Frank Jacobs

journalist, schrijver en autojournalist

  • Artikelen
    • Lost in Transition: energietransitie, maar dan?
    • Karin Slaughter over Tesla
    • Dodenvlucht Neptune 212 wellicht diefstal
    • Neptune 212: dodenvlucht boven Katwijk
    • Dakota 079: de weggemoffelde vliegramp van Biak
    • Het duistere verleden van BMW-familie Quandt
    • Religieuze moord op zee: het geheim van de KW 171
    • Ferdinand Piëch, de geniale megalomaan van Volkswagen
    • Volkswagen: familievetes en stoeltjewip
    • De verdwenen Porsche van James Dean
    • Terugkeer van een dode baron (2)
    • Terugkeer van een dode baron
    • Portfolio
  • Columns
    • Dieren mogen worden doodgereden, vindt de Provincie Zuid-Holland
    • Waarom kernenergie een heel slecht idee is
    • Armoede? Je hebt geen idee wat dat is
    • #NederlandVleesland
    • Omgekeerde vlaggen en boerenzakdoeken: zo herken je de simpelen van geest
    • Armoede los je zo op
    • Veevervoer? Complimenten aan Schiphol!
    • Eva Vlaardingerbroek, ga dansjes doen op TikTok
    • Paybacktime
    • Franse probleemjongeren welkom in Nederland
    • Windmolenparken op zee
    • Zijn katten invasieve exoten?
    • Zijn wielrenners asociaal?
    • Second Love: daten voor proleten
    • NewSpace: hoogplassen voor miljardairs
    • Corona: de aarde haalt opgelucht adem
    • Corona: een lesje in bescheidenheid
    • Corona: de zeven pluspunten
    • 2019 en mijn ingebeelde vriend
    • Zwarte Piet? Zand erover
    • De leugens van Koos Spee
    • Foei Halsema!
    • Een dagje aan het strand
    • De mysterieuze verdwijning van Anja Schaap: wat houdt de politie achter?
    • Wannabe-journalisten
    • Thierry Baudet: omfloerste poep
    • Arbeidsparticipatie: een pakketje schroot met een dun laagje chroom
    • Like me of zwijg
    • Vuurwerk? Rot op!
    • Lisette Vroege slachtoffer orgaanhandel?
    • Waarom Schiphol op zee bezopen is
    • Duitsland huichelland
    • Referendum: onderbuikdenkers aan de macht
    • Social influencers
    • Coen was een held
    • Aangifte doen is voor mietjes
    • 2018, het jaar van het non-nieuws
    • Wanneer wordt Lisette Vroege gevonden?
    • Waarom een dierenleven meer waard is dan een mensenleven
    • Boom!
    • Brexit? We still love you!
    • De opkomst van de tekschrijver, de ondergang van de journalist
    • Autojournalist
    • Dit is er mis met grote organisaties
    • Plastic tasjes
    • De armoedegolf van 2035: Zelfstandigen Zonder Perspectief
    • Verlengstuk
    • Vel d’Hiv: hoe bootvluchtelingen je vakantie bederven
    • Terug in je kist!
  • Korte verhalen
    • De Laatste Pomp – kort verhaal
    • Ik deel hier de lakens uit – kort verhaal
    • Broedertwist
  • Foto
    • Photography
  • Video
    • Documentaires
    • Autoweek TV
    • Fifth Gear Europe
    • Tuf-tuf Club op TV
  • Contact
    • Over Frank
    • Contact
    • English
    • Français
    • Deutsch
  • Email
  • Facebook
  • Google+
  • Instagram
  • LinkedIn
  • Twitter
  • YouTube
Contact

Paybacktime

30 juni 2022 door Frank Jacobs 1 Reactie

Boze boeren, gefrustreerde reizigers, Oekraïense vluchtelingen: ze zijn zo verschillend, maar hebben één ding gemeen. Ze betalen als eersten de tol voor de overconsumptie van ons en onze voorouders. Die leefden decennia lang boven hun stand, maar nu is het op. It’s paybacktime.

