Terwijl in Meppel de samenleving is verdeeld in voor- en tegenstanders van Zwarte Piet, huilt de rest van de wereld om Parijs. De tijdlijn van Facebook puilt uit van de mensen die de wereld willen laten weten dat ze meeleven met de slachtoffers en op Twitter hashtagt iedereen zijn verdriet. Natuurlijk vind ik het ook verschrikkelijk, maar realiseren al die hashtaggers zich eigenlijk wel dat ze met hun geëtaleerde emoties complimentjes naar IS sturen? Het woestijntuig heeft maar één doel voor ogen en dat is onze angst en verbijstering. Die wij massaal de wereld in sturen via social media; met alle goede bedoelingen, maar met averechts effect.

Erger vind ik de professionele media. Die zouden beter moeten weten en dat doen ze volgens mij ook. Natuurlijk moet je als krant brengen wat er in Parijs is gebeurd, maar dat kun je ook doen zonder beelden van bebloede, gillende mensen. Hoeveel mensen zijn gedood, waar, wanneer, door wie: we willen het weten. Maar een hysterische vrouw die snikkend op camera vertelt hoe haar buurvrouw een kogel door haar hoofd kreeg? Wat voegt dat toe? Een overlevende die stamelt dat hij doodsangsten uitstond? Goh, ik zou verwachten dat hij een beetje reuring in zo’n saai restaurant wel op prijs had gesteld. De Telegraaf beloofde zijn lezers vanmorgen een ‘sfeerverslag’ uit Parijs. Vertel mij, wat voegt dat toe? Nou, dat zal ik je vertellen: de woestijnratten in Al Raqqah zitten met cola en chips van die huilende mensen te genieten. Afgescheurd kinderarmpje, teddybeer nog in de knuistjes gekneld? Smullen! Daar doen de geloofsfanaten het voor.

Vrijheid van pers is een groot goed en daar mogen we wat mij betreft ook niet aan tornen. Maar als pers heb je ook verantwoordelijkheden en die heb je te overwegen wanneer je ‘sfeerverslag’ een podium is voor lieden die angst willen zaaien. Kijkcijfers en losse verkoop knallen door het plafond, mits je terrorisme faciliteert: keuzes, keuzes. Ik geloof niet dat de we de media kunnen en mogen verbieden dit soort sensatieverslaggeving te doen. Ik geloof wél dat we van de media mogen verwachten dat ze zich realiseren dat ze ons geen, maar de terroristen des te meer dienst bewijzen met dit soort berichtgeving. Tenslotte zijn we als media ook in staat gebleken zonder dwang van boven tot consensus te komen over het onherkenbaar maken van verdachten en het berichtgeving over zelfmoorden.