column Archieven - Frank Jacobs

2019 en mijn ingebeelde vriend

31 december 2019 door Frank Jacobs Reageer

Ik, inwoner van 2019, heb een denkbeeldig vriendje dat in 1919 leeft. Mensen denken daarom dat ik gek ben, maar daar zit ik niet mee. Praten met iemand van vroeger is leuk, alleen al omdat je niet elk verhaal hoeft af te kappen met ‘Ja, dat zag ik op Facebook’. Mijn vriend maakte de eerste wereldoorlog van dichtbij mee, las over de ondergang van de Titanic in de krant, zag Anthony Fokker met zijn Spin over Haarlem scheren en kan daar allemaal kleurrijk over vertellen.

Vele avonden hing ik dan ook aan zijn lippen, maar vorige week vroeg hij mij om over de jaren tien van mijn eeuw te vertellen. Dus legde ik hem uit wat Twitter is, en dat niet alleen anonieme angsthazen en te kleine politici, maar ook wereldleiders elkaar daar en plein publique voor rotte vis uitmaken, als opgeschoten kinderen op het schoolplein. Dat er in mijn tijd mensen opstaan die zeggen gebukt te gaan onder het slavernijverleden van hun over-over-betovergrootouders en op grond daarvan onschuldige kinderfeestjes willen verbieden. Dat er, misschien nog wel gestoorder, mensen zijn die daar serieus op in gaan, waardoor ware veldslagen ontstaan op plekken en dagen waar voorheen kleine kinderen liedjes zongen en pepernoten vingen.

Ik vertelde mijn vriend dat er dingesen zijn die zich gepasseerd voelen omdat de spoorwegen naast dames- en herentoiletten geen wc’s hebben voor wat niet weet bij welke van de twee groepen het zich thuis voelt. Dat er vrouwen zijn die een godsvermogen neertellen voor een pilotenopleiding en vervolgens niet solliciteren omdat het woord piloot in de vacatureomschrijving te mannelijk staat. Dat armoede wordt gedefinieerd door niet met het vliegtuig op vakantie te kunnen en je kinderen niet elke twee jaar de nieuwste smartphone te kunnen geven.

Dat er onlangs een windmolen omwaaide en dat een politicus dat incident aangreep om een pleidooi te houden voor kernenergie. Dat begrijp ik trouwens wel, want in Tsjernobyl en Fukushima heeft nog nooit iemand een windmolen op zijn hoofd gekregen. Maar mijn vriend vroeg of die man wel goed snik is, wat ik pareerde door te vertellen dat deze Thierry Baudet juist heel belezen en erudiet zegt te zijn. Ook dat geloof ik wel, want Baudet verrijkte zijn congres onlangs nog met De Grote Denkers van onze tijd: Lange Frans, Klaas Wilting, Jenny Douwes en Robert Jensen. Dat zei mijn vriend gelukkig dan weer niks.

Dat er mensen zijn die elke jaarwisseling een houtstapel ter hoogte van een flatgebouw in de fik steken en toen dat afgelopen jaar op een haar na tot gevolg had dat echte gebouwen in vlammen opgingen en dat vreugdevuur verboden werd, ze hun eigen stad maar gingen vernielen.

Dat kinderen die ooit vochten om een stuk speelgoed, dat nu laten verstoffen om op Youtube te kijken hoe een ander kind met dat speelgoed speelt. Of het uitpakt, en daar geld mee verdient. Dat mensen op Facebook de hele wereld laten zien wat ze eten, waar ze wonen, hoe lang ze op vakantie zijn en waar die dure flatscreen staat, maar op hun achterste poten gaan staan over privacy wanneer de politie observatiecamera’s hangt in een uitgaansgebied met veel zinloos geweld.

in Tsjernobyl en Fukushima heeft nog nooit iemand een windmolen op zijn hoofd gekregen

Daarover gesproken: met een grote groep een kind isoleren, het tot moes trappen, dat filmen en op Youtube zetten: ook hartstikke lachen in de jaren tien van de 21^e eeuw.

