteindelijk trapt de wereld er niet meer in en is het effect verdwenen. Na vier dagen 2018 lijkt het dat een nieuwe variant van nepnieuws op het punt staat uit te barsten: non-nieuws.

Dagenlang heeft Nederland het over bijna niets anders: een zwakbegaafde rapper. Voor de oudere lezers: ‘rapper’ is in straattaal het woord voor een jongeman zonder werk of diploma’s, maar met strafblad, die zijn hersenen in een zak onder zijn penis meezeult. Als je er beeld bij wilt, moet je een keer naar Opsporing Verzocht kijken. Dat is een soort Toppop voor rappers. Alleen zingen ze niet bij Opsporing Verzocht, maar geloof me, dat is voor iedereen het beste. Etymologisch komt het woord van kinderen die hun muziek te hard hadden staan, waarop de ouders naar boven riepen: zachter die herrie, en rap.

Maar goed, deze rapper noemt zichzelf Boef. Dat klinkt seniel, maar ik las vanmiddag dat hij eigenlijk Sofiane Boussaadia heet en nu snap ik het. Sofiane klinkt als een beeldschone prinses uit Duizend en één Nachten en dat is natuurlijk dodelijk voor je street credibility. Sofiane noemt zichzelf dus Boef, noemt een paar jonge vrouwen ‘kech’ en staat daardoor dagenlang in alle denkbare schijnwerpers. Op zich is dat winst. Immers, heel Nederland kent vanaf nu het Arabische woord voor hoer; een linguïstieke verrijking. Maar tegenover de dames in kwestie is dat niet aardig, dus viel heel twitterend Nederland over Boef heen. De landelijke media volgden en Boef zat met dollartekens in zijn ogen zijn Adsense-account te F5-en.

Toen de aandacht dreigde af te zwakken, bood ons nationale boefje zijn excuses aan en opnieuw rookten de banners op zijn pagina’s. Ik had nog nooit van het joch gehoord, maar zal hem nooit vergeten. Al was het maar omdat Boef vanaf binnenkort, nadat het stof is neergedaald, als graag geziene gast in elk op BN-ers drijvend programma zijn zakken zal vullen. Boef in Expeditie Robinson, Boef bij Umberto Tan aan tafel, Boef zoekt Vrouw, Boef bij RTL Boulevard (leerzaam voor hem, zo’n studio vol homofielen), All You Need is Boef. Overdreven? Dan ben je zeker vergeten dat Ismail Ilgun, dat vissenhoofd dat overal te onpas opduikt, zijn glanscarrière is begonnen door bejaarden van hun fiets te trappen en politiemensen voor kankerwout uit te maken.

We helpen met z’n allen een homofobe crimineel met middeleeuwse denkbeelden naar de top.

Wees eerlijk: waarom zou je het als fatsoenlijk nieuwsmedium brengen? Een rapper die vrouwen voor slet uitmaakt, dat is geen nieuws. Dat is dagelijkse kost. De Volkskrant breekt er zelfs een lans voor: moet kunnen, hoort bij de rap-cultuur.
Dat is non-nieuws. Net als het nieuws dat het AD donderdag bracht. Victoria Koblenko (een actrice die een jaar of twintig geleden een kech speelde in GTST) verliest honderden (van haar ruim 86 duizend) volgers op Twitter, omdat ze in Israël op vakantie is. Wie zouden er aanstoot kunnen nemen aan die reisbestemming? Juist: heren die dames, die tot de vroege uurtjes de jaarwisseling vieren, voor kech uitmaken.

De ellende is dat types als Boef en Ismail voor een nieuwe generatie, of in elk geval de onderlaag daarvan, een lichtend voorbeeld zijn. Als we willen dat die het straks normaal vinden om vrouwen voor sletten uit te maken, moeten we vooral doorgaan met dit soort non-nieuws zo breed uit te meten. Boef zegt ‘shokran’ (dat zeg je in het Arabisch wanneer een kech zich op een bevredigende manier van haar taken heeft gekweten).

Hé, psst! Nu terug naar het echte nieuws.