Frank Jacobs

journalist, schrijver en autojournalist

  • Artikelen
    • De Naardense moordzaak
    • Lost in Transition: energietransitie, maar dan?
    • Karin Slaughter over Tesla
    • Dodenvlucht Neptune 212 wellicht diefstal
    • Neptune 212: dodenvlucht boven Katwijk
    • Dakota 079: de weggemoffelde vliegramp van Biak
    • Het duistere verleden van BMW-familie Quandt
    • Religieuze moord op zee: het geheim van de KW 171
    • Ferdinand Piëch, de geniale megalomaan van Volkswagen
    • Volkswagen: familievetes en stoeltjewip
    • De verdwenen Porsche van James Dean
    • Terugkeer van een dode baron (2)
    • Terugkeer van een dode baron
    • Portfolio
  • Columns
    • Waarom de flitsmarathon onzin en bangmakerij is
    • Dieren mogen worden doodgereden, vindt de Provincie Zuid-Holland
    • Waarom kernenergie een heel slecht idee is
    • Armoede? Je hebt geen idee wat dat is
    • #NederlandVleesland
    • Omgekeerde vlaggen en boerenzakdoeken: zo herken je de simpelen van geest
    • Armoede los je zo op
    • Veevervoer? Complimenten aan Schiphol!
    • Eva Vlaardingerbroek, ga dansjes doen op TikTok
    • Paybacktime
    • Franse probleemjongeren welkom in Nederland
    • Windmolenparken op zee
    • Zijn katten invasieve exoten?
    • Zijn wielrenners asociaal?
    • Second Love: daten voor proleten
    • NewSpace: hoogplassen voor miljardairs
    • Corona: de aarde haalt opgelucht adem
    • Corona: een lesje in bescheidenheid
    • Corona: de zeven pluspunten
    • 2019 en mijn ingebeelde vriend
    • Zwarte Piet? Zand erover
    • De leugens van Koos Spee
    • Foei Halsema!
    • Een dagje aan het strand
    • De mysterieuze verdwijning van Anja Schaap: wat houdt de politie achter?
    • Wannabe-journalisten
    • Thierry Baudet: omfloerste poep
    • Arbeidsparticipatie: een pakketje schroot met een dun laagje chroom
    • Like me of zwijg
    • Vuurwerk? Rot op!
    • Lisette Vroege slachtoffer orgaanhandel?
    • Waarom Schiphol op zee bezopen is
    • Duitsland huichelland
    • Referendum: onderbuikdenkers aan de macht
    • Social influencers
    • Coen was een held
    • Aangifte doen is voor mietjes
    • 2018, het jaar van het non-nieuws
    • Wanneer wordt Lisette Vroege gevonden?
    • Waarom een dierenleven meer waard is dan een mensenleven
    • Boom!
    • Brexit? We still love you!
    • De opkomst van de tekschrijver, de ondergang van de journalist
    • Autojournalist
    • Dit is er mis met grote organisaties
    • Plastic tasjes
    • De armoedegolf van 2035: Zelfstandigen Zonder Perspectief
    • Verlengstuk
    • Vel d’Hiv: hoe bootvluchtelingen je vakantie bederven
    • Terug in je kist!
  • Korte verhalen
    • Op Slot – kort verhaal
    • De Laatste Pomp – kort verhaal
    • Ik deel hier de lakens uit – kort verhaal
    • Broedertwist – kort verhaal
  • Foto
    • Photography
  • Video
    • Documentaires
    • Autoweek TV
    • Fifth Gear Europe
    • Tuf-tuf Club op TV
  • Contact
    • Over Frank
    • Contact
    • English
    • Français
    • Deutsch
  • Email
  • Facebook
  • Google+
  • Instagram
  • LinkedIn
  • Twitter
  • YouTube
Contact

Paybacktime

30 juni 2022 door Frank Jacobs 1 Reactie

Boze boeren, gefrustreerde reizigers, Oekraïense vluchtelingen: ze zijn zo verschillend, maar hebben één ding gemeen. Ze betalen als eersten de tol voor de overconsumptie van ons en onze voorouders. Die leefden decennia lang boven hun stand, maar nu is het op. It’s paybacktime.