Al in 1972, dit jaar precies een halve eeuw geleden, kwam in Rome een groep wetenschappers bijeen  om te concluderen dat onze ongebreidelde consumptie zo niet veel langer kon. De Club van Rome schreef een schokkend en confronterend rapport, wij riepen ‘oeh’ en ‘ah’ en gingen gewoon door met waar we mee bezig waren.

Het is eigenlijk heel eenvoudig. Al sinds we meer verbruiken dan de planeet in dezelfde tijd weer kan aanmaken of herstellen, leven we boven onze stand. Consumeren we ten koste van de generaties na ons. Dat doen we in elk geval al sinds het begin van de Industriële Revolutie, maar de stelling dat we dat al doen sinds we van jagers/verzamelaars landbouwers werden, is ook verdedigbaar. Alles wat wij en onze voorouders meer opmaakten dan het ecosysteem kan herstellen, moet op een dag worden terugbetaald.

Die dag is nu gekomen. De tekorten die wij nu ervaren, zijn de tevelen die onze voorouders en wijzelf gretig en zonder nadenken tot ons namen. Al in 1972 rekende de Club van Rome ons onweerlegbaar voor waar onze consumptie uiteindelijk toe zou leiden, maar wij haalden onze schouders op. We gingen niet alleen door, we verhoogden onze consumptie zelfs per hoofd van de bevolking, en plantten ons bovendien voort tot bijna de helft meer dan toen de Club van Rome aan de alarmbel trok.



Toen Covid 19 twee jaar geleden nog een kleine reminder stuurde, had ik hoop dat de mensheid alsnog wakker zou worden. Maar nee, we maakten ons kwaad over een QR-code die we moesten laten zien om uit eten te gaan en zodra de symptomen van onze overconsumptie bestreden leken, stonden we in de rij om onze misgelopen consumptie dubbel en dwars in te halen.

Inmiddels wordt ons land geterroriseerd door boeren. Ik begrijp hun teleurstelling en zorgen, maar weet ook dat diezelfde boeren jarenlang hun zakken royaal hebben gevuld ten koste van het klimaat. Toegegeven, wij kochten hun spullen dus zijn net zo schuldig, maar hoe dan ook, roofbouw zoals die decennialang heel normaal was, is nu echt afgelopen. Ook daar geldt dat de boeren van nu de achterstallige tol betalen van hun voorgangers. Roofbouw op landbouwgrond, roofbouw op gasvelden en roofbouw op de lebensraum waar Poetin nu op aast.

Tot voor kort kon je bakfietsmoedertjes en leasevadertjes die op zaterdag kiloknallers kochten voor hun verwende bijdrage aan de overpopulatie nog verontschuldigen voor hun onnozelheid, maar langzaamaan komt de tijd dat je niet meer wegkomt met ‘wir haben es nicht gewusst’. De gruwelijkheden in de bio-industrie, het stikstofoverschot, woningnood, CO2-problematiek: wir haben es alle verursacht. En nu moeten we het alle maar eens wissen.

Boeren hebben jarenlang hun zakken gevuld en dat was hun goed recht, want ze werkten er keihard voor en wij wilden het. Maar nu is het plafond bereikt. Gelukkig is er genoeg werk voor Bertus en Tinus. In de zorg, bij de NS en bij de belastingdienst. Maar liever niet op Schiphol. Want toegegeven, dat is nog schadelijker dat de landbouw.

NewSpace: hoogplassen voor miljardairs

21 juli 2021 door Frank Jacobs Reageer

Drie kwajongetjes met een katapult in de kontzak en baseballcap achterstevoren op het hoofd die in een kringetje met hun piemeltje uit de broek een wedstrijdje hoogplassen doen; dat is het beeld dat bij mij opkomt bij de NewSpace genaamde ruimterace tussen Elon Musk, Richard Branson en Jeff Bezos. Wie van de drie uiteindelijk het hoogst komt, moeten we nog even afwachten. Maar zeker is wel dat van alle drie de straal pis op het hoofd van de aarde uitkomt.