Ik vertelde mijn vriend dat hij in een wereld met nog geen twee miljard mensen leeft, terwijl wij hard op weg zijn naar de acht miljard en doorfokken en -consumeren als lemmingen op weg naar de afgrond. Dat om dat allemaal te voeden de regenwouden smelten als sneeuw voor de zon, de poolkappen smelten als regenwouden voor de hebzucht, elke brugklasser kan extrapoleren dat we op deze manier de jaren tien van de 22e eeuw niet halen, en er nog hele volksstammen zijn die de klimaatcrisis glashard ontkennen. En de mensen die zich daar wel zorgen om maken, klimaatdrammers of -gekkies noemen. ‘Zoals de wetenschappers die opperden dat de aarde niet plat is, werden verketterd?’, vraagt mijn vriend. Ik knik, met schaamrood op mijn kaken.

Dat ik afgelopen zomer op een vol terrasje in Leiden tot de ontdekking kwam dat mijn gezelschap en ik de enigen waren die niet in hun smartphone zaten te staren.

Al die tijd zat mijn ingebeelde vriend me meewarig aan te kijken. Toen ik was uitgesproken, schudde hij zijn hoofd. ‘Ik zou bijna zeggen dat jullie toe zijn aan een tweede wereldoorlog’, verzuchtte hij. Hij sloeg de rest van zijn bier achterover, stond op en liep zonder nog wat te zeggen naar buiten. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord.

Mensen denken dat ik gek ben omdat ik een denkbeeldige vriend heb en daar heb ik nooit mee gezeten, maar nu denkt die denkbeeldige vriend ook dat ik gek ben en dat raakt me. Omdat ik me realiseer dat hij gelijk heeft.

Thierry Baudet: omfloerste poep

22 maart 2019 door Frank Jacobs Reageer

Dat zoveel mensen op Forum voor Democratie stemden is nog te verklaren. Mensen zijn boos, zoeken een zondebok en wie daar tegen schopt, heeft de klappers op zijn hand. Hoe minder belezen de kiezer, hoe gemakkelijker hij daar in tuint. Thierry Baudet beweert dat Nederland wordt bestuurd door een kliek die nog nooit een boek heeft gelezen, maar ik krijg de indruk dat juist hij het moet hebben van minder geletterden. Ik vraag mij veel meer af wat de mensen die op de partij van deze clown stemden dachten toen ze Baudets zegepreek hoorden. Toen de uil van Minerva zijn vleugels spreidde.

Ooit, nog geen eeuw geleden, was die uil een adelaar. Godwin heeft godzijdank een weekje vrijaf, maar desondanks steekt de onvermijdelijke vergelijking zijn lelijke kop op. En geef toe, ooit wist de NSDAP met zijn boreale droom een grote natie aan zich te binden. Waar Baudet aan voorbij lijkt te gaan, is dat hij voor een heel ander publiek staat dan destijds de nazi’s. De Duitsers van toen waren door het verdrag van Versailles tot op het bot vernederd, uitgekleed en ontwapend. Het zo trotse volk was de stront in geschopt. Werk was er nauwelijks en wie wel werk wist te vinden, verdiende marken waar je nog geen brood voor kon kopen. Dat is een gehoor waar praatjes over grote naties voedingsbodem vinden en dat kun je die mensen amper kwalijk nemen.

Boreale historie

Baudet daarentegen stond voor een volk dat, zijn zelfmedelijden ten spijt, rijker en welvarender is dan de mens in zijn hele boreale historie ooit geweest is. Dan kun je weliswaar een beroep doen op driehonderdduizend jaar evolutie en de tijd dat de VOC de wereld overheerste, maar wanneer het historisch besef van je gemiddelde toehoorder niet verder reikt dan onze nederlaag op het songfestival van 2006, dan sta je mooi voor de kat zijn kut te lullen.
Los daarvan: hoe kun je je enerzijds afzetten tegen windmolens, zonnepanelen en andere vormen van duurzame energie, en tegelijkertijd voor verhoging van de koopkracht pleiten? Meer consumeren, meer vreten, meer opmaken, en dat alles zo onduurzaam mogelijk?