Al in 1972, dit jaar precies een halve eeuw geleden, kwam in Rome een groep wetenschappers bijeen  om te concluderen dat onze ongebreidelde consumptie zo niet veel langer kon. De Club van Rome schreef een schokkend en confronterend rapport, wij riepen ‘oeh’ en ‘ah’ en gingen gewoon door met waar we mee bezig waren.

Het is eigenlijk heel eenvoudig. Al sinds we meer verbruiken dan de planeet in dezelfde tijd weer kan aanmaken of herstellen, leven we boven onze stand. Consumeren we ten koste van de generaties na ons. Dat doen we in elk geval al sinds het begin van de Industriële Revolutie, maar de stelling dat we dat al doen sinds we van jagers/verzamelaars landbouwers werden, is ook verdedigbaar. Alles wat wij en onze voorouders meer opmaakten dan het ecosysteem kan herstellen, moet op een dag worden terugbetaald.

Die dag is nu gekomen. De tekorten die wij nu ervaren, zijn de tevelen die onze voorouders en wijzelf gretig en zonder nadenken tot ons namen. Al in 1972 rekende de Club van Rome ons onweerlegbaar voor waar onze consumptie uiteindelijk toe zou leiden, maar wij haalden onze schouders op. We gingen niet alleen door, we verhoogden onze consumptie zelfs per hoofd van de bevolking, en plantten ons bovendien voort tot bijna de helft meer dan toen de Club van Rome aan de alarmbel trok.



Toen Covid 19 twee jaar geleden nog een kleine reminder stuurde, had ik hoop dat de mensheid alsnog wakker zou worden. Maar nee, we maakten ons kwaad over een QR-code die we moesten laten zien om uit eten te gaan en zodra de symptomen van onze overconsumptie bestreden leken, stonden we in de rij om onze misgelopen consumptie dubbel en dwars in te halen.

Inmiddels wordt ons land geterroriseerd door boeren. Ik begrijp hun teleurstelling en zorgen, maar weet ook dat diezelfde boeren jarenlang hun zakken royaal hebben gevuld ten koste van het klimaat. Toegegeven, wij kochten hun spullen dus zijn net zo schuldig, maar hoe dan ook, roofbouw zoals die decennialang heel normaal was, is nu echt afgelopen. Ook daar geldt dat de boeren van nu de achterstallige tol betalen van hun voorgangers. Roofbouw op landbouwgrond, roofbouw op gasvelden en roofbouw op de lebensraum waar Poetin nu op aast.

Tot voor kort kon je bakfietsmoedertjes en leasevadertjes die op zaterdag kiloknallers kochten voor hun verwende bijdrage aan de overpopulatie nog verontschuldigen voor hun onnozelheid, maar langzaamaan komt de tijd dat je niet meer wegkomt met ‘wir haben es nicht gewusst’. De gruwelijkheden in de bio-industrie, het stikstofoverschot, woningnood, CO2-problematiek: wir haben es alle verursacht. En nu moeten we het alle maar eens wissen.

Boeren hebben jarenlang hun zakken gevuld en dat was hun goed recht, want ze werkten er keihard voor en wij wilden het. Maar nu is het plafond bereikt. Gelukkig is er genoeg werk voor Bertus en Tinus. In de zorg, bij de NS en bij de belastingdienst. Maar liever niet op Schiphol. Want toegegeven, dat is nog schadelijker dat de landbouw.

Franse probleemjongeren welkom in Nederland

14 juni 2022 door Frank Jacobs Reageer

franse probleemjongerenFranse probleemjongeren om het personeelstekort in Nederland op te lossen. Minister Karien van Gennip van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft het verzonnen. Ergens dacht mevrouw Van Gennip: hé, dat is een goed idee!