Toegegeven, mij fascineert het ook. Ruimtevaart was altijd voorbehouden aan gigantische overheidinstanties als NASA. Dat miljardairs het er nu als hobby bij hebben, is tegelijkertijd indrukwekkend en ontluisterend. Maar hoe ‘ruimtevaart’ is het nu werkelijk? Toen Jeff Bezos gisteren met zijn New Shepard en Blue Origin de lucht in ging, werd die ‘ruimtereis’ van begin tot einde met één camera vanaf de grond gevolgd. De New Shepard wist zich niet eens aan het zicht van het aardoppervlak te onttrekken. Jezelf astronaut noemen na een ritje met Bezos is net zoiets als na een korte tussenstop op het vliegveld van Shanghai zeggen dat je in China bent geweest. Formeel heb je gelijk, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Een ruimtereis met Bezos of Branson is weinig meer dan je pink door het sleutelgat steken. Of, zo je wilt, de anus van de ruimte likken. Het lijkt heel wat, maar meer dan een halve eeuw geleden reisden we naar de maan, landden er, liepen en reden er rond, stegen weer op en keerden terug naar de aarde. Een reis die 13.000 keer zo ver was als Bezos’ megalomane vlooiensprong hoog en talloze malen gecompliceerder, geassisteerd door computers die een fractie konden van wat de gemiddelde kleuter tegenwoordig in zijn broekzak heeft.



Dat Jeff Bezos zich met zijn broer, een ondode en een verwend rijkeluiskind op zijn op een stout speeltje gelijkende (complimenten aan de ontwerper van Bezos’ verlengstuk, vorm volgt functie op zijn allerbest) lawinepijl een stukje de lucht in laat schieten en een paar minuten later aan een parachuutje weer terug komt, is letterlijk en figuurlijk kinderspel bij wat NASA vijftig jaar geleden al presteerde. Daarom, zo zeggen deskundigen, dienen de projecten van Bezos, Branson en Musk geen enkel wetenschappelijk doel. En zelfs al zou dat wel het geval zijn, dan nog is het de vraag wat wij voorlopig te zoeken hebben in de ruimte.

Mijn moeder zei vroeger altijd dat ik eerst mijn kamer moest opruimen voordat ik bij een vriendje ging spelen. We hebben de afgelopen tweehonderd jaar een ongekende puinhoop gemaakt van onze planeet. Misschien moeten we het kapitaal en de kennis waarmee verwende mannetjes een paar minuten gewichtloosheid ervaren, aanwenden om de gigantische rotzooi op te ruimen die we op aarde hebben gebouwd. Pas wanneer we dat voor elkaar hebben, kunnen we met een zuiver geweten de ruimte, Mars en wie weet welke andere planeten gaan bevuilen met onze aanwezigheid.



Corona: de aarde haalt opgelucht adem

18 maart 2020 door Frank Jacobs 1 Reactie

seagulls meeuwen strand zeemeeuwen seagullWat vorige week nog een scène uit een post-apocalyptische film zou zijn genoemd, is sinds begin deze week de harde werkelijkheid. Corona houdt Nederland, de wereld en ons tot dusverre onwrikbare zelfvertrouwen in zijn greep. Maar tussen de zwarte donderwolken door schijnt een prachtig zonnetje.

Terwijl ik deze woorden tik, kijk ik uit over mijn anders zo bedrijvige, nu uitgestorven vissersdorp. Geen vis te bekennen; het enige geluid is het geruis van de branding verderop. Behalve een wapperend nachthemd (in die post-apocalyptische film zou het een allegorisch doodshemd zijn) aan de waslijn van de buren en een in zijn verendek pikkende meeuw (in de film een kraai) op mijn dakterras beweegt er helemaal niets. Die meeuw zit tevergeefs te wachten op zijn dagelijkse feestlunch: over de rand gevallen stukjes kibbeling van de viswinkel tegenover, die nu gesloten is.