Liever een domme Baudet dan een nieuwe Hitler

Precies daarom begrijp ik Baudet dan ook niet. Hij strooit met dure woorden om indruk te maken. Om te etaleren hoe geschoold hij is. Maar juist daarmee schrikt hij een belangrijke doelgroep, bierhijsende, roverheid-roepende Onslows, af. En degenen die zijn vocabulaire wél snappen, begrijpen dat hij omfloerste poep praat. Zodat hij aan beide zijden bot vangt. Met pulsvisserij zou je meer bot vangen, maar dat het verbod daarop een Europese zaak is waar Nederland niets aan kan doen, dat laten we maar even terzijde. Je kunt moeilijke woorden googelen, maar wanneer je ze verkeerd gebruikt, sta je meer voor lul dan wanneer je ze niet snapt. Niettemin hoop ik dat Thierry Baudet woorden als ‘borealis’ verkeerd gebruikt. Want ik heb liever dat Thierry dom is, dan dat hij een nieuwe Hitler blijkt.
Daarom hoop ik dat Thierry Baudet naar de Action gaat en een beginnerssetje aquarelverf koopt. Want uiteindelijk richt een slechte schilder minder schade aan dan een valse dictator.

Referendum: onderbuikdenkers aan de macht

16 maart 2018 door Frank Jacobs Reageer

Op 21 maart kiezen we niet alleen nieuwe gemeenteraden, we kunnen meteen onze stem uitbrengen in een nieuw, raadgevend referendum: twee vliegen in één klap. Onze mening over de nieuwe wet op inlichtingen- en veiligheidsdiensten, kortweg Wiv 2017, wordt gevraagd. Toen de vorige Wiv (2002) werd geschreven, waren internet en smartphones nog een stuk minder ingeburgerd. Toen was de wereld nog een stuk onschuldiger. Charlie Hebdo was nog gewoon een tijdschrift, Bataclan een popzaaltje en de Promenade des Anglais een straat waar golddiggers hun hengeltjes uitwierpen.

De tijden zijn veranderd. Boze Berbers hebben de nieuwste iPhones en in Raqqa is zelfs de riolering vergruisd, maar staat de glasvezel roodgloeiend van de snode plannen voor de volgende massaslachting die richting de westerse huiskamers van sympathisanten worden gestuurd. Tot voor kort konden de veiligheidsdiensten daar amper bij, maar dankzij de Wiv 2017 hebben de bestrijders van het kwaad meer mogelijkheden om plannen voor aanslagen en andere vormen van zware criminaliteit in de kiem te smoren.

Dat betekent dat de AIVD en MIVD al speurend ook wel eens per ongeluk onze mail zouden kunnen zien. Berichten met ‘heb jij de Luizenmoeder nog gekeken?’, ‘kom jij zaterdag ook op mijn feestje?’ en ‘wat is die buurvrouw van jou toch een lekker wijf’. Een handvol studenten is daar tegen. Ze weten van toeten nog blazen, hebben hun hele korte leven alleen genomen, nooit iets bijgedragen en het meest traumatiserende dat ze ooit hebben meegemaakt is dat het bier voor middernacht op was.

Deze onnozelen zijn van mening dat we de veiligheidsdiensten in hun bevoegdheden moeten inperken. We nemen een waakhond en steken hem vervolgens de ogen uit en trekken zijn tanden; dat idee. Waarom? Privacy. Omdat we niet willen dat een onbekende AIVD’er kan meelezen wat ons kind voor cijfers heeft gescoord, verhogen we het risico op bloedige aanslagen. Dat is namelijk waar je voor kiest als je tegen de Wiv 2017 stemt. Ik vind het sowieso raar, dat spastische gedoe over privacy. We hebben de grootste bek als de politie camera’s plaatst op een plek waar regelmatig ellende gebeurt, want o wee als een beveiliger zou zien dat je een groene sliert uit je neus trekt na het uitgaan. Liever laten we kopschoppers ongemoeid en aanranders ongepakt.