Was er nou niemand in haar entourage die mevrouw Van Gennip influisterde dat het misschien toch niet zo’n goed idee is? Die haar waarschuwde dat ze hiermee vriend én vijand tegen zich zou krijgen? Dat het enige medium dat dit serieus neemt De Speld is? Het idee is zo naïef dat het bijna schattig wordt. Want als mevrouw ook maar het geringste idee had wat er zoal gaande is in de buitenwijken van steden als Parijs, Marseille, Lyon en Nice, dan had ze geweten dat onze eigen probleemjongeren, die onze prachtwijken verstieren, engeltjes zijn vergeleken bij het tuig dat de meest geharde politiemensen in Frankrijk de koude rillingen bezorgt. Dat de Franse buitenwijken de baarmoeder van het terorisme zijn.

Probleemjongeren

Maar natuurlijk weet mevrouw Van Gennip dat. Ze wil deze jongeren tot modelburgers ombouwen door ze in de Nederlandse kassen en op de terrassen aan het werk te zetten. Daar staan ze immers te schreeuwen om personeel en we weten tenslotte dat ook ons eigen straattuig maar wat graag de criminaliteit verruilt voor een baantje als paprikaplukker of serveerder. Ons eigen straattuig is inmiddels van straat en aan mooie carrières begonnen. Plek zat dus voor het Franse uitschot. Dat je uiteraard wel even moet huisvesten, maar ach, ook dat is geen enkel probleem in Nederland.


Tuig uit de banlieu

Ik raad mevrouw Van Gennip aan haar vakantie deze zomer in Frankrijk door te brengen. Ze zal daar op handen worden gedragen, in de watten worden gelegd en vertroeteld als ware ze de nieuwe Jeanne d’Arc. Al decennialang probeert de Franse overheid het schier onoplosbare probleem van tuig in de banlieu te bestieren, tot op heden tevergeefs. Wie had durven dromen dat een tot minister gebombardeerde mevrouw uit Nederland het voor elkaar gaat krijgen?

Update: er is tóch iemand die mevrouw Van Gennip heeft ingefluisterd dat ze een beetje dom is geweest. Beter laat dan nooit.

Windmolenparken op zee

13 juni 2022 door Frank Jacobs Reageer

windmolenparken op zeeSchier eindeloze, kaarsrechte rijen witte kruisen: als oorlogskerkhoven van een lang verloren, zinloze maar nimmer vergeten veldslag ontsieren ze de Noordzee: windmolenparken op zee.

Inmiddels staan er zo’n vijfhonderd te klapwieken en de rust op zee te verstoren. Nog niet zo lang geleden was de horizon het enige dat je zag wanneer je op het strand naar het westen keek, inmiddels lijkt het of er een nieuw ijzeren gordijn is opgetrokken. Zo komt de brexit wel heel dichtbij. Samen goed voor meer dan 2,5 gigawatt aan elektriciteit, waarmee iets meer dan tien procent van de Nederlandse huishoudens wordt voorzien.

Klimaatakkoord

Dat is nog niet genoeg, verre van dat. In 2030 moet meer dan 11 gigawatt op zee worden opgewekt, zo staat in het klimaatakkoord. Blijkbaar gaat dat akkoord er vanuit dat het klimaat na de duinen en het strand ophoudt. Natuurlijk, alternatieven voor fossiele elektriciteitsopwekking zijn keihard nodig, maar dan moeten we die windmolens om te beginnen wel in onze eigen achtertuin zetten. Dat is nog een stuk goedkoper ook en bovendien veel efficiënter, omdat er geen verlies optreedt tijdens het lange transport van de elektriciteit naar de kust.

Consumptiedrang

Helaas, windmolenparken op land stuiten op te veel weerstand van omwonenden. Lees: van degenen voor wie ze worden gebouwd. Terwijl de wasdroger overuren draait, de airconditioning brult en de elektrische auto zijn laadkabel roodgloeiend laadt, willen wij geen last hebben van het geluid of de slagschaduw die onze consumptiedrang teweeg brengt. Liever gooien we onze problemen over de schutting die kust heet.


Duurzame energie

Hoe leerzaam zou het zijn wanneer we de consequenties van onze vraatzucht aan den lijve zouden voelen? Misschien zouden we eens driemaal nadenken voordat we de airconditioning aanzetten, als dat tot gevolg had dat het gezwiep in de achtertuin nog wat luider werd. Zolang onze vraatzucht alleen het leven op zee vergalt, zullen wij ons daar niet druk om maken. Met windmolenparken op zee voelen we ons heerlijk groen. Ook al kun je straks bijna hinkstapspringen van Katwijk naar Harwich: zolang we er tijdens een dagje strand maar geen last van hebben en het Schiphol op zee niet hindert.