De supermarkten zijn nog niet gesloten, maar de keuze is een stuk beperkter. Ons boodschappenlijstje is een verlanglijstje geworden en nou ik het toch over boodschappen heb: als ik zo eens op Twitter rondkijk, krijg ik de indruk dat er inmiddels meer mensen naar de supermarkt gaan om foto’s van lege schappen te maken dan om er eten te kopen. Die worden op hun pinken bediend, waarmee maar weer eens wordt aangetoond dat de meeste problemen zichzelf oplossen.

Voorlopig kun je in elke willekeurige supermarkt in Nederland je buikje meer dan rond eten. Mits je genoegen neemt met keuze uit vijf in plaats van vijftig smaken chips. Zolang de hongerwinter, waarin mensen blootsvoets van Amsterdam naar Groningen liepen om achter het net te vissen voor die laatste paar verrotte aardappelen, nog maar een mensenleven geleden is, moeten we maar genoegen nemen met mayonaise van het huismerk in plaats van Calvé, al begrijp ik best dat de kinderen moord en brand schreeuwen bij zoveel ontberingen.

Toen premier Rutte maandagavond de natie toesprak met een gezicht alsof hij de Derde Wereldoorlog aankondigde, kreeg ik voor het eerst een ongemakkelijk gevoel bij wat ik tot dan toe als een staaltje massahysterie en een storm in een glas water afdeed. Toegegeven, ik deel de zorgen om werkgelegenheid en de economie, maar bekijk het van de andere kant. Met het weg- en luchtverkeer grotendeels lamgelegd krijgt ons klimaat een oppepper die het sinds het begin van de Industriële Revolutie niet meer heeft gekend. Dat na een lange. sombere winter uitgerekend nu de lente zijn eerste zonnestralen laat zien, mag dan toeval zijn, het is wel mooi toeval. Moeder natuur hapt naar adem als een drenkeling die nooit meer boven water dacht te komen.



Dat onze nationale trots KLM nu in zwaar weer komt, is natuurlijk een ramp voor de mensen die er werken. Maar als de luchtvaart dat beetje tegenwind echt niet aankan, na decennialang zoveel belastingvoordeel te hebben genoten dat een op en neertje Barcelona amper duurder was dan een taxi naar Amsterdam, dan verdienen ze het misschien wel om een keer stevig op de bek te gaan. Het bespaart ons in elk geval die bezopen discussies over de uitbreiding van Schiphol. De belangen van economie en ecologie staan haaks op elkaar en wij vinden economie vele malen belangrijker. Maar weet dat de economie niet zonder een gezonde planeet kan, maar dat de planeet uitstekend gedijt zonder onze economie.

Als straks corona onder de duim is en ons gewone leven weer begint, hebben we wellicht geleerd dat thuiswerken en videoconferencen helemaal zo gek nog niet zijn, dat we ook met vijf smaken chips af kunnen en dat zelfs wc-papier schaars kan zijn. En kosten vliegtickets naar zinloze weekendjes weg weer wat ze eigenlijk zouden moeten kosten. Zo ja, dan zal deze tijdelijke verademing voor het klimaat ook op termijn effect sorteren. Wellicht niet voldoende om de planeet te redden, maar wel genoeg om de noodzaak van een epidemie die écht zoden aan de dijk zet, wat verder voor ons uit te schuiven.

Lees ook mijn eerdere columns over corona:
Corona: Een Lesje Bescheidenheid
Corona: De Zeven Pluspunten



Over Frank Jacobs

Frank Jacobs (1966) is crossmediaal en multimediaal journalist en schrijft, fotografeert en filmt voor onder meer AutoWeek, NU.nl, Quest Historie, GTO Magazine en Lifestyle Almere. Daarnaast presenteert hij autoprogramma’s op AutoWeek TV en voorheen Discovery Channel.

Hij studeerde automobiel management en Frans en woonde en werkte jarenlang afwisselend in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Spanje.

Lees meer over Frank Jacobs.

Zoeken

Copyright 2015 | Frank Jacobs | KvK Almere 62518755