Maar terwijl we privacy hoog in het vaandel hebben, zetten we elke scheet die we laten op Facebook, Instagram, Snapchat en Twitter. ‘Dag luitjes, we zijn er even drie weken helemaal lekker uit! Mallorca here we come! #lovemylife‘

#kommijnhuismaarleeghalen zal je bedoelen. En #neemjetijd; je hebt drie weken. En wat er allemaal te halen valt, kan je om mijn Facebook-account zien. Maak aan de hand daarvan van tevoren even een checklist, dan weet je zeker dat je niets van waarde mist. #Veelplezierermee. En als je na je vakantie een leeggeroofd huis aantreft, kan je lekker afgeven op de politie. Ze wísten toch dat er een georganiseerde bende in de buurt actief was?

Nee, dat wisten ze niet. Dat hádden ze kunnen weten, want die bende communiceert via mail en smartphones. Maar ja..

Gelukkig is het referendum slechts raadgevend. We kiezen elke vier jaar 150 mensen om namens ons te beslissen over belangrijke zaken. Dat zijn (meestal) mensen met een zekere staat van dienst, kennis van zaken en alle tijd om zorgvuldige afwegingen te maken. Dat laatste doen ze met z’n allen en daar hebben ze een dagtaak aan. Een referendum is alsof je voor elk griepje naar de huisarts rent, maar een openhartoperatie laat uitvoeren door je handige buurman met een kist gereedschap. Een land vol onderbuikdenkers die met een blik bier in de ene en een sigaret in de andere hand op hun nek voor de tv liggen te schelden, moet bepalen hoe we in de toekomst terrorisme en georganiseerde misdaad bestrijden?

Vraag maar aan de Engelsen wat voor gevolgen dat kan hebben.

Coen was een held

9 februari 2018 door Frank Jacobs Reageer

Met de gemeenteraadsverkiezingen op komst verschijnen de flyerende gekkies weer in het straatbeeld. Hoe gekker, hoe fanatieker en dat brengt een mijnheer van Denk, wiens naam ik niet uit mijn laptop krijg zonder gebruik van ingewikkelde shortcuts, in beeld bij het NOS-Journaal. Hij maakt zich druk over de benaming van de tunnel in de A10 West. Ik denk en vrees dat menig Nederlander niet eens weet wie of wat Coen was, maar de mijnheer van Denk heeft het opgezocht en vindt het veranderen van de naam van de Coentunnel een programmapunt waard.

Jan Pieterszoon Coen leefde in de late zestiende en vroege zeventiende eeuw en is een belangrijk personage uit de Nederlandse geschiedenis. Hij heerste met harde hand over de VOC en wist zo de politieke en economische wereldmacht voor Nederland veilig te stellen. Dat ging – zoals in die tijd heel gebruikelijk – ten koste van talloze mensenlevens. Eigenlijk was Coen de Erdogan van de zestiende eeuw en Nederland daardoor destijds, zoals de Coen van nu dat zou noemen, een bananenrepubliek.

Coen heeft, goedschiks en kwaadschiks, een enorme invloed gehad op onze geschiedenis en daarom, Denk, vinden wij in Nederland dat hij niet vergeten mag worden. Wat Jan Pieterszoon Coen heeft uitgespookt is volgens onze hedendaagse normen hartstikke fout, maar precies daar gaat mijnheer Denk weer de fout in. De kunst van het begrijpen van geschiedenis begint namelijk bij het in staat zijn de hedendaagse bril af te zetten. Het is dom en naïef om dingen die vijfhonderd jaar geleden zijn gebeurd te beoordelen naar onze huidige maatstaven. De WIC ving inboorlingen in Afrika en verkocht ze in Amerika. Dat is door onze ogen gruwelijk, maar in die tijd heel normaal.

Ter vergelijking: mensen die over pak ‘m beet een paar eeuwen leven, zullen ons als wrede primitieven zien. Waar zij alleen nog duurzaam kweekvlees eten, gebruikten wij levende dieren als industriële producten. Wij wendden onze kennis aan om massavernietigingswapens te maken, wij fokten vrolijk verder terwijl de planeet uitpuilde en wij verstookten, de bodem in zicht, onze laatste fossiele brandstoffen alsof er geen morgen was. Daarbij vergeleken is die oude Coen een doetje.

Hopelijk zijn onze achter-achter-achterkleinkinderen, beter dan mijnheer Denk, in staat ons vanuit ons perspectief te aanschouwen. Dan zullen ze concluderen dat wij het allemaal niet zo rottig bedoelden. Geschiedenis kun je uit je hoofd leren, maar hem begrijpen is een heel andere discipline. Jan Pieterszoon Coen is, net als de VOC die hij leidde, een belangrijke schakel uit onze vaderlandse geschiedenis. En daarom moet de Coentunnel gewoon Coentunnel blijven heten. Want wees eerlijk, mijnheer Denk, zonder die tunnel had jij geen idee gehad dat Coen ooit heeft bestaan. En zonder Jan Pieterszoon Coen was Nederland wellicht nooit het welvarende land geworden waar jij en jouw landgenoten zo graag waren komen aanschuiven aan de goedgevulde ruif.

Aangifte doen is voor mietjes

3 februari 2018 door Frank Jacobs 1 Reactie

Ooit werd tegen mij aangifte gedaan. In een column op mijn site Tuftufclub.com vergeleek ik toenmalig verkeersofficier van justitie Koos Spee met een struikrover. Dat ging mijnheer Spee te ver en hij vond dat ik straf verdiende, dus deed hij aangifte van smaad en laster. Op een mooie zondagochtend moest ik mij melden op het politiebureau.

Terwijl ik bij de receptie zat te wachten om te worden verhoord, zag ik hoe een meisje van hooguit achttien, met een baby op de arm, de receptioniste smeekte om aangifte te mogen doen. De dame achter de balie zei dat ze niemand beschikbaar had en dat het meisje de volgende ochtend terug mocht komen. Huilend met lange uithalen vertelde het kindmoedertje dat haar broer haar had gedwongen hem oraal te bevredigen, waar haar baby bij was, en dat ze aangifte wilde doen van aanranding. “Morgen bent u de eerste,” was het onverbiddelijke antwoord.

Het daarop volgende uur zat ik in een verhoorkamertje tegenover twee rechercheurs uit te leggen waarom ik had geschreven dat Koos Spee overeenkomsten vertoont met een struikrover. Terwijl het verkrachte meisje met de lul van haar broer in de mond de volgende ochtend af zat te wachten, namen de politiemannen alle tijd voor mij; ze vonden het zelf ook wel vermakelijk geloof ik. De rechtszaak die volgde heeft al met al vier jaar geduurd, talloze manuren gekost en is – uiteraard -met vrijspraak geëindigd.

Aangifte doen is voor meisjes die door hun broer worden gedwongen tot orale seks. Aangifte doen is voor oude vrouwtjes wier handtas door scooterende bontkraagjes van de arm is gerukt. Aangifte doen is ook voor mannen, maar alleen wanneer die midden in de nacht door tien idioten zonder aanleiding tot moes zijn geschopt.
Mannen die verbaal worden aangevallen slaan verbaal terug, in plaats van het justitieel apparaat te belasten met hun gejank en zo de behandeling van serieuze gevallen vertragen. Alleen jongetjes die niet terug durven te slaan, rennen huilend naar de meester. De allerlafste zelfs als de klappen van een meisje kwamen.

Aangifte doen is niet voor politieke bekvechters. Blaf terug, Baudet. Zeg dat Kajsa Ollongren net een Ikea-kast is; Zweeds maar toch weer niet, er ontbreekt altijd wel een schroefje aan en toch kiezen hele volksstammen er voor. Beter nog, haal je schouders op. Leer incasseren. Maar je doet aangifte en daarom, Thierry Baudet, ben jij een mietje.

Ik zie de dagvaarding wel verschijnen.