Duurzame energie is prachtig, maar zolang die ook in onze eigen achtertuin kan worden opgewekt, hebben windmolenparken op zee niets te zoeken. Tot die tijd moeten we het laatste beetje natuur dat niet naar onze hand is gezet, natuur laten.

windmolenparken op zee

Zijn katten invasieve exoten?

3 juni 2022 door Frank Jacobs Reageer

Naast de PVV en Forum voor Democratie heeft Nederland nu ook het Platform Stop Invasieve Exoten. Dat is een clubje xenofoben die zich geroepen voelen de natuur naar hun hand te zetten door te bepalen welke soorten wel en welke niet welkom zijn in ons land. En ze hebben het voorzien op uw poes. Wat bezielt deze malloten?

Loslopende katten doden jaarlijks miljoenen vogels: het is een stelling die al jaren af en toe komt bovendrijven, elke keer wanneer het echte nieuws dreigt op te drogen. Niet dat het niet waar is; katten zijn roofdieren en hebben, net als elk ander dier, hun eigen plaats in de voedselketen. Maar dan moeten we ons ook realiseren dat losvliegende vogels jaarlijks miljarden nuttige insecten verschalken. En als we dan toch bij vogels zijn beland: onlangs nog een lekker eitje gegeten? Wist je dat in de pluimvee-industrie, ook voor die zogenaamd biologische vrolijke kip-eieren, miljoenen pasgeboren haantjes levend de versnipperaar in gaan? Dat is gruwelijker dan de ergste Duitse beulen uit midden vorige eeuw hadden kunnen bedenken, maar ja, anders kunnen wij geen eitje tikken.



Oh wacht, ik had het over katten die miljoenen vogels doden. Achttien miljoen per jaar volgens het Platform Stop Invasieve Exoten, een soort xenofobenclub van de dierenwereld. Wist je dat er in ons land 1,7 miljoen dieren per dag worden gedood om de vleesvakken in de supermarkt te vullen? Goed, die dieren doden wij niet zelf, dat besteden we uit aan de allerwreedsten onder ons en zo kunnen we met een zuiver ‘wir haben es nicht gewusst’-geweten elke zaterdag onze winkelkar volgooien met kiloknallers, die alleen zo goedkoop kunnen zijn door de omstandigheden in de bio-industrie nog gruwelijker te maken.

Platform Stop Invasieve Exoten is de xenofobenclub van de dierenwereld

Gelukkig zijn er ook mensen die biologisch vlees kopen. Dat komt van dieren die voor de slacht nog een relatief prettig leven hebben gehad. Zoals de vogels die in de bek van een loslopende kat eindigen. Katten die hier niet horen, aldus Wilfred Reinhold, initiatiefnemer van de xenofobenclub en daarmee de Thierry Baudet of Geert Wilders van de dierenwereld. Toegegeven, ik vind ‘invasieve exoten’ een prachtige uitdrukking. Als ik Reinhold was, zou ik het gauw patenteren, voordat PVV en FvD hem gaan gebruiken voor mensen van tropische komaf.

Zouden Reinhold en zijn xenofobe vrienden trouwens weten dat huiskatten ruim tweeduizend jaar geleden door de Romeinen naar onze contreien werden meegebracht? Dat ze dus langer deel uitmaken van ons ecosysteem dan de mens in veel gebieden, waaronder een groot deel van ons land, die tegenwoordig volledig naar onze hand zijn gezet?

Ik wil het probleem tenslotte ook even relativeren, en als eigenaar van vier katten nu en talloze in het verleden kan ik bogen op een schat aan praktijkkennis. Ja, er zijn katten die hun jachtinstinct achterna lopen. Ik heb een jonge kater die in het hoogseizoen bijna dagelijks thuiskomt met een prooi. In veel gevallen weet ik die te redden. Kikkers lijken wel van postelastiek en negen van de tien die ik uit de kaken van mijn Jozef red, zwemmen nadat ik ze terug in de sloot heb gezet met ferme schoolslag de diepte en vrijheid tegemoet. Vandaag nog, ironisch genoeg toen ik net aan dit stukje was begonnen, ontzette ik een jonge kraai, die ik even later bij de vogelopvang afleverde, waar ze gelukkig vaststelden dat hij ‘alleen’ in shock was en prima zou herstellen. De broer van Jozef (de schoonheid op de foto hierboven) vangt ook wel eens iets. Maar mijn twee oudere katers, zeven jaar, doen geen vlieg kwaad. Daar zijn ze rond hun tweede jaar mee gestopt. De twee jonge rovers heb ik een belletje gegeven en dat heeft het aantal slachtoffers al aanzienlijk gereduceerd, omdat het lastig ongemerkt besluipen is met dat kling-kling om je heen. Verder zijn veel prooidieren die door katten worden gevangen toch al ziek en zwak en hadden ze het ook zonder kat waarschijnlijk niet gered.

Katten eten vogels, vogels eten wormen en wormen eten Wilfred Reinhold, zodra hij voor altijd is opgehouden met zijn gebazel. Want hij mag dan wel voor God willen spelen, anders dan God gaat Reinhold op een dag gewoon dood. Al dan niet tussen de kaken van een kat. Want katten zullen ons land blijven opleuken, lang nadat Reinhold ons een dienst heeft bewezen door het hoekje om te gaan.



Zijn wielrenners asociaal?

2 juni 2022 door Frank Jacobs 2 Reacties

Door de menselijke bilnaad loopt een slagader die de hersenen van zuurstof voorziet en dat bloedvat wordt afgeknepen door zo’n smal zadeltje: ooit was dat mijn verklaring voor het debiele weggedrag van sommige wielrenners. Maar een paar jaar geleden kocht ik zelf zo’n veel te dure fiets en bijbehorende kleding en ontdekte ik dat mijn kennis van de anatomie zijn tekortkomingen heeft. Ik ben, dat vind ik zelf tenminste, een aardig mens, ook op de weg, met heel korte tenen en een des te langer lontje.

Desondanks ben ik wel wat meer begrip gaan opbrengen voor de wat meer temperamentvolle mede-wielrenners. Het gedrag van andere weggebruikers, ook jegens de immer vriendelijke ik, is namelijk maar al te vaak hemeltergend.

Nee, ik ben geen Strava-strijder met Tour de France-ambities, maar ja, ik fiets wel lekker door en dat gaat net wat sneller dan de meeste boomers op hun ANWB-punten-e-bikes die naast elkaar over de volle breedte van het fietspad rijden. Als ik er dan langs wil, geef ik dat aan met een bescheiden ‘ping’ van mijn fietsbel, maar al te vaak is de reactie daarop allesbehalve bescheiden en in woorden gevat die ik als kind van mijn ouders niet mocht bezigen. Nog vaker kijken ze om met een blik van ‘je wacht maar’, om gewoon links te blijven rijden. Links afslaan zonder over de schouder te kijken is ook zo’n typisch fietspad-ding en kan voor een hoop rommel zorgen als op dat moment een wielrenner voorbij komt.

Gisteren werd ik op de Vrouwenweg in Leiden opzettelijk aangetikt door een dame. Geen idee waarom, er was niets aan voorafgegaan, ik had haar nooit eerder gezien en het kwam uit het niets. Maar ondanks dat raakte ze met haar rechterspiegel mijn stuur. Alleen omdat ik een door de wol geverfde mountainbiker ben en dus wel raad weet met onverwachte klappen, kon ik een val voorkomen. Normaal gesproken zou ik denken dat mevrouw het te druk had met haar telefoon en het per ongeluk ging, maar de agressieve gebaren die ze meteen erna naar mij maakte, deed mijn hoop varen. Tenminste, ik zou op zijn minst verontschuldigende gebaren hebben gemaakt en zijn gestopt om te vragen of alles goed is en sorry te zeggen. Maar ja, ik ben geen agressief viswijf in een grijze Ford Ka met kenteken 08-TF-HK.



Wielrenners wordt vaak verweten dat ze op de rijbaan rijden in plaats van het fietspad, maar is je wel eens opgevallen hoeveel voetgangers en joggers over het fietspad lopen terwijl daar net naast een keurig wandelpad loopt? Hoeveel theekransjes er midden op het fietspad worden belegd? Prima allemaal, ik houd daar rekening mee en dankzij mijn flexibele baan kan ik mijn sport zo veel mogelijk bedrijven buiten het weekend of bij slecht weer, wanneer de suikerzakjes binnen blijven. Bovendien heb ik een matzwarte fiets en donkere, onopvallende kleding, zonder reclame van de lokale snackbar op de rug. Een booskijkbril laat ik achterwege en ook de helm blijft op drukke dagen thuis: liever een minimale kans op hoofdletsel dan de zekerheid dagelijks enge ziektes toegewenst te krijgen. Of van je fiets te worden geduwd door een agressieve vrouw, zoals oud-minister Sander Dekker is overkomen.

Sinds bijna iedereen tussen de twintig en tachtig Magere Hein buiten de deur probeert te houden met zo’n veel te dure fiets in de bilnaad, wordt het er niet rustiger op op het fietspad. Een beetje meer tolerantie dus. En anders ga ik over de wandelpaden fietsen, want die zijn zo goed als leeg.

Second Love: daten voor proleten

1 januari 2022 door Frank Jacobs Reageer

second loveSecond love: eersteklas marktplaats voor derderangs mensen met een ingedroogd leven. Andermans bord aflikken en zijn kruimels pikken: wat mensen naar sites als Second Love drijft, heb ik nooit begrepen. Om daar achter te komen maakte ik een proefaccount aan.

Ik trof veel teleurgestelde vrouwen, ingekakt in hun troosteloze bestaantjes op Birkenstocks, seksueel verwaarloosd door hun kalende, buikige grijze muis. Hier en daar haakte ik zo’n vrouw aan, af en toe haakte er dan eentje terug (“Hallo, wat zoek je hier?”) en als ik dan haar foto’s te zien kreeg, begreep ik de muis thuis wel. Waarom hij zijn bordje niet meer leeg eet, waarom hij het er liever naast laat vallen. Het waren altijd vrouwen die ik op straat geen blik waardig zou keuren. Logisch, het sappige fruit hangt nooit laag.

Kleinburgerlijk verlangen

Ik trof een groezelig sfeertje. Oppervlakkigheid met een vage, latente geur van te lang geleden gewassen kleding, patat met frikandellen op zondag en kleinburgerlijk verlangen naar onbereikbare opwinding. Mottige mensen met weinig meer gemeen dan teleurstelling in elkaar en de seks, die elkaar en vooral zichzelf tevergeefs proberen te bevredigen in goedkope hotelkamers. Mensen die genieten van het stiekeme van de daad, zich niet bewust van het feit dat de partner thuis allang opgelucht zou zijn als hij het wist. Wat is er op tegen dat een ander jouw doucheputje ontstopt?


Stoute schoenen

Sinds ik op Second Love rondkeek, vraag ik me bij elk gezin dat ik ‘s zondags op het strand zie lopen af of zij straks thuis haar Crocs verruilt voor haar stoute schoenen en in het geniep haar Second Love-inbox checkt, terwijl hij onwetend de samenvattingen van het voetbal kijkt, hopend dat hij vanavond niet hoeft, dat iemand anders zijn doucheputje leeg schept.

  • « Vorige pagina
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • …
  • 11
  • Volgende pagina »

Over Frank Jacobs

Frank Jacobs (1966) is crossmediaal en multimediaal journalist en schrijft, fotografeert en filmt voor onder meer AutoWeek, NU.nl, Quest Historie, GTO Magazine en Lifestyle Almere. Daarnaast presenteert hij autoprogramma’s op AutoWeek TV en voorheen Discovery Channel.

Hij studeerde automobiel management en Frans en woonde en werkte jarenlang afwisselend in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje.

Lees meer over Frank Jacobs.

Zoeken

  • Why Nuclear Energy is a Very Bad Idea
  • Waarom de flitsmarathon onzin en bangmakerij is
Copyright 2015 | Frank Jacobs | KvK Almere 62